Jesteśmy społecznością, która kocha książki

*Mittwoch* "Eines Tages im Sommer um die Mittagszeit, als es schon sehr heiß war, wusch sich eine junge Frau über dem Waschbecken die Haare und dachte über ihr Leben nach." Próba wczucia się debiutującego tą książką pisarza w myśli 20-letniej matki, mieszkającej w blokach prowincjonalnego niemieckiego miasta, samotnie wychowującej dwójkę chłopców (3-4 lata) z trojga własnych dzieci (dziewczynka mieszka z jej rodzicami),każde z nich ma innego ojca. Zirytowana samotną codziennością z dziećmi (choć nie pracuje),postanawia w formie kary zostawić je same w mieszkaniu. Zatrzymuje się u kochanka w nieodległym mieszkaniu: chodzi na dyskotekę, nad jezioro, chce uciec, wręcz pozbyć się dzieci, wraca. Stara rozeznać się w sobie, co naprawdę czuje do dzieci, postrzeganych jako jakaś niezasłużona kara, co do mężczyzn, z którymi jest lub była. Nie otrzymała miłości w domu, ani od żadnego ze swych kochanków. Seks jest dla niej czymś w rodzaju rzeczy do wymiany za krótkotrwałe zainteresowanie lub za pieniądze - poszłaby z każdym. Jej mężczyźni nie żywią uczuć w stosunku do kobiet, są zaprzątnięci jedynie pornografią - to ich jedyna inspiracją do kontaktu z kobietą. To prości ludzie, bez wykształcenia, bez uczuć. Ona sama jest zagubiona, chwilami traci rozsądek, zachowuje się sama jak dziecko (bawi się i rozmawia z własnymi pluszakami),bywa chimeryczna. Kiedy przekonuje się po 10 dniach, że nie warto starać się o kochanka, bo nic ją od niego pozytywnego nie czeka, odzyskuje i uczucia dla dzieci, lecz jest za późno... Rzecz pisana w trzeciej osobie o głównej postaci - "ona", Kobieta. W tle pojawiają się Kochanek (pracownik warsztatu samochodowego),Gruby - nastoletni okrutnik okaleczający zwierzęta, bliżej nieokreśleni znajomi i koleżanki, zajmujący się wyłącznie powierzchownymi czynnościami - zakupy, telewizja, picie, orgietki z seksem, dyskoteka. Ale ona nie ma w nikim, nawet u swych rodziców, którzy traktują ją jako niewydarzoną córkę, żadnego oparcia ani pomocy w swoich problemach psychicznych i emocjonalnych. Dalsze otoczenie, sąsiedzi z bloku, postrzegają ją jak młodocianą dziwkę. Bardzo smutna historia, która przywodziła mi na myśl uczucia, jakich doznawałem oglądając film "Poniedziałek". Ani to, ani tamto nie jest w żadnym calu komedią. W jednym dominuje nędza moralna, w drugim materialna. Efekt ten sam.