Ten album uzupełnia trylogię trzech pierwszych tomów serii, z których pierwsze dwa to Raïssa i Odcięta ręka boga Tyra.
Aaricia , zrozpaczona po fałszywym ogłoszeniu śmierci Thorgala , rzuca się z klifu, ale zostaje uratowana przed falami przez Lundgena.
Wilk przemierza przerażające Królestwo Chaosu, aby znaleźć swoją „dziką część”. Ten ostatni udał się stawić czoła wilczemu bogu Fenrirowi, aby ukraść prawą rękę Tyra, by moc sprowadzić go z powrotem do maga Azzalepstöna. Z pomocą mechanicznej sowy i smoków wysłanych przez jej babcię Kaylę, Louve wykazuje się pomysłowością i sprytem, ​​które pozwolą jej pokonać najgorsze przeszkody. Świetna demonstracja wyższości umysłu nad brutalną siłą.
Z albumu na album wydaje się jednak, że pozostajemy w tym samym punkcie. Pomysłów jest jednak wiele, ale jednocześnie z wieloma powtórzeniami.
Ci bogowie, którzy spędzają czas na odzyskiwaniu utraconych rzeczy jak dłoń, tarcza... strażnik kluczy... Mam nieprzyjemne wrażenie, że czytam już przeczytaną historię, w której oryginalne postacie zostały zastąpione innymi z fabułą elementy wybrane z prawej i lewej strony z poprzednich albumów.
NADAL POLECAM !

Ten album uzupełnia trylogię trzech pierwszych tomów serii, z których pierwsze dwa to Raïssa i Odcięta ręka boga Tyra.
Aaricia , zrozpaczona po fałszywym ogłoszeniu śmierci Thorgala , rzuca się z klifu, ale zostaje uratowana przed falami przez Lundgena.
Wilk przemierza przerażające Królestwo Chaosu, aby znaleźć swoją „dziką część”. Ten ostatni udał się stawić czoła wilczemu...

Wątek Aaricii to coraz gorszy kupsztal, chyba trzeba po prostu wyobrazić sobie, że to zupełnie nowa postać, i zapomnieć o głównej serii. Ewentualnie można zezować podczas czytania tego tomu, żeby omijać strony z Aaricią.
Wątek samej Louve dalej dobry - ale dalej w konwencji historii dla młodszych czytelników, coś w rodzaju Animorfów (chodzi mi o generalny ton opowieści, nie jakieś konkretne motywy czy zdarzenia). Podobało mi się, że Louve radziła sobie często dzięki sprytowi i przewidywaniu, które pozwoliło jej poradzić sobie zarówno ze swoim dzikim sobowtórem, jak i z Azzalepstonem. Motyw smoczej bransolety sam w sobie bardzo baśniowy, ale w konwencji tego konkretnego komiksu w porządku - natomiast wiązanie go z matką Aaricii uważam za głupie i niepotrzebne (i jeszcze nazywanie tej matki Kaylą... nie brzmi to jak wikińskie imię).
Zaniepokoił mnie wątek Hichama, kumpla Louve. Wygląda na ucięty.
Nagła miesiączka na ostatniej stronie wydaje mi się dziwna. Straciłam rachubę czasu (scenarzysta chyba też) i nie wiem, ile dokładnie Louve ma lat, ale jej wzrost w porównaniu do innych postaci wskazywałby na najwyżej 8-10.
Wahałam się nad oceną, bo minusów jest coraz więcej, ale za dobre rysunki Surżenki daję tę szóstą gwiazdkę.

Wątek Aaricii to coraz gorszy kupsztal, chyba trzeba po prostu wyobrazić sobie, że to zupełnie nowa postać, i zapomnieć o głównej serii. Ewentualnie można zezować podczas czytania tego tomu, żeby omijać strony z Aaricią.
Wątek samej Louve dalej dobry - ale dalej w konwencji historii dla młodszych czytelników, coś w rodzaju Animorfów (chodzi mi o generalny ton opowieści, nie...

