"Postać anielska, dusza diabelska"

"Bóg przykazał „Nie cudzołóż”. Nie wspominał nic o współżyciu przed ślubem lub kochaniu się tylko z jedną osobą w życiu. To ludzie dopowiedzieli sobie te prawdy. Nie cudzołóż, czyli nie zdradzaj swojej żony, partnerki, męża, przyjaciela, człowieka, z którym jesteś. Nie krzywdź go, sypiając z innym. Bądź wierny, skoro zdecydowaliście się być razem."

"Religia zaś dla jednych stanowi sens życia, a dla drugich jest jedynie spisem poglądów i tez, które wymyślili sobie ludzie."

Lubię czytać książki o aniołach, demonach, duchach, elfach, czarownicach i innych stworach. Nie pogardzę też dobrą dystopią lub młodzieżowym romansem obyczajowym. Nic więc dziwnego, że w moje ręce wpadają zazwyczaj książki zagranicznych autorów - głównie amerykańskich - którzy lubują się w tego typu rzeczach. Gdy po raz pierwszy natknęłam się na opis Laristy, książka wydała mi się interesująca, ale nie spodziewałam się niczego wyjątkowego. Nie pomyliłam się.
Nim jednak wzięłam się za jej czytanie minęło kilka lat, podczas których byłam przekonana, że Melissa Darwood jest zagraniczną autorką. Dlatego postawiłam oczy w słup, gdy okazało się inaczej. Gdy ten fakt stał się jasny, Larista jednocześnie zainteresowała mnie i odrobinę odstręczyła. Dlaczego? Dzieł polskich autorek o tematyce fantasy nie ma zbyt wiele, a jeśli już się pojawiają, to nie są wybitnie oceniane i promowane, przez co moje zainteresowanie nimi spada.
Pozbywając się więc wszelkich bezpodstawnych uprzedzeń, zabrałam się za czytanie.
Początek nie powalał. Na szczęście im dalej brnęłam tym było lepiej. Mniej więcej w połowie przekonałam się, że książka nie należy do oryginalnych. Autorka nie poruszyła, żadnych nowych kwestii związanych z fantastyką. Guardianie i Tentarzoy okazali się ciekawi tylko pod względem nazewnictwa. W rzeczywistości nie byli niczym nowym i nasunęli mi na myśl anioły o jakich pisała Kim Harrison w trylogii o Madison Avery.
Wątek miłosny, przedstawiony z punktu widzenia nastolatki okazał się odrobinę naiwny, ale mimo tego był najlepszą częścią książki, której nie można też odmówić humoru, sprawiającego, że uśmiech nie raz pojawiał się na mojej twarzy.
Jedynym irytującym elementem były przydługie opisy, na które ostatecznie przymknęłam oko, za racji tego, że czytałam e-booka, oraz polskie imiona, które kojarzyły mi się z codziennością, przez co książka straciła nieco swojego mrocznego uroku.
Natomiast finał... finał.... zapowiadał się dość spektakularnie, napięcie rosło i... nie wiele z tego wyszło. Epilog był zbyt przesłodzony i gdy już myślę: słodko, słodko, zaraz będzie "i żyli długo i szczęśliwie", autorka zaskakuje ostatnim zdaniem, które sprowadziło mnie na ziemię, gdzie szczęście nie jest wszechobecne i zaczęłam się zastanawiać: co dalej?

"Postać anielska, dusza diabelska"

"Bóg przykazał „Nie cudzołóż”. Nie wspominał nic o współżyciu przed ślubem lub kochaniu się tylko z jedną osobą w życiu. To ludzie dopowiedzieli sobie te prawdy. Nie cudzołóż, czyli nie zdradzaj swojej żony, partnerki, męża, przyjaciela, człowieka, z którym jesteś. Nie krzywdź go, sypiając z innym. Bądź wierny, skoro zdecydowaliście się...