Istnieją powieści, na które "wpadamy" przypadkiem. I chociaż nie należą one być może do najbardziej rozpoznawalnych pozycji, to właśnie NAM bardzo się podobają. Poruszają jakieś "osobiste" struny, wczuwamy się w klimat, podoba nam się główny bohater. Właśnie za klimat i bohatera (oraz za zakończenie) daję Henelowi maksymalną ocenę. Nie zrozumcie mnie źle - powieść nie jest idealna, bo żadna taka nie jest. A jednak ma w sobie coś, co nie pozwoliło mi się od niej oderwać.

Biznesmen Tomasz jedzie sobie do swojego przyjaciela ze studiów, Borysa, do Zielonej Góry. Po drodze spotyka piękną autostopowiczkę. I co? Dziewczyna wysiada w dość dziwnym miejscu. Leje jak z cebra, a ona znika gdzieś w lesie. Tomasz po chwili wahania postanawia za nią pobiec, zwłaszcza, że dziewczyna zostawiła na siedzeniu auta tajemniczy medalion (rzucenie uroku?). Zamiast dziewczyny znajduje jednak pałac. Dziwny, opuszczony, zapomniany. To miejsce urzeka biznesmena i na zawsze zmienia jego życie.
Rasowa powieść grozy, ale nie w typie okrucieństwa czy zalanych krwią ciał (chociaż momentów dość drastycznych też jest w książce kilka). Głównie jest to groza polegająca na atmosferze tajemnicy, lasu, dziwnych odgłosów - jednym słowem coś dla wielbicieli opowieści o duchach i nawiedzonych miejscach.
Dla mnie świetna powieść i posłałem ją już w obieg po znajomych. Polecam!

Istnieją powieści, na które "wpadamy" przypadkiem. I chociaż nie należą one być może do najbardziej rozpoznawalnych pozycji, to właśnie NAM bardzo się podobają. Poruszają jakieś "osobiste" struny, wczuwamy się w klimat, podoba nam się główny bohater. Właśnie za klimat i bohatera (oraz za zakończenie) daję Henelowi maksymalną ocenę. Nie zrozumcie mnie źle - powieść nie jest...