Przedksiężycowi, tom 1

Po przeczytaniu tej książki mam podobne odczucia jak po przeczytaniu "Gry Endera" a mianowicie, że to książka nie dla mojej grupy wiekowej. "Gra Endera" jest dla nastoletnich chłopców, "Przedksiężycowi" dla nastoletnich dziewcząt, taka trochę "Saga Zmierzch Bis". Ale ok, zaczynamy.
Do plusów zaliczam świetny pomysł na starzejące się światy, ideę skoku, opisy miasta, wynalazki. W miarę interesująca jest postać Daniela i Brina. Książkę bardzo szybko się czyta.

Minusy to niewątpliwie sztuczne, nienaturalne postacie. Finnena i Kairy nie da się po prostu lubić, ani nie lubić, są nijacy.
Ale najgorszym grzechem autorki jest naszpikowanie książki wyświechtanymi, utartymi zwrotami, zdaniami a wręcz i obrazami. Prawie cały czas miałam wrażenie, że to i to zdanie to już gdzieś wielokrotnie czytałam, dany zlepek słów jest tak popularny, że już wręcz spalony dla dobrego autora, a dana scena to już gdzieś na pewno była. I tak Kaira: wkładała sobie rękę do ust i zagryzała, aby nie krzyczeć; uciekała wzrokiem w bok; odgarniała z czoła niepewnym ruchem włosy; robiła coś od niechcenia; Finnen mało się nie rozryczał :-) i tym podobne badziewiaki. MINUS!