Kilka lat temu miałem ten niby album w ręku i nie wywarł na mnie większego wrażenia. Dlaczego? Bo tekstu tu niewiele, a zdjęcia – szczerze mówiąc nie zachwycają ani jakością, ani reporterskim kunsztem. Ale czy te zdjęcia mają zachwycać? Kiedy jednak zastanowić się, kiedy były zrobione, a przede wszystkim w jakich warunkach, coś zaczyna człowieka intrygować, dusza zaczyna świerzbić i nie ma jak jej podrapać. Bo oto mamy reportaż iście wojenny. Ale nie wiadomo, kto i skąd strzela. I nie wiadomo nigdy do końca, czy cokolwiek uda się sfotografować. W dobie fotografii cyfrowej szybko się zapomina, że nie tak całkiem dawno nie było szybkostrzelnych, zautomatyzowanych aparatów fotograficznych (tak na marginesie zapewne niektóre współczesne cacka automatyki szybko by tam padły trupem), że obraz rejestrowano na nie tylko światłoczułym filmie, ale i na filmie czułym na promieniowanie radiacyjne. Stąd tylko jedno, potwornie ziarniste zdjęcie bloku energetycznego w Czarnobylu wykonane tuż po eksplozji. Niewielki „błąd” w tłumaczeniu, a od razu została zniwelowana groza sytuacji. Napisano, że reszta zdjęć została prześwietlona, co jakby sugerowało, że fotograf źle nastawił aparat. Tymczasem chodzi o to, że reszta materiału fotograficznego została…zaświetlona! Tak samo, jakby ktoś wyciągnął na słonecznej plaży film z kasetki. Tutaj filmu nikt nie wyciągał. Nie pomogła kaseta, nie pomogła obudowa aparatu ani szkło obiektywu. Zdjęcia zostały zaświetlone niewidzialnym promieniowaniem. I dopiero wczytanie się w tekst, zatrzymanie się uważnie nad każdą fotografią, pozwala docenić heroizm autora. Bo trzeba niespotykanego heroizmu (albo niebosiężnej głupoty), żeby pchać się na własne życzenie w radioaktywne piekło, żeby dokumentować tragedię.
Jedne z najbardziej szokujących zdjęć to cmentarzysko maszyn wykorzystywanych do usuwania skutków awarii. Martwe ciężarówki, śmigłowce… Setki! I świadomość, że w większości to tylko skorupy, karoserie. Ze środka wyszabrowano niemal wszystko, co się do czegoś nadało, zwłaszcza silniki. Ileż to radioaktywnych silników nadal jeździ po bezdrożach Rosji? I to zdjęcie kalekiego dziecka… Kalekiego? Kalectwo zazwyczaj kojarzy się z jakimś wypadkiem. Amputacja kończyny, ślepota, przerwanie rdzenia kręgowego w wyniku brawury i głupoty… Ale kiedy rodzi się dziecko z kikutami rąk i nóg to nadal jest to „zwykłe” inwalidztwo czy może mutageneza i popromienne zaburzenie rozwoju? Ludzkość zafundowała sobie gigantyczny eksperyment przyrodniczo-medyczny, którego skutki będziemy obserwować jeszcze może tysiące lat. Ile informacji nigdy nie zostanie ujawnione? Nikt tego nie wie…
Książka wstrząsająca w chwili, kiedy ją oglądać równolegle lub bezpośrednio po lekturze „Czarnobylskiej modlitwy” Aleksiejewicz.

Kilka lat temu miałem ten niby album w ręku i nie wywarł na mnie większego wrażenia. Dlaczego? Bo tekstu tu niewiele, a zdjęcia – szczerze mówiąc nie zachwycają ani jakością, ani reporterskim kunsztem. Ale czy te zdjęcia mają zachwycać? Kiedy jednak zastanowić się, kiedy były zrobione, a przede wszystkim w jakich warunkach, coś zaczyna człowieka intrygować, dusza zaczyna...