Wampir Władek, który wyskakuje ze Skrzynki Potworów, może przyprawić niejednego twardziela o dreszcze grozy. Choćby z tej przyczyny, że wygląd ma odrażający i nie ma urody amanta: jest trupioblady, na mikrym tułowiu dźwiga wielką głowę z przerzedzoną fryzurą, oczy wyglądają jak u chorego na zapalenie spojówek. On ma jednak poważniejszy problem: kły, podstawowe narzędzie pracy każdego wampira, po prostu się stępiły. Bez ostrych kłów jego życie zamieni się w koszmar.

Władek wyruszy na poszukiwanie dobrego dentysty, który przywróci jego kłom dawną świetność. Ale kto by traktował poważnie krwiopijcę z wybrakowanym uzębieniem? Poza tym dorośli nie wierzą w wampiry i inne tego typu stwory, jedynie mała dziewczynka zerwie się z przerażeniem na jego widok. Inni traktują go jak nieszkodliwego przebierańca, obiekt kpin i żartów. W tym miejscu wyraźnie zaznaczają się różnice w percepcji grozy między dzieckiem a dorosłym.

„Wampir” jest kolejną, po „Czarownicy”, publikacją wydawnictwa TAKO. Równie udaną, wypełnioną humorystycznym tekstem i niesamowitymi całostronicowymi ilustracjami. Ich autorem jest Fernando Falcone (http://www.fernandofalcone.com.ar). O ile w pierwszym tomie serii czarownica jeszcze w miarę przyzwoicie wyglądała, o tyle tutaj postaci są przerysowane, groteskowe i trochę wynaturzone. Ze swoją estetyką plasują się gdzieś pomiędzy Shaunem Tanem a Timem Burtonem. Autor balansuje pomiędzy nastrojowością sennego koszmaru, gdzie ciągle panuje półmrok, przedmioty i ludzie mają zaburzone proporcje a karykaturalnie wykrzywioną rzeczywistością. Falcone, by podkreślić nastrój grozy, ale i melancholię Wampira, celowo użył mętnych barw i wąskiej gamy kolorystycznej, z rzadka ożywiając je jakimś żywszym akcentem.

Dużo na rysunkach szarości, trupich kolorów, ale to właśnie czyni je wyjątkowymi – są po prostu zachwycające w swej brzydocie. I ten rewelacyjny czarny humor, wyzierający spomiędzy tekstu i ilustracji. Sam tekst bez tak bogatego materiału ilustracyjnego sprawiałby wrażenie nijakiego. W połączeniu z obrazami historia nabiera ekspresji, precyzji w wyobraźni czytelników. Ilustracje dodają tekstowi głębi, a po połączeniu obu warstw – tekstowej i ilustracyjnej – historia staje się pełnowymiarowa.

Cóż może być pociągającego w tych koszmarnych historiach? To w głównej mierze zależy od odbiorcy. Dorosłym spodoba się niepokojący klimat i absurdalne poczucie humoru. Dzieci, przy wsparciu rodziców, podejmą próbę oswojenia dziecięcych potworów, których lista bywa długa. Śmieszne, zdrobniałe imiona zupełnie nie pasowałaby do bohaterów, których odwiecznym zadaniem jest straszenie. Dlatego straszydła Enrica Llucha nazywają się tak swojsko i bardziej śmieszą, niż przerażają. Groteskowe postaci w połączeniu z zabawnym tekstem znacznie obniżają stopień natężenia lęku. Wyobraźnia dziecka twórczo pracuje, przerabiając straszne wyobrażenia na całkiem strawne. Po takiej lekturze duchy, upiory i inne widziadła wyraźnie blakną.

TAKO wydaje niebanalne książki dla dzieci, zachwycające szatą graficzną i tekstem, trafiając precyzyjnie w czytelnicze gusta i podbijając ich serca ciekawymi i oryginalnymi. „Skrzynka Potworów” podejmuje się niełatwego zadania pokazując, że za pomocą humoru i wyobraźni można okiełznać i oswoić nawet najgorsze potwory z dziecięcych z koszmarów. Nie da się całkowicie wyeliminować uczucia strachu z życia dziecka, ale można z nim powalczyć, najlepiej na wesoło. Myślę, że ta seria jest tego doskonałym dowodem, czekam więc z niecierpliwością na kolejne części. 

Magdalena Świtała