Lubię książki z retrospekcją, ze wspomnieniami bohaterów, odkrywaniem tajemnic, zwłaszcza przeplatanie się dwóch płaszczyzn: teraźniejszości i przeszłości. Jest to obecne w książce „Nasze szczęśliwe dni”, ponieważ wspólna podróż dwóch bohaterek: 90-letniej, białej Isabelle, która zaplanowała powrót w rodzinne strony oraz młodej Afroamerykanki Dorie, daje możliwość tej pierwszej podzielenia się swoimi wspomnieniami oraz tajemnicami.
Kiedy mówi Isabelle, cofa się do lat swojej młodości, kiedy to była młodą, 17-letnią dziewczyną z uprzywilejowanej rodziny, zamkniętą w twierdzy konwenansu, która pewnego razu przebywając w nieodpowiednim dla niej miejscu wpada w opresję. Ratuje ją czarnoskóry chłopak, Robert, syn służącej w ich domu, do tej pory ktoś dla niej nieistotny. Jak można się łatwo domyślić, po tym zdarzeniu staje się kimś ważnym…Jednakże przez wzgląd na społeczne różnice w tamtych latach ich miłość jest nie do pomyślenia. Może być tylko miłym wspomnieniem, bo nie widać dla nich przyszłości. Realistyczny i wyrazisty wątek tej zakazanej miłości, sprawia, że kibicujemy Isabelle (tak pełnej wiary, że ich wszystko się ułoży) i Robertowi, mając jednak przeczucie, że nie skończy się to happy endem. Bo za odważne podążanie za głosem serca, w tym wypadku złamanie kodeksu obyczajowego była cena do zapłacenia… Lata 30-te XIX wieku to czas rasistowskich uprzedzeń, dyskryminacji bez granic, które złamały życie i serca wielu dobrych ludzi, którzy byli inni albo występowali w obronie tej inności.
„Każdą społeczność tworzą ludzie dobrzy i źli. Czułam się winna, gdyż tak jak inni sprowadzałam zróżnicowaną grupę do jednego mianownika.”
Miejscami fabule można zarzucić przewidywalność- myślę, że większość czytelników spotkała się z podobnymi historiami tak jak i ja, ale pomimo tego tkwi w tej lekturze jakiś urok, coś co urzeka, pozwala się wciągnąć w bieg wydarzeń. Myślę, że zaskakujące zakończenie wzruszy, a całość przeniesie chwilę refleksji i uświadomi coś ważnego, tak jak Dorie.
Podobało mi się przedstawienie relacji tych dwóch bohaterek: przyjaźni ponad podziałami, ponieważ obie pozornie niedopasowane, mają ze sobą sporo wspólnego: samowystarczalne, z burzliwą przeszłością, przez co silne. Pisarka ukazała, że przyjaźń to poleganie na sobie, ufność, że można się zwierzyć ze wszystkiego i zostanie się wysłuchanym, a nie krytycznie osądzonym.
Na sam koniec mogę tylko zarekomendować „Nasze szczęśliwe dni” jako książkę o miłości niemożliwej do spełnienia, przyjaźni, cierpieniu, o trudnych wyborach życiowych, nieporozumieniach, które oddalają ludzi. Pełna żalu, niesprawiedliwości, ale też nadziei i wiary w szczęśliwe życie.

Lubię książki z retrospekcją, ze wspomnieniami bohaterów, odkrywaniem tajemnic, zwłaszcza przeplatanie się dwóch płaszczyzn: teraźniejszości i przeszłości. Jest to obecne w książce „Nasze szczęśliwe dni”, ponieważ wspólna podróż dwóch bohaterek: 90-letniej, białej Isabelle, która zaplanowała powrót w rodzinne strony oraz młodej Afroamerykanki Dorie, daje możliwość tej...