Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przez kilkanaście stron powieści „Narzeczona Schulza” Agaty Tuszyńskiej delektowałam się czytając.
Dzieje związku pomiędzy autorem „Sklepów cynamonowych” i „Sanatorium pod Klepsydrą” a młodszą od niego o kilkanaście lat Józefiną Szelińską zwaną Juną to ciekawa i napisana pięknym językiem historia.
Agata Tuszyńska mówi na temat bohaterki swojej najnowszej książki […]Czasami granice zmyślenia i rzeczywistości zacierają się, a faktom „urastają skrzydła”[…]. Co jest prawdą a co fikcją literacką , żeby stwierdzić trzeba by sięgnąć do źródeł z których korzystała autorka.
„Narzeczona Schulza" nie jest biografią Szelińskiej ani też Schulza. Jest opowieścią o miłości , sztuce, wojnie i śmierci.
Z książki wynika, że to Juna była tą, która kochała bez granic przez całe swoje życie. Choć była jedyną kobietą której Bruno zaproponował małżeństwo. On wiecznie niezdecydowany, otoczony wianuszkiem kobiet, przyjaciółek, które nawet po jego śmierci budziły w Junie zazdrość.
Pomimo ogromnego uczucia jakim darzyła Juna Bruna w pewnym momencie zdała sobie sprawę, że ich związek nie ma szans ze względu na brak zdecydowania ukochanego. Świadomie zerwała z nim kontakty.
Wybuchła wojna. Od tego momentu już nie sposób delektować się książką.
Czytając o życiu Bruna Schulza w Drohobyczu najpierw pod okupacją radziecką, a następnie hitlerowską targały mną różnorakie uczucia.
„Pracował w auli szkolnej na podłodze. Ręce mdlały, w karku łupało, ale towarzysz Stalin był jak żywy. Tyran i przyjaciel dzieci.”
[…]Żył tylko dlatego, że malował. Malował, więc żył.[…]Więc maluj Żydzie, maluj. Wszystko, co ci każą.[…]
Juna w Warszawie, Bruno w Drohobyczu. W obliczu śmiertelnego zagrożenia napisał właśnie do niej
„Co robić? Juna, co robić? „
Ta niedoszła żona robi wszystko, żeby umożliwić ukochanemu ucieczkę przed oprawcami. „Nie da się zamknąć, zaryglować przed oprawcami. Dopadną cię, jeśli będziesz czekał. Uciekaj. Przegrałeś proces, wyrok zapadł. Nie pozwól im go wykonać”
„Niespodziewana strzelanina zaskoczyła Bruna na środku ulicy.”
„Zabiłem dzisiaj twojego Żyda”

„To były lalki, ale jakie! Na gumowych szubieniczkach dyndały kukiełki. Białe opaski z gwiazdą Dawida na rękach, krogulcze nosy, czarne chałaty i brody. Podobni płonęli kilka kilometrów stąd…
Sprzedawca potrząsnął lalkami, szyje plątały się w gumowych pętlach. – Kup pani Żydka! Tanio policzę!”

Nie ma mowy o jakimkolwiek delektowaniu .Emocje, emocje czytającego sięgają zenitu.
„Narzeczona Schulza” Agaty Tuszyńskiej to powieść, nie literatura faktu. Może dlatego czyta się wspaniale. WIELKA LITERATURA ! GORĄCO POLECAM!

Przez kilkanaście stron powieści „Narzeczona Schulza” Agaty Tuszyńskiej delektowałam się czytając.
Dzieje związku pomiędzy autorem „Sklepów cynamonowych” i „Sanatorium pod Klepsydrą” a młodszą od niego o kilkanaście lat Józefiną Szelińską zwaną Juną to ciekawa i napisana pięknym językiem historia.
Agata Tuszyńska mówi na temat bohaterki swojej najnowszej książki […]Czasami...

„Małżeństwo to jak chodzenie po kładce z zawiązanymi oczami. Nie wiadomo, czy partner pomoże utrzymać równowagę, czy przyczyni się do upadku.”

