"Króla Edypa" przeczytałam, nie ukrywam, z racji zmuszenia przez moją polonistkę. Sama z siebie z długim kijem bym się do tego czegoś nie zbliżyła. Mitologii mam po dziurki w nosie, za twórczością starożytności nigdy nie przepadałam, ale niech będzie, dzieło epokowe w końcu, nie zaszkodzi mi.

Jak już mówiłam, do epoki nastawiona jestem wyjątkowo negatywnie, nie traktujcie więc mojej opinii jako jakoś specjalnie obiektywnej. Dla mnie największym plusem tego dramatu jest jego długość. Krótkie to to, nie trzeba nad tym długo siedzieć. O czym jest, mam nadzieję wszyscy wiedzą. Edyp król tebański z przeklętego rodu Labdakidów, próbuje uciec od przeznaczenia, wpadając tym samym prosto w jego sidła. Zabił sfinksa, ożenił się z własną matką, uśmiercił ojca, oślepił się... Bla, bla, bla. Przepraszam wszystkich śmiertelnie oburzonych moją wypowiedzią, ale ja naprawdę nie znoszę antyku. Jedyną ciekawą kwestią w całym tym dziele, a idąc dalej całej twórczości Sofoklesa, Homera, Horacego, Safony i całej reszty tej starożytnej ferajny jest fakt, że minęło kilka tysięcy, najprawdziwszych TYSIĘCY lat, a dzieci w szkole dalej są zmuszane do czytania ich twórczości. Horacy w jednym z wierszy, wróżył sobie sławę, która będzie trwać tak długo jak rzymscy bogowie. Pomylił się. Przeżył ich o kilka tysięcy lat. To jest dopiero ciekawa sytuacja.

I tyle z "Króla Edypa". Powtórzę po raz kolejny: nie znoszę! Cieszę się, że mogę się już z nim pożegnać.

"Króla Edypa" przeczytałam, nie ukrywam, z racji zmuszenia przez moją polonistkę. Sama z siebie z długim kijem bym się do tego czegoś nie zbliżyła. Mitologii mam po dziurki w nosie, za twórczością starożytności nigdy nie przepadałam, ale niech będzie, dzieło epokowe w końcu, nie zaszkodzi mi.

Jak już mówiłam, do epoki nastawiona jestem wyjątkowo negatywnie, nie traktujcie...