Ta książka to idealna lawendowa wydmuszka – taka literacka zupa-nic, drugie przetrąć. Nie wystarczy osadzić akcji książki w prowansalskim, starym domostwie, pozwolić, by przeszłość przenikała teraźniejszość i popełnić ograniczonych umysłowo bohaterów, którym tajemnicze tajemnice i własna głupota komplikowała życie, by stworzyć porywającą powieść. Takie są moje odczucia, które mogą wynikać z faktu, że jestem wyjątkowo odporna na uroki Prowansji, Toskanii i inszych zapierających dech w piersiach miejsc. No dobrze, opisy przyrody przemawiają do wyobraźni (swoją drogą, dlaczego większość jęczy przy tego typu fragmentach w „Nad Niemnem”, a byleby było o czymś „klimatycznym-zagramanicznym”, to łyka takie kawałki jak młody pelikan? I nie, wcale nie są lepiej napisane…), ale to ma być powieść, a nie publikacja na temat: „Prowansja urocza czy cudna – wpływ francuskiego wina i aromatu lawendy na postrzeganie krajobrazu”.

Co do fabuły…Wątek Eve i Doma to świetna ilustracja twierdzenia, że miłość ogłupia, i że nie ma jak iść za głosem serca, a potem koncertowo niszczyć „szczęście” niedomówieniami i podejrzeniami. Pewien potencjał był w historii „Las Genévriers” i dawnych mieszkańców tego domu. Bardziej interesowały mnie wydarzenia z przeszłości niż fiksacje Eve na temat poprzedniej żony Doma i jakże przewidywalne rozwiązanie tej tajemnicy. I to Bénédicte z Marthe mogły uratować tę książkę, ale Deborah Lawrenson stwierdziła, że siła jej pisaniny tkwi w niedopowiedzeniach i wylała dziecko z kąpielą. Przez całą książkę się zastanawiałam, o co chodzi z tą latarnią w tytule? Na szczęście w ostatnim akapicie dostałam odpowiedź – za to autorka ma u mnie plusa.

„Latarnia” to książka dla zakochanych nieprzytomnie w Prowansji. Ewentualnie dla wielbicieli zapachu lawendy. Ja za jednym i za drugim nie przepadam, więc stąd ten „pean pochwalny”.

Ta książka to idealna lawendowa wydmuszka – taka literacka zupa-nic, drugie przetrąć. Nie wystarczy osadzić akcji książki w prowansalskim, starym domostwie, pozwolić, by przeszłość przenikała teraźniejszość i popełnić ograniczonych umysłowo bohaterów, którym tajemnicze tajemnice i własna głupota komplikowała życie, by stworzyć porywającą powieść. Takie są moje odczucia,...