Przyłączam się do opinii użytkownika/użytkowniczki Jale o tym, że powieść Białczyńskiego jest bardzo nierówno skonstruowana, zwłaszcza gatunkowo: od tradycyjnej opowieści o społeczeństwie przyszłości oraz poznawaniu kosmosu i służącej temu technice autor przesuwa się na pogranicze science fiction i horroru rodem z filmu „Obcy”, po czym wkracza na teren klasycznych opowieści grozy oraz horroru spod znaku Grahama Mastertona (motyw swoistego czaru czy też opętania oraz autodestrukcji),by następnie zagościć na dłużej na obszarze narkotycznej prozy psychologicznej, pełnej przywidzeń i majaczeń, a w końcu prześlizgnąć się nad pomysłem wyjściowym za pomocą katastroficzno-sensacyjnej fabuły. Ostatecznie całość czyta się średnio, a towarzyszy temu myśl, że przydałyby się w tej książce także wrota przenoszące czytelnika ponad słabszymi fragmentami, a może nawet do jakiejś równoległej, alternatywnej rzeczywistości z lepszą wersją tej powieści.

Przyłączam się do opinii użytkownika/użytkowniczki Jale o tym, że powieść Białczyńskiego jest bardzo nierówno skonstruowana, zwłaszcza gatunkowo: od tradycyjnej opowieści o społeczeństwie przyszłości oraz poznawaniu kosmosu i służącej temu technice autor przesuwa się na pogranicze science fiction i horroru rodem z filmu „Obcy”, po czym wkracza na teren klasycznych opowieści...

Książka w stylu - dużo pytań, a (za?)mało odpowiedzi. Można to odbierać jako wadę, lecz z drugiej strony sprawia to, że czytelnik może poczuć się niczym główni bohaterowie.

Książkę czyta się po prostu bardzo dobrze. Tam gdzie trzeba akcja jest wartka, a nie brakuje też wolniejszych fragmentów, skupiających się bardziej na przeżyciach bohaterów.

Jednocześnie (może właśnie z uwagi na skąpe informacje jakie czytelnik od autora dostaje),mimo że od wydania Zakazu minęło prawie 40 lat nie trzeba traktować go jako zabytku.

Książka w stylu - dużo pytań, a (za?)mało odpowiedzi. Można to odbierać jako wadę, lecz z drugiej strony sprawia to, że czytelnik może poczuć się niczym główni bohaterowie.

Książkę czyta się po prostu bardzo dobrze. Tam gdzie trzeba akcja jest wartka, a nie brakuje też wolniejszych fragmentów, skupiających się bardziej na przeżyciach bohaterów.

Jednocześnie (może właśnie...

Bardzo nierówna książka. Oparta jest na interesującym (i skomplikowanym) pomyśle, realia ma odpracowane w sumie nawet ciekawie, posiada też w miarę dynamiczną akcję. No i jest dość płynnie napisana. Lekturę psuje jednak kilka mankamentów. Te konstrukcyjne - to brzydkie prześlizgnięcie się autora nad kilkoma węzłowymi momentami, zwłaszcza blisko finału, kiedy to fabuła zaczyna sunąć żabimi skokami. Narracja rwie się na moment, po czym wraca na dawny tor - ale między obiema częściami historii zieje dziura, którą trudno czytelnikowi wypełnić. Co? Dlaczego? Kiedy? Jak? Nie wiadomo. Autor chyba nie miał pomysłu i pewne rzeczy przemilczał.

Gorzej, że tu i ówdzie czuć w prozie tchnienie grafomanii. Pierwszym jej objawem są chwilami zupełnie sztuczne, abstrakcyjne dialogi, okraszone w nieoczekiwanych miejscach mrowiem wykrzykników. Drugim natomiast - klasyczna bolączka polskiej prozy sf siódmego i ósmego dziesięciolecia XX wieku: imiona, czy też może raczej nazwiska bohaterów. Paf (a gdzie Pif?),Selgi, Trip, Lnik, Ulm, Dia, Polla, Pals, Gastor. Żadnego normalnego. Tak jakby dziwaczne, krótkie "imię" było wyznacznikiem jakości futurystycznej wizji.

Książka jednak na tyle szybko się czyta i odmalowuje w głowie czytelnika tak barwny obraz, że nie sposób zbyt długo trzymać urazy wobec autora.

(Esensja.pl)

Bardzo nierówna książka. Oparta jest na interesującym (i skomplikowanym) pomyśle, realia ma odpracowane w sumie nawet ciekawie, posiada też w miarę dynamiczną akcję. No i jest dość płynnie napisana. Lekturę psuje jednak kilka mankamentów. Te konstrukcyjne - to brzydkie prześlizgnięcie się autora nad kilkoma węzłowymi momentami, zwłaszcza blisko finału, kiedy to fabuła...

7,5/10

7,5/10