Bardzo nierówna książka. Oparta jest na interesującym (i skomplikowanym) pomyśle, realia ma odpracowane w sumie nawet ciekawie, posiada też w miarę dynamiczną akcję. No i jest dość płynnie napisana. Lekturę psuje jednak kilka mankamentów. Te konstrukcyjne - to brzydkie prześlizgnięcie się autora nad kilkoma węzłowymi momentami, zwłaszcza blisko finału, kiedy to fabuła zaczyna sunąć żabimi skokami. Narracja rwie się na moment, po czym wraca na dawny tor - ale między obiema częściami historii zieje dziura, którą trudno czytelnikowi wypełnić. Co? Dlaczego? Kiedy? Jak? Nie wiadomo. Autor chyba nie miał pomysłu i pewne rzeczy przemilczał.

Gorzej, że tu i ówdzie czuć w prozie tchnienie grafomanii. Pierwszym jej objawem są chwilami zupełnie sztuczne, abstrakcyjne dialogi, okraszone w nieoczekiwanych miejscach mrowiem wykrzykników. Drugim natomiast - klasyczna bolączka polskiej prozy sf siódmego i ósmego dziesięciolecia XX wieku: imiona, czy też może raczej nazwiska bohaterów. Paf (a gdzie Pif?), Selgi, Trip, Lnik, Ulm, Dia, Polla, Pals, Gastor. Żadnego normalnego. Tak jakby dziwaczne, krótkie "imię" było wyznacznikiem jakości futurystycznej wizji.

Książka jednak na tyle szybko się czyta i odmalowuje w głowie czytelnika tak barwny obraz, że nie sposób zbyt długo trzymać urazy wobec autora.

(Esensja.pl)

Bardzo nierówna książka. Oparta jest na interesującym (i skomplikowanym) pomyśle, realia ma odpracowane w sumie nawet ciekawie, posiada też w miarę dynamiczną akcję. No i jest dość płynnie napisana. Lekturę psuje jednak kilka mankamentów. Te konstrukcyjne - to brzydkie prześlizgnięcie się autora nad kilkoma węzłowymi momentami, zwłaszcza blisko finału, kiedy to fabuła...