Ta książka pozostanie w mojej pamięci w nietypowym momencie krótkiej refleksji głównej postaci nad przemijalnością, która napłynęła nań obrazem zwłok monumentalnej Warszawy. Leżąc wyciągnięty w podwarszawskim rowie, w powietrzu jasnym i czystym odciął się od uczucia utraty tamtego świata, od "niecodzienności zdarzeń o skali światowej" utratę tę odkładając na przyszłość, wiążąc ją we wszystkim, co się traci, zapowiadając utraty narastanie. Zniszczone miasto objawiło się w widmie skończoności wszystko powoli konsumującej.

"Warszawa żywa czy też martwa była w tej chwili ode mnie równie daleka i równie nierealna jak Paryż albo Nowy Jork. To wszystko nadejdzie dopiero dużo, dużo później. Śmierć bliskiej osoby jest wobec żyjących wciąż jeszcze zdarzeniem nazbyt rozbieżnym ażeby ją objąć jednym mgnieniem oka i pojąć uczuciem. Pierwsza rozpacz jest raczej protestem przeciw brakowi i niecodzienności niż sprawą sentymentu. Dopiero dużo, dużo później kiedy zmarła osoba straci już prawa w kręgu naszej codzienności, kiedy już niemal i z pamięci zostanie wymazana, znowu w nas odżywa. Ukazuje się nam w nagłym blasku za dnia, włóczy się za nami długimi godzinami w nocy. Przeżywamy zgony bliskich osób, przeżywamy zgony zdarzeń, szczególnie boleśnie przeżywamy zgon dzieciństwa, pierwszy zgon w łańcuchu zgonów wiodących nas do śmierci."

Ta książka pozostanie w mojej pamięci w nietypowym momencie krótkiej refleksji głównej postaci nad przemijalnością, która napłynęła nań obrazem zwłok monumentalnej Warszawy. Leżąc wyciągnięty w podwarszawskim rowie, w powietrzu jasnym i czystym odciął się od uczucia utraty tamtego świata, od "niecodzienności zdarzeń o skali światowej" utratę tę odkładając na przyszłość,...