Nie żeby jakaś najgorsza, drętwa w treści, czy skrajnie płaska w wymowie, ale to wszystko już było. Po przeczytaniu narzuca się nieodparcie myśl, że to powrót do tego co parę lat wcześniej napisała Grochola. Ta sama konwencja, podobnie budowana treść w oparciu o schemat kobiety porzuconej, nie dającej się zdeptać, z dozą lekkości, odrobiny humoru. Ale i tak momentami wpada się w jej męczącą, przynudną fabułę.
Męczące jest już samo to, że z rozdziału na rozdział przewiduje się jaki będzie kolejny krok Marty. To taka bardziej "odrealniona" obyczajówka, pokazująca losy kobiety ukształtowanej, przechodzącej to co wiele innych kobiet, ale w sposób lekki, tak by przede wszystkim bawić, a nie epatować dramatyczną sytuacją żony porzuconej. Przy ukazaniu problemów życiowych bohaterki w zastosowanej konwencji autorce chodziło właśnie o wydobycie z czytelnika uśmiechu, a nie głębokich przemyśleń nad jej problemami. Bardzo szybko to do mnie dotarło w pierwszych rozdziałach. I wszystko byłoby w porządku, gdyby nie fakt, że w przypadku "Zakochanki" mamy 'odgrzewanie' tematu, który już nawet nie bawi.
Tak nachalne odwzorowywanie motywów działania bohaterów, ich postępowania czy specyficznego rytmu, w jakim toczy się akcja, z którymi spotykamy się w książkach innych autorów, może być irytujące dla czytającego. Bierzemy do ręki innego autora, a dostajemy znów tę samą treść.

Nie żeby jakaś najgorsza, drętwa w treści, czy skrajnie płaska w wymowie, ale to wszystko już było. Po przeczytaniu narzuca się nieodparcie myśl, że to powrót do tego co parę lat wcześniej napisała Grochola. Ta sama konwencja, podobnie budowana treść w oparciu o schemat kobiety porzuconej, nie dającej się zdeptać, z dozą lekkości, odrobiny humoru. Ale i tak momentami wpada...