Początek powieści wydał mi się nieco nużący, ale muszę przyznać, że ze strony na stronę fabuła stawała się coraz ciekawsza, aż w pewnym momencie nie mogłam się oderwać od lektury.

Autorowi udało się pokazać świat zdeprawowany i zniszczony fizycznie oraz moralnie, w którym tkwią jednak pokłady człowieczeństwa. I na tym polega optymizm opowieści, która pod koniec trzyma w niesamowitym napięciu. Czytelnik czeka bowiem na rozwiązanie akcji i zastanawia się, czy będzie ono pozytywne, czy nie.

Ciekawy jest język, w którym pisarz operuje równie dobrze dosadnością i liryzmem. Nie podobała mi się jednak udziwniona składnia - poprzestawiany szyk i brak w niektórych fragmentach znaków interpunkcyjnych. Na pewno zwraca to uwagę, jednak trudno dopatrzeć się celowości takich zabiegów. Być może nieporządek ten ma współgrać z chaosem, jaki panuje w opisywanym świecie. Mnie to jednak nie przekonuje - po prostu bardziej drażniło niż intrygowało.

"Gwiazdozbiór psa" czyta się bardzo szybko, czemu sprzyja nie tylko stopniowo nabierająca dynamizmu akcja. Ujmująca jest tematyka powieści, która opisuje samotność człowieka, jego instynktowną, atawistyczną chęć przeżycia połączoną paradoksalnie z głodem głębszych uczuć...
Mimo iż wydarzenia mają miejsce w postapokaliptycznej rzeczywistości, wiele problemów można odnieść do współczesnych nam realiów. I zapewne dlatego w książce tej każdy ma szansę znaleźć coś dla siebie.

Początek powieści wydał mi się nieco nużący, ale muszę przyznać, że ze strony na stronę fabuła stawała się coraz ciekawsza, aż w pewnym momencie nie mogłam się oderwać od lektury.

Autorowi udało się pokazać świat zdeprawowany i zniszczony fizycznie oraz moralnie, w którym tkwią jednak pokłady człowieczeństwa. I na tym polega optymizm opowieści, która pod koniec trzyma w...