Gdzieś na dnie szuflady. Albo. W przepastnej kobiecej torebce. Albo. W piórniku córki. Znajduje się kryminalny marker. Odnajduje go co pewien czas i używa. Potem znów ,,się,, gubi. Podczas pisania tej części, zapodział się parokrotnie. Lecz istotne, że był w użyciu. W poprzednich kilku członach, leżał gdzieś zapomniany, zakurzony. Prym wiodły familijne pisaki. Pióra zalane miłosnym atramentem. Bywa,że sobie dworuję. Tymczasem materia jest na tyle poważna, że poprzestanę na tych spostrzeżeniach . Gdy dzieciom dzieje się krzywda, na żarty miejsca nie ma. A dzieje się. I mam tylko nadzieję, że zamysłem autorki, nie była chęć podtrzymania szumu wokół siebie, poprzez granie na emocjach i poruszanie sumień. Bo pierwsze, co człowiekowi przychodzi na myśl to bezsilność. Niemy krzyk dziecka wobec bezduszności najbliższych. Chyba nie o to chodzi w dobrej książce, droga Camillo. Chyba nie o to.
Bo Twoi bohaterowie prowadzą plastikowe życie.
Sweet , jak małe kociaki. A obok, wioskę, wybijasz w pień.
Doceniam jednak zakres poszukiwań wspomnianego pióra.
Gdy obserwuję żonę szukającą w torebce dzwoniącego telefonu, wiem ile masz z tym zachodu.

Gdzieś na dnie szuflady. Albo. W przepastnej kobiecej torebce. Albo. W piórniku córki. Znajduje się kryminalny marker. Odnajduje go co pewien czas i używa. Potem znów ,,się,, gubi. Podczas pisania tej części, zapodział się parokrotnie. Lecz istotne, że był w użyciu. W poprzednich kilku członach, leżał gdzieś zapomniany, zakurzony. Prym wiodły familijne pisaki. Pióra zalane...