Kontynuacja przygody Louve rozpoczętej w pierwszym tomie tej serii.
Komiks stworzony przez świetny skład:
- okładka: Grzegorz Rosiński - komiks oceniaj też po okładce ;-)
- scenariusz: Yann Le Pennetier
- rysunki: Roman Surżenko
- kolory: Graza (Grażyna Foltyn-Kasprzak)
Wygląda na to, że Louve będzie godną spadkobierczynią Thorgala.

Kontynuacja przygody Louve rozpoczętej w pierwszym tomie tej serii.
Komiks stworzony przez świetny skład:
- okładka: Grzegorz Rosiński - komiks oceniaj też po okładce ;-)
- scenariusz: Yann Le Pennetier
- rysunki: Roman Surżenko
- kolory: Graza (Grażyna Foltyn-Kasprzak)
Wygląda na to, że Louve będzie godną spadkobierczynią Thorgala.

A było tak dobrze!

Trudno ten konkretny album ocenić, bo znowu mamy dwa rozłączne wątki na jego planszach. Wątek Louve jest super; w dalszym ciągu uważam, że to jeden z najbardziej klimatycznych przebłysków w serii od dawna.

Problemem jest tu Aaricia w wersji nowego scenarzysty. Jeszcze w poprzednim tomie mi się podobała, chociaż wizualnie odmłodniała o kilkanaście lat. Teraz? Ręce załamuję. Uwaga, niżej mogą być pomniejszone spoilery.

Pamiętacie "Piętno wygnańców"? Kiedy Aaricia godziła się z myślą, że Thorgal nie żyje albo ją opuścił? Późniejsze albumy, gdy Aaricia była upokorzoną niewolnicą w zamku Shaigana i codziennie musiała patrzeć, jak Thorgal jej nie rozpoznaje i sypia z Kriss? Złamało ją to? Przypomnijcie sobie "Klatkę".

Niestety, na kartach tego albumu zobaczyłam jedną z najbardziej nierealistycznych depresji w literaturze szeroko pojętej. Z tej Aarici z poprzedniej części Louve i Thorgali w ogóle zrobiła się rozhisteryzowana nastolatka z zanikami pamięci - ot, nagle zapomniała, że rozmawiała z Vigridem o Louve. Nie krytykuję finalnego rezultatu sytuacji, ale jeśli scenarzysta chciał doprowadzić bohaterów do tego punktu, mógł zrobić to z zachowaniem charakterów.

Natomiast ostatnie strony są świetne. Aaricia - cyk, magia - znowu jest sobą, więc i scena wyszła świetnie. Szkoda że po takich zawirowaniach.

Mam mieszane uczucia. Niby jest fajnie, ale scenarzysta musiał mi z takim kopem przypomnieć, że sorry, "to już nie ten Thorgal"...

A było tak dobrze!

Trudno ten konkretny album ocenić, bo znowu mamy dwa rozłączne wątki na jego planszach. Wątek Louve jest super; w dalszym ciągu uważam, że to jeden z najbardziej klimatycznych przebłysków w serii od dawna.

Problemem jest tu Aaricia w wersji nowego scenarzysty. Jeszcze w poprzednim tomie mi się podobała, chociaż wizualnie odmłodniała o kilkanaście lat....

Zakończenie wątków z poprzedniego tomu. Louve i jej druga osobowość kontynuują misję, a w tym samym czasie Aaricia ma również swoje kłopoty. Część dotycząca wyprawy do królestwa chaosu podobnie jak ostatnio jest całkiem zgrabnie poprowadzona, bardzo fajnie wymyślono magiczną bransoletę. Niestety rozwiązanie tego wątku jest strasznie naciągane – Azzalepstön zbyt łatwo nabiera się na dziecinną sztuczkę Louve. Także tożsamość nowego bohatera z poprzedniego tomu była tak łatwa do przewidzenia jak się spodziewałem. Oprócz tego wątek ojca przyjaciela Louve z poprzedniego tomu prowadzi zupełnie donikąd (dobrze że zajął tylko jedną stronę komiksu). Nie podobał mi się również sposób przedstawienia Aaricii – w komiksach głównego cyklu była to silna kobieta, która często musiała sobie radzić bez męża, a tutaj jest strasznie rozhisteryzowana i szybko daje się zmanipulować Lundgenowi (scenarzysta chyba zupełnie zignorował także część wydarzeń z poprzedniego tomu). Zepsuli fajną postać. Historię ratuje ostatnia strona (zemsta „mrocznej połowy” Louve) oraz rysunki Surżenki. Średniak.

