Takich ludzi już nie robią... Wprawdzie w polskim herbarzu nie znalazłem książąt Jałowieckich-Perejesławskich, ale to niewiele znaczy. Pan Mieczysław był księciem akceptowanym przez resztę arystokracji i pochodził z Rurykowiczów, więc może w rosyjskich by się znalazł. Tak, czy owak, był Polakiem, zresztą spokrewnionym z Witkiewiczami (o Witkacym wspomina trochę ironicznie) i z Piłsudskimi (o Józefie wspomina jeszcze bardziej ironicznie - przyznając rację Rosjaninowi mówiącemu: "z Bezdan nie zrobisz Austerlitz").
Tyle tytułem wstępu. Ja stwierdzam, że lepiej napisanej autobiografii chyba w życiu nie czytałem (a czytałem naprawdę wiele). Poznajemy epokę przedrewolucyjną, czas wielkiego zamętu i czas powojenny (po pierwszej wojnie światowej). Wszystko napisane świetnym piórem i mądrym mózgiem.
Pamiętniki człowieka z maksymalną klasą, bez uprzedzeń, lecz z wymaganiami wobec współczesnych. Stąd losy powojenne - cały czas mowa o pierwszej wojnie - pana Mieczysława, to rozczarowanie. Cenne świadectwo nieuchronnej mizerii Traktatu Ryskiego (nie jest to wina Piłsudskiego). Dużo humoru, czasami kompletnie w typie angielskim, kryjącego rozczarowanie.
No i te duże pająki w Wieluniu. Tuż przed bombardowaniem w 1939. A wcześniej Westerplatte - teren, który kupił prywatnie...
Całość kwalifikuje się do pensum kindersztuby.

Takich ludzi już nie robią... Wprawdzie w polskim herbarzu nie znalazłem książąt Jałowieckich-Perejesławskich, ale to niewiele znaczy. Pan Mieczysław był księciem akceptowanym przez resztę arystokracji i pochodził z Rurykowiczów, więc może w rosyjskich by się znalazł. Tak, czy owak, był Polakiem, zresztą spokrewnionym z Witkiewiczami (o Witkacym wspomina trochę ironicznie)...