Autorka opisuje swoje życie poczynając od poznania się swoich rodziców Czeszki i Irakijczyka. Dwa różne światy odmalowane są tu jak z "Baśni z tysiąca i jednej nocy". wszystko jest barwne, szczęśliwe i mimo egzotyki, szybkiego przewartościowania po zetknięciu się z nowym, Michelle tak to opisuje, jakby nie istniały między małżonkami, osobami różnymi jak bieguny,żadne negatywne emocje. NIe mają problemów z dogadaniem sie mimo odmienności kulturowej i religijnej, nie wspominając już o tym, że oboje mało co mówią po angielsku, a jest to jedyny język w jakim mogą się porozumiewać. Diametralnie inna kultura, o której mało można się tu dowiedzieć, bo nie szczególnie przyłożono się do opisywania tych aspektów. Zabierając się za książki o arabskim podłożu wiem dobrze na co się nastawiam, znam juz na tyle ten grunt, że nic szczególnie mnie nie zdziwi, ale zawsze mogę dowiedzieć się czegoś nowego, na to liczę. W tym wypadku, to co już wiem i jest oczywiste, tu specjalnie nie znajduje swojego odbicia w treści, jest jakby pomijane, czyli z założenia potraktowane przez autorkę jako coś naturalnego, ale dla niej, bo tam żyła od początku.
W każdym razie nie zostają zaakcentowane odmienności w obyczajach czy elementy codziennego życia, raczej wszystko przyjmowane jest jako pewnik. Owszem wspomina się przy okazji pewne ceremoniały, jak obrzezanie chłopców, ale nie ma opisu przygotowań do tej czy jakiejkolwiek innej uroczystości, wiec w sumie nie dowiadujemy się jak to tam wygląda, odbiera się tym samy czytelnikowi prawo do bycia obserwatorem. Można się zastanawiać, po co ktoś pisze taka książkę i to już z perspektywy osoby żyjącej w Europie, dziennikarki, która pracując w mediach przybliża problematykę emigrantów we Włoszech, ale też kulturze i obyczajach ludzi na świecie. Sama nie opisała w książce dobrze obyczajowości Iraku, natury muzułmanów czy chodzby relacji damsko-męskich.

Sam sposób jakiejś "cukierkowości" w przedstawianiu całej historii jest nie tylko nie adekwatny do tego typu literatury, bo nie daje prawdziwego obrazu rzeczywistości, co wręcz absurdalny, jakby opisywała to osoba nie będąca w pełni świadoma gdzie żyje. Cały czas podczas lektury takie odnosiłam wrażenie. Niemal uwierzyłam,że jest to powieść, rzecz oparta o fantazję autorki niż rzeczywistośc, w której miała egzystować.Do tego nie czuje się atmosfery, które w innych książkach o Dalekim Wschodzie od początku towarzyszą i wprowadzają czytelnika w odmienną kulturę.

Książka, która nie wniosła absolutnie nic do mojej świadomości, jeśli chodzi o tematykę muzułmańską. W dodatku pisana jest takim językiem i pobieżnie omawiająca zdarzenia, że dramatyzm sytuacji jakoś mnie tutaj nie uderzył.
Czyta sie szybko, a nawet bardzo szybko, bo nie ma na czym dłużnej skupić uwagi. Dawno nie czytałam - nie przypominam sobie czy w ogóle - tak kiepsko opowiedzianej historii swojego życia.

Autorka opisuje swoje życie poczynając od poznania się swoich rodziców Czeszki i Irakijczyka. Dwa różne światy odmalowane są tu jak z "Baśni z tysiąca i jednej nocy". wszystko jest barwne, szczęśliwe i mimo egzotyki, szybkiego przewartościowania po zetknięciu się z nowym, Michelle tak to opisuje, jakby nie istniały między małżonkami, osobami różnymi jak bieguny,żadne...