Zakończenie wątków z poprzedniego tomu. Louve i jej druga osobowość kontynuują misję, a w tym samym czasie Aaricia ma również swoje kłopoty. Część dotycząca wyprawy do królestwa chaosu podobnie jak ostatnio jest całkiem zgrabnie poprowadzona, bardzo fajnie wymyślono magiczną bransoletę. Niestety rozwiązanie tego wątku jest strasznie naciągane – Azzalepstön zbyt łatwo...

Szybka przygodówka o moralnym zacięciu. Ładna oprawa graficzna, królestwo chaosu naprawdę przykuwa oko. Szkoda tylko, że najsłabszym elementem historii jest Aaricia, postać, która przez całą serię była synonimem stałości uczuć. A tak psuje i mocno obniża ocenę.

Szybka przygodówka o moralnym zacięciu. Ładna oprawa graficzna, królestwo chaosu naprawdę przykuwa oko. Szkoda tylko, że najsłabszym elementem historii jest Aaricia, postać, która przez całą serię była synonimem stałości uczuć. A tak psuje i mocno obniża ocenę.

uaaa, Aaricia puściła się z jakimś blongogo! he he. poza tym zębate potwory, szklane kule, smoki, a do tego bogowie, półbogowie i ćwierćbogowie w ilościach hurtowych, czyli jak stary dobry Thorgal! obrazki też jak ze starych thorgali.
Wracając do Aaricii. Owszem, bywała nudna a miejscami irytująca, ale nie była przecież taka głupia. Tutaj najpierw dwa razy z rzędu nieudolnie próbuje zrobić zrzut z urwiska, a potem pokłada się z jakimś galociarzem; Lundgen, nawet nie kojarzę gościa. Ja również, jak inni czytelnicy przede mną, dostrzegam tu poważną ingerencję w charakterystykę postaci.

uaaa, Aaricia puściła się z jakimś blongogo! he he. poza tym zębate potwory, szklane kule, smoki, a do tego bogowie, półbogowie i ćwierćbogowie w ilościach hurtowych, czyli jak stary dobry Thorgal! obrazki też jak ze starych thorgali.
Wracając do Aaricii. Owszem, bywała nudna a miejscami irytująca, ale nie była przecież taka głupia. Tutaj najpierw dwa razy z rzędu...

Podoba mi się kontynuacja przygody Louve w Królestwie Chaosu. Akcja jest bardzo wartka, zwroty być może nie nie do przewidzenia, ale przyciągające uwagę. I podoba mi się wątek Aarici: czy tylko Thorgal mógł mieć mały skok w bok nie ze swojej winy?

Podoba mi się kontynuacja przygody Louve w Królestwie Chaosu. Akcja jest bardzo wartka, zwroty być może nie nie do przewidzenia, ale przyciągające uwagę. I podoba mi się wątek Aarici: czy tylko Thorgal mógł mieć mały skok w bok nie ze swojej winy?

Oj, słabo. Louve zaczyna zachowywać się jak rozkapryszone dziecko, a Arricia popada w depresję. Gdzie podział się Thorgal jakiego znaliśmy?

Oj, słabo. Louve zaczyna zachowywać się jak rozkapryszone dziecko, a Arricia popada w depresję. Gdzie podział się Thorgal jakiego znaliśmy?

Z pewnością album dużo lepszy niż poprzednik. Na plus poza ładnymi ilustracjami większa ilość akcji, całkiem sprawnie poprowadzony scenariusz, no i spryt małej Louve, który robi wrażenie :)

Z pewnością album dużo lepszy niż poprzednik. Na plus poza ładnymi ilustracjami większa ilość akcji, całkiem sprawnie poprowadzony scenariusz, no i spryt małej Louve, który robi wrażenie :)