2 egzaminy maturalne zajęlo mi czytanie ;)
Bardzo dobra książka, taka.... inna....

2 egzaminy maturalne zajęlo mi czytanie ;)
Bardzo dobra książka, taka.... inna....

Piękna książka z wymowną okładką - interesująco wydana.
Oryginalna narracja w sposób ujmujący i delikatny przedstawia los ostatniej miłości Franza Kafki,niemieckojęzycznego pisarza do Dory Diamant, Żydówki polskiego pochodzenia z Pabianic. Poznali się pewnego lata 1923 roku nad morzem.
Pisarz od kilku lat zmagał się z grużlicą, chorobą wówczas nieuleczalną.
Opuszcza Pragę, toksycznych rodziców, zwłaszcza ojca i wyjeżdża do Berlina.
Młoda Dora dzieli z nim tam życie, zawsze o niego zatroskana, serdeczna i oddana. Stara się zrozumieć jego niezwyczajną i udziwnioną twórczość.
Na ten trudny czas życia osobistego, dość jeszcze dynamiczny(pisze, spaceruje, przyjmuje gości),nakłada się kryzys ekonomiczny w Niemczech.
Demonstracje bezrobotnych, niebotyczne ceny produktów, brak chleba.
Dzięki rodzinie Kafki, pracy Dory, pomocy przyjaciół, oni mają się dość dobrze, nie głodują. Zmuszeni są tylko zmieniać mieszkania z powodu horrenndalnych cen za wynajem.
W fabule, po części smutnej historii miłosnej, odnajdujemy motyw dziewczynki, która zgubiła lalkę. Tę sekwencję z życia pisarza doskonale rozwinął i przejmującym akordem zakończył wcześniej już inny Autor ( Gerd Schneider "Lalka Kafki")
Dora i Franz. Paradoksalnie, była to miłość szczęśliwa, pomimo, że Kafka powoli zbliżał się ku śmierci. Ten płomień miłości otaczał go i ogrzewał aż zgasł-fizycznie- wraz z nim.
Zachwyca mnie nazywanie przez Autora książki, głównego bohatera narracji Doktorem ( był nim-doktor nauk prawniczych)- z szacunku dla niego samego- albo po prostu z imienia, Franzem.

Dobrze było przeczytać tę książkę będącą ostatnim Obrazem z życia Kafki. Poprzez jej treść szło się za nim powoli, z uwagą, sympatią i empatią do samego końca drogi ( sanatorium Kierling k.Wiednia).
Historia zamknęła także los urokliwej, niepowtarzalnej Dory.
Spuszczam kurtynę nieśmiertelności.

Rewelacyjna? Dla mnie, tak!

Piękna książka z wymowną okładką - interesująco wydana.
Oryginalna narracja w sposób ujmujący i delikatny przedstawia los ostatniej miłości Franza Kafki,niemieckojęzycznego pisarza do Dory Diamant, Żydówki polskiego pochodzenia z Pabianic. Poznali się pewnego lata 1923 roku nad morzem.
Pisarz od kilku lat zmagał się z grużlicą, chorobą wówczas nieuleczalną.
Opuszcza Pragę,...

"Jeżeli można umrzeć ze szczęścia, bez wątpienia przytrafi się to mnie, a jeśli dzięki szczęściu można zostać przy życiu, to ja zostanę." ...takie słowa wkłada w usta Franza Kafki...Michael Kumpfmuller pięknym językiem pisząc o ostatniej miłości pisarza do Dory Diamant...UCZTA DLA CZYTAJĄCYCH...POLECAM

"Jeżeli można umrzeć ze szczęścia, bez wątpienia przytrafi się to mnie, a jeśli dzięki szczęściu można zostać przy życiu, to ja zostanę." ...takie słowa wkłada w usta Franza Kafki...Michael Kumpfmuller pięknym językiem pisząc o ostatniej miłości pisarza do Dory Diamant...UCZTA DLA CZYTAJĄCYCH...POLECAM

Jeżeli można umrzeć ze szczęścia, bez wątpienia przytrafi się to mnie, a jeśli dzięki szczęściu można zostać przy życiu, to ja zostanę." ...takie słowa wkłada w usta Franza Kafki...Michael Kumpfmuller pięknym językiem pisząc o ostatniej miłości pisarza do Dory Diamant...UCZTA DLA CZYTAJĄCYCH...POLECAM

Jeżeli można umrzeć ze szczęścia, bez wątpienia przytrafi się to mnie, a jeśli dzięki szczęściu można zostać przy życiu, to ja zostanę." ...takie słowa wkłada w usta Franza Kafki...Michael Kumpfmuller pięknym językiem pisząc o ostatniej miłości pisarza do Dory Diamant...UCZTA DLA CZYTAJĄCYCH...POLECAM

Zawsze warto dowiedzieć się czegoś o" wielkich ludziach". Chociaż książka nie porywa wartkością zdarzeń i życie bohaterów nie pędzi tak jak teraz, wręcz przeciwnie kuleje i toczy się dzień po dniu, bez wielkich sensacji, to jest w tej opowieści coś, co nie pozwala jej nie dokończyć i porusza w nas jakąś cienką strunę zadumy nad sensem i pięknem życia.

