Przychodzi raz na jakiś czas, moment, gdy czuję się przesycona książkami. Czasami jest to zależne od tego, że przeczytam kilka niewypałów pod rząd; innym razem pochłonę za dużo literatury, od której dużo wymagam, a więc tak samo ona oddziałuje na mnie. Wtedy szukam książki, przy której mogę odpocząć; pośmiać się, świetnie bawić mimo wielu niedociągnięć - najczęściej pada na ciekawy paranormal romance i za taką uważałam serię "Wodospady cienia", dlatego cieszyłam się na szybko zapowiedzianą premierę trzeciego tomu - "Zabrana o zmierzchu".

Kylie nie pragnie niczego bardziej, niż poznać prawdy o sobie i wreszcie rozwiązać swoje problemy. Chce wiedzieć, jakie sekrety skrywa jej rodzina, lecz jej uwagę zaprzątają też inne sprawy. Duch z amnezją powtarzający jak mantrę "ktoś żyje i ktoś umiera", jej ukochany, który najwyraźniej nie mówi jej wszystkiego oraz niebezpieczeństwo czające się na każdym kroku. Odkrycie prawdy może odmienić jej życie. Nikt jednak nie powiedział, że na lepsze.

Zabawny jest fakt, że mam zupełnie inny opis na książce, a inny znajdziecie w sieci. Z tego powodu postanowiłam napisać własny, co zresztą często robię, jednak gdybym przeczytała wcześniej, to co jest np. na LC, to chyba bym się normalnie obraziła, że tyle jest zdradzone... W każdym razie "Zabrana o zmierzchu" zaczyna się, jak pozostałe tomy "Wodospadów cieni": u Kylie pojawia się duch, który potrzebuje pomocy, ona sama nadal nie bardzo wie, kim jest i czego chce... Chodzi tu oczywiście o wybór między dwoma chłopakami. Już się cieszyłam, że "Przebudzonej o świcie" się udało i tym razem druga część nie była najsłabszą, co jest taką (niepisaną zasadą) wadą dłuższych serii, jednak niestety po prostu przesunęło się to w czasie.

Naprawdę nie przeszkadza mi tak bardzo, gdy pojawia się dwóch ciekawych amantów i bohaterka ma problem, kogo wybrać. Wszystko ma jednak swoje granice, ponieważ książka nie może być tylko o tym, czy wybrać Edwarda, czy Jacoba. Niestety niektórzy nie potrafią tego dobrze wyważyć i trafiają się takie kwiatki, jak "Elita", czy "Zabrana o zmierzchu". Kylie niby wybrała i wszystko jest pięknie, a jednak co chwilę "wspomina", "zastanawia się" i "ma wątpliwości". Można by pomyśleć, że jak Lucas i Derek są na dalszym planie akcji, to nie będzie tak wiele okazji do przeżywania tego wszystkiego. Chciałabym... wystarczy widok krzesła, na którym siedziała, kiedy z jednym z nich rozmawiała i dopiero zaczyna się zabawa w "czy na pewno dobrze wybrałam?"....

W dwóch pierwszych tomach zaskoczył mnie najbardziej fakt, że cała kumulacja paranormalnego napięcia miała ujście w zupełnie życiowej sytuacji. Właśnie tego oczekiwałam i tutaj; zaczęłam nawet myśleć, że na swój sposób jest to cecha szczególna "Wodospadów cieni" - świat nadnaturalny ma ważne miejsce na podium, ale to prawdziwe, brutalne życie, a nie magiczne intrygi, dają o sobie znać. W jakiś dziwny sposób nawet przypadło mi to do gustu, choć oczywiście nie jest to seria wyższych lotów. Tutaj jednak oczywistości gonią oczywistości... Przewidywania bohaterki okazują się prawdą, a okoliczności w jakich do nich doszło, nie robią wtedy już takiego wrażenia. Byłam więc niesamowicie rozczarowana takim rozwojem sytuacji. "Zabrana o zmierzchu" okazała się taką długą opowieścią właściwie o niczym szczególnym. Zakończenie wydaje się być napisane na siłę, tak aby było po prostu. Teoretycznie czytelnicy dostają to, czego chcieli - na 390 stronie byłam już mocno zirytowana kluczeniem autorki i gdy nagle jednak rozwiązanie się pojawia to... w ogóle nie robi na czytelniku wrażenia. Na ostatniej stronie, bez słowa wyjaśnienia i nie sprawiło to niestety, że zaczęłam przebierać od razu nóżkami, ponieważ chcę się dowiedzieć, co będzie dalej.

"Wodospady cienia" nigdy nie były wybitną serią, jednak kolejne tomy dostarczały mi akurat tego, co potrzebowałam - lekkiej, nieobowiązującej lektury, beż żadnego stresu i głębszych przemyśleń. Uważam jednak, że "Zabrana o zmierzchu" jest najsłabszą częścią, jaka się do tej pory ukazała; zaczynając od faktu, że byłam mocno poirytowana niestałością uczuciową bohaterki wyolbrzymioną do granic wytrzymałości czytelnika, a kończąc na zakończeniu napisanym na odczep się. A szkoda! Mogło być tak przyjemnie...

Ocena: 5/10.

Przychodzi raz na jakiś czas, moment, gdy czuję się przesycona książkami. Czasami jest to zależne od tego, że przeczytam kilka niewypałów pod rząd; innym razem pochłonę za dużo literatury, od której dużo wymagam, a więc tak samo ona oddziałuje na mnie. Wtedy szukam książki, przy której mogę odpocząć; pośmiać się, świetnie bawić mimo wielu niedociągnięć - najczęściej pada na...