Książka z półki fantastyka.
Niekompetencją albo brakiem zaangażowania w wykonywaną pracę kierował się ten, który to dzieło w takim miejscu postawił. Choć w zasadzie to jestem za to wdzięczny.
Trafiła się perła.
W gruncie rzeczy nie czytam tekstów okładkowych. Nie ma to sensu, skoro wydawcy umieszczają na nich niczym nieuzasadnione peany na cześć wydawanego utworu. Po jakiejś liczbie takich „zachęt”, stałem się na nie całkowicie uodporniony. Wyborem książek kieruję się zatem albo ślepym trafem, albo uprzednią wiedzą.
O „Czarownicy z Funtinel” wiedzy nie miałem żadnej.
Gdybym wiedział czym jest, nie skusiłbym się. Od dawna nie wierzę w literaturę współczesną, na nią też się uodporniłem, choć niekiedy, rzecz jasna, trafiają się perły.
Lecz rzadko.
W większości to dzieła nudne. Na siłę mówiące o jakichś wydarzeniach niby realnych, niby takich ważnych, a dziwnie pogubionych, po prostu fantazmatach nieszczęsnych ludzi, którzy nie wiedzą po co żyją. To dzieła nudne w dwójnasób. Drugie znacznie tego słowa przyswoiłem sobie za sprawą babci. Ona mówiąc nudne, rozumiała: wymiotne.
Ale głupek „Czarownicę z Funtinel” umieścił tam, gdzie umieścił, a ja z przyzwyczajenia wziąłem jak leci, ostatecznie nie oczekując zbyt wiele, bo nawet jeśli historyjka głupia, to jestem w stanie ją znieść, skoro to fantastyka. Choć tu nieco się zapędziłem, bo nawet w fantastyce nie znoszę wszystkiego ze szczególnym uwzględnieniem jawnych bzdur.

Przydługi wstęp, ale pisanie typowych recenzji, z ich schematycznym układem: stąd się dowiedziałem, to mnie zachwyciło, a treść taka lub owaka, na koniec moja ocena – nudne. Oczywiście w obydwu znaczeniach tego słowa.

Nie ma jednak co ukrywać: uważam, że dzieło Wassa, to literatura wielka.
Opowiada o dziewczynce, dziewczynie, kobiecie. Tyle, że nie jest to nudna książka o dorastaniu, to raczej opowieść o starciu cywilizacji i natury oraz o postawach przyjmowanych przez ludzi w tym boju uczestniczącym.
Bohaterowie tej książki to raczej osoby skrzywdzone przez społeczność goniącą za głupstwami – czyli po prostu społeczność chciwą. Na uboczu żyją outsiderzy, ale nie pędzą, żyją powoli, zgodnie z rytmem natury, z jej dobrodziejstw korzystając z umiarem. Jeśli się rozwijają to nie poprzez niszczenie wszystkiego wokoło.
Natura bywa dobrodziejką, choć także potworem, korzystanie z jej zasobów to konieczność by przeżyć, jej niszczenie, a szczególnie szaleńczy postęp to zbrodnia.
Zbrodnią jest piła parowa sprowadzająca rzezimieszków, a także kolej przebijająca się przez góry.

Opowiadać książki, rzecz jasna, nie będę, uzasadnię jednakże swą tezę o tym, że „Czarownica z Funtinel” to nie fantastyka.
Są dzieła wykorzystujące zjawiska nadprzyrodzone, które fantastyką nie są. Nie mówię tu o książkach Daenikena, bo to wierutne bzdury, mówię o dziełach innego pokroju. Jak na przykład „Dziady” Mickiewicza. Mamy w nich wywoływanie duchów, piorun z nieba uśmiercający niegodziwca i faceta z choiną. Teoretycznie fantastyka, w praktyce dramat.
Tak samo fantastyką jest dzieło Wassa, tym różniące się od „Dziadów”, że to nie dramat a powieść. Czyli mniej dialogów, więcej partii, które w dramatach uroczo zwą się didaskaliami, w powieści zaś opisami. W „Czarownicy z Funtinel” to partie dynamiczne, często niekrótkie. Tyle, że dzieło Wassa to nie Orzeszkowa, zatem nie przyglądamy się kwiatkom przez dwie strony. Dzięki Bogu.
Bóg w dziele Wassa też się znajduje, to bardzo nietypowy Bóg. Co za tym idzie niezwykle inspirująco ukazany.

Życie na szczęście to zagadka, podróż naznaczona popełnianymi błędami. Bardzo się cieszę, że przydarzył mi się błąd z „Czarownicą z Funtinel” za sprawą niekompetentnego lenia, który powieść obyczajową postawił na półce z fantastyką.

Po tym wszystkim, co powyżej napisałem, chyba nikogo nie zdziwię, iż tej wspaniałej książce wystawiam za przeżytą przygodę gwiazdek:
dziesięć!

Książka z półki fantastyka.
Niekompetencją albo brakiem zaangażowania w wykonywaną pracę kierował się ten, który to dzieło w takim miejscu postawił. Choć w zasadzie to jestem za to wdzięczny.
Trafiła się perła.
W gruncie rzeczy nie czytam tekstów okładkowych. Nie ma to sensu, skoro wydawcy umieszczają na nich niczym nieuzasadnione peany na cześć wydawanego utworu. Po...