Zawsze warto dowiedzieć się czegoś o" wielkich ludziach". Chociaż książka nie porywa wartkością zdarzeń i życie bohaterów nie pędzi tak jak teraz, wręcz przeciwnie kuleje i toczy się dzień po dniu, bez wielkich sensacji, to jest w tej opowieści coś, co nie pozwala jej nie dokończyć i porusza w nas jakąś cienką strunę zadumy nad sensem i pięknem życia.

Jak nie jaram się twórczością Kafki, tak jego życie mnie fascynuje.
O tym pisarzu napisano masę książek, "Wspaniałość życia" (powieść o Dorze Diamant, ostatniej miłości Kafki) to pierwsza z nich, która wpadła w moje ręce. Czyta się naprawdę szybko, można się wzruszyć, mniam. Przyjemna, chociaż o smutnym wydźwięku lektura. I inspirująca do dalszych poszukiwań ciekawych książek o autorze "Procesu".
Więcej tutaj: --> http://czechozydek.wordpress.com/2013/03/26/michael-kumpfmuller-wspanialosc-zycia/

Jak nie jaram się twórczością Kafki, tak jego życie mnie fascynuje.
O tym pisarzu napisano masę książek, "Wspaniałość życia" (powieść o Dorze Diamant, ostatniej miłości Kafki) to pierwsza z nich, która wpadła w moje ręce. Czyta się naprawdę szybko, można się wzruszyć, mniam. Przyjemna, chociaż o smutnym wydźwięku lektura. I inspirująca do dalszych poszukiwań ciekawych...

Specyficzna. To pierwsze słowo, które przychodzi mi na myśl, gdy myślę o książce Michaela Kumpfmüllera "Wspaniałość życia". Specyficzna, ponieważ czytałam ją z tak skrajnymi uczuciami, że trudno jest mi określić ją jednoznacznie. Podoba mi się, czy nie? – zadawałam sobie to pytanie raz za razem, mając jednocześnie świadomość, że nie czytam powieści, którą można zaklasyfikować wprost jako dobrą lub złą.

"Wspaniałość życia" jest historią ostatnich miesięcy życia wybitnego pisarza pochodzenia żydowskiego, Franza Kafki. Rozpoczyna się w momencie, gdy pisarz przybywa do nadmorskiej miejscowości Graal-Müritz w celu poprawy nadwątlonego gruźlicą zdrowia. Na miejscu poznaje Dorę, młodą Żydówkę, która bardzo szybko staje się mu bliska.

"Jest chory, piętnaście lat starszy od niej, mimo to mógłby spróbować żyć z nią w Berlinie, na szczęście ona jest z Berlina, bo do innych miast nie ciągnęło go nigdy. To są okoliczności, które nazywa dość szczęśliwymi, nie licząc pocałunków przed południem. Wszystko inne przemawia przeciw, wciągu tych dni tutaj nad morzem prawie nie przytył, czuje się słaby, nie wie, jak wytłumaczyć rodzicom, że jest ktoś, młoda kobieta akurat ze Wschodu, którym ojciec ta bardzo pogardza." (str. 37-38)

Ich wzajemne, dojrzałe uczucie stało się powodem do wspólnego zamieszkania i bycia ze sobą przez ostatnie miesiące życia Franza Kafki. Dora, choć bardzo młoda, znalazła w sobie na tyle dużo siły, by wspierać ukochanego i być przy nim w chwilach, kiedy najmocniej jej potrzebował. On z kolei, jak można odnieść wrażenie z treści lektury, chyba nie do końca dowierzał swemu szczęściu.

"Wspaniałość życia" to powieść, którą czyta się niełatwo. Specyficzna proza bez klasycznych dialogów, pisana w dodatku w czasie teraźniejszym, sprawić może niemało kłopotów tym, którzy do tego typu narracji nie są przyzwyczajeni. Jest to w zasadzie element, który najsilniej dawał mi się we znaki w trakcie czytania i mocno je utrudniał. Z drugiej jednak strony należy tę cechę książki docenić – zdecydowanie wybija się dzięki niej poza przeciętność i ofiarowuje czytelnikowi nowe doświadczenia. Samej historii, dość smutnej, a momentami wręcz defetystycznej w swym wydźwięku, trudno odmówić uroku. Jest w niej coś, co przykleja się do czytelnika i nie pozwala mu o niej zapomnieć. Wprowadza w nostalgiczny nastrój i skłania do zadumy. To kolejna książka Wydawnictwa Czerwone i Czarne, której nie można odmówić wysokiej jakości.

Specyficzna. To pierwsze słowo, które przychodzi mi na myśl, gdy myślę o książce Michaela Kumpfmüllera "Wspaniałość życia". Specyficzna, ponieważ czytałam ją z tak skrajnymi uczuciami, że trudno jest mi określić ją jednoznacznie. Podoba mi się, czy nie? – zadawałam sobie to pytanie raz za razem, mając jednocześnie świadomość, że nie czytam powieści, którą można...