„Cudze jabłka” Agnieszki Krakowiak – Kondrackiej to powieść o życiu i miłości wystawionej na próbę.
Istnieje powiedzenie, że pieniądze szczęścia nie dają. To prawda. Jeśli będą najważniejsze w życiu to wcześniej czy później okaże się , że choć mamy ich wystarczająco dużo to coś w życiu nas ominęło.
Jednak kiedy borykamy się z trudnościami finansowymi, zwłaszcza, jeśli dotychczas stać nas było niemal na wszystko to okazuje się, że brak ich może zrujnować nasze życie.
To jest właśnie ten moment, kiedy tylko siła miłości może ocalić nasze relacje rodzinne i nas samych.

„Nie zawsze musi być wspaniale, żeby było dobrze.”

Szczerość, zaufanie, wzajemne wspieranie oraz rozmowa to jest to na czym powinien opierać się każdy związek. Często popadając w tarapaty finansowe oszczędzamy się wzajemnie licząc, że sami odmienimy los. Może tak się zdarzyć. Jeśli jednak nam się nie uda oszczędzając tę drugą osobę możemy wyrządzić jej więcej krzywdy niż spróbować zmierzyć się z problemami wspólnie. Pamiętajmy też, że dzieci potrafią więcej zrozumieć niż nam się wydaje. Natomiast oszukiwane mogą mieć w przyszłości problemy z zaufaniem najbliższym.
Mówi się, że cudze jabłka smakują najbardziej. Mogą jednak zaszkodzić.
W oficjalne recenzji przeczytałam, że jest to książka mądra, wzruszająca i jednocześnie zabawna.
Zgadzam się, że „Cudze jabłka” Agnieszki Krakowiak – Kondrackiej to ciekawa i mądra powieść obyczajowa.
Czytając ją miałam moment wzruszenia. Natomiast nie zauważyłam w fabule nic zabawnego.
GORĄCO POLECAM!

„Małżeństwo to jak chodzenie po kładce z zawiązanymi oczami. Nie wiadomo, czy partner pomoże utrzymać równowagę, czy przyczyni się do upadku.”

„Cudze jabłka” Agnieszki Krakowiak – Kondrackiej to powieść o życiu i miłości wystawionej na próbę.
Istnieje powiedzenie, że pieniądze szczęścia nie dają. To prawda. Jeśli będą najważniejsze w życiu to wcześniej czy później okaże...

[…]Nigdy nie słyszałem w domu „nie czytaj przy jedzeniu” ; do dzisiaj takie molestowanie wydaje mi się karygodne, gdyż rozbija całość i wspólnotę światów cudownie połączonych. Dlaczego rozdzielać dwa łaknienia, głowę od żołądka, po co niszczyć magię komunii, której gdzie indziej ze świecą szukać? […]

W swoich esejach „Jabłko Olgi, stopy Dawida” Marek Bieńczyk pisze mi.in.
„Czytałeś Munro ? Jeżeli jest godna czytania, czytałem!"

„Na szczęście wyobraźnia erotyczna – zawsze gotowa buszować po śmietnikach – przez wieki będzie starała się odzyskiwać to, co społecznie, moralnie i estetycznie było odrzucane.”
Podsumowując…czytałaś Bieńczyka? Jeżeli jest godny czytania,czytałam !
JEST GODNY CZYTANIA! GORĄCO POLECAM! …czytałam również Alice Munro.

[…]Nigdy nie słyszałem w domu „nie czytaj przy jedzeniu” ; do dzisiaj takie molestowanie wydaje mi się karygodne, gdyż rozbija całość i wspólnotę światów cudownie połączonych. Dlaczego rozdzielać dwa łaknienia, głowę od żołądka, po co niszczyć magię komunii, której gdzie indziej ze świecą szukać? […]

W swoich esejach „Jabłko Olgi, stopy Dawida” Marek Bieńczyk pisze...