Kurcze... Co charakteryzuje serię Thorgal, że jest ona tak wciągająca? Punkty stałe - niezmienne. Czyli na przykład niespotykana miłość Aaricii i Thorgala oraz to, że dla nich najważniejsze są dzieci. Wiąże się to z wzajemną ufnością, niezłomnością i godnością, choćby nie wiadomo co by się działo. Ileż było sytuacji w ich życiu, że ta niezłomność i miłość rodzinna nas samych czyniła silniejszymi. I za to ich kochamy. Ale tutaj… Na pierwszych stronach Aaricia świruje w ogóle nie myśląc o swoich dzieciach, zarzucając Thorgalowi, że może ramiona innej kobiety obejmują jego zwłoki i całują jego trupioblade czoło…….
Potem była przygoda, fajnie się czytało, dużo się działo. A pod koniec znowu Aaricia… No nie wierzę, nie wierzę, że do tego doszło. Nie wolno tak; to nie jest prawdziwa Aaricia. Kto przepuścił taki scenariusz? Mógłbym może zrozumieć, że zrobiła to w podzięce za odnalezienie Louve, czy coś, ale to było wtedy, jak nic jeszcze nie wiedziała o losach Louve. Poza tym… Aaricia przecież wiedziała, ze Louve jest w Królestwie chaosu, bo jej powiedział ten pomniejszy bóg – Vigrid; dała mu sama bransoletkę, żeby ją chroniła. A później, jak głupia, była wdzięczna gogusiowi, że lata i szuka Louve po lesie… I z tej chyba wdzięczności… nie no! Niech ten Yann nie miesza się w charakterystykę postaci! I bardziej zadba o wykluczanie nieścisłości. Kolejny już raz mnie irytuje.
Za to ostatnie końcowe akordy - świetne.

Kurcze... Co charakteryzuje serię Thorgal, że jest ona tak wciągająca? Punkty stałe - niezmienne. Czyli na przykład niespotykana miłość Aaricii i Thorgala oraz to, że dla nich najważniejsze są dzieci. Wiąże się to z wzajemną ufnością, niezłomnością i godnością, choćby nie wiadomo co by się działo. Ileż było sytuacji w ich życiu, że ta niezłomność i miłość rodzinna nas...