Poznajemy ją, kiedy ma zaledwie dwanaście lat, a jej ojciec został właśnie aresztowany i skazany na pięć lat więzienia. Dziewczynka musi szybko nauczyć się, jak radzić sobie samej, w innym wypadku może nie przetrwać srogiej zimy w górach. Los wciąż rzuca jej kłody pod nogi, a mimo to Nuca wyrasta na wspaniałą i silną kobietę. Wszyscy mężczyźni pragną ja posiąść, jednak nikt nie ma na to odwagi po tym, jak kilku pierwszych śmiałków nagle zmarło. Na dziewczynie ciąży bowiem klątwa wypowiedziana przez starą cygankę. Czy klątwa przestanie działać, kiedy Nuca pokocha śmiałka, który odważy się obdarzyć ją uczuciem?

Na lekturę tej powieści skusiłam się przede wszystkim z powodu jej blurba, który wydawał mi się nad wyraz intrygujący. Fakt, opis fabuły może nie jest zbyt nowatorski i wydaje się powielać schematy, ale mnie urzekła dalsza jego część: Opowieść o czarownicy z Funtinel łączy baśniowość i realizm, maluje hipnotyczny obraz dziewiętnastowiecznej krainy, zachwycającej dziką przyrodą, niespiesznym rytmem życia i siłą osobowości jej mieszkańców. Gdy doda się do tego czarującą okładkę, mamy książkę, obok której nie umiem przejść obojętnie.

To, co mnie zaskoczyło i wywołało lekki zawód, to fakt, że historii zawarta w „Czarownicy z Funtinel” dużo bliżej do literatury obyczajowej z niewielkimi wtrąceniami fantastycznymi niż do powieści fantasy, na jaką w sumie się nastawiłam. Na szczęście szybko o tym zapomniałam i pozwoliłam się wciągnąć do magicznego świata Karpat. W dużej mierze stoi za tym przepiękny oraz nad wyraz plastyczny język, jakim posłużył się autor, a który doskonale został oddany przez tłumaczkę. Dzięki temu nawet długie opisy, z których przede wszystkim składa się ta powieść, są naprawdę interesujące. Zupełnie jakby słowa służyły za „farby i pędzle”, mogące odmalować wszystkie te piękne krajobrazy na „płótnach” czytelniczej wyobraźni.

Fabuła jest doskonale przemyślana oraz rozplanowana, a do tego wymagająca co nieco od czytelnika. Tej książki nie da się przeczytać od tak, za jednym podejściem. Powodem tego nie jest tylko objętość książki (ma ona ponad 870 stron), ale także sprawy natury ludzkiej, a właściwie to dwoistość natury człowieka, który nie cofnie się przed niczym, aby osiągnąć wyznaczony cel, co autor ukazuje na podstawie daru, jaki ma Nuca. Muszę przyznać, że chwilami wszystko to może lekko przytłoczyć do tego stopnia, że odczuwa się potrzebę odłożenia lektury na późniejszy termin, jednak ciekawość mimo wszystko nie pozwala zbyt długo zwlekać. Jeżeli chodzi o aspekty baśniowe powieści, to szczerze mówiąc mają one raczej charakter wierzeń ludowych, jakie często krążyły wśród mieszkańców maleńkich górskich wiosek.

Powieść Alberta Wassa to historia, którą warto poznać. Chociażby dla samych przepięknych opisów, o których wspomniałam już wcześniej. Polecam.

Natalia Zdziechowska