Trzeba przyznać, że książka jest całkowicie nie w moim stylu. Przypomina też literaturę bardziej dziecięcą, niż taką, w którą się zwykle zagłębiam. Co mnie jednak do niej przekonało? Pierwsze zdanie książki.

Nazywam się P.K. Pinkerton i nie dożyję końca tego dnia.

Interesujące, prawda? W przedmowie dowiadujemy się również, iż historia została odnaleziona przez autorkę w domu jej prababki, Gertrude Corinne Prince. Podkreśla, iż nie wie, czy dana historia jest prawdziwa czy nie. Została napisana na kartach ksiąg rachunkowych.

P.K. Pinkerton to dwunastoletni chłopak. Jego przybranymi rodzicami są Evangeline oraz Emmet, Chłopiec ma pewien Dar, jak mówi.

Moim Darem jest to, że mam głowę do pewnych rzeczy.

Pinky, jak nazywała go przybrana matka, jest bardzo inteligentnym dzieckiem. Potrafi pisać, czytać, liczyć. Pokrótce zna cztery języki. A ponadto zapamiętuje wszystko, co zobaczy. Jednak ma też Cierń.

Moja przybrana mama Evangeline mawiała, że kiedy Bóg daje ci Dar, daje ci też Cierń w boku, żeby ci się nie przewróciło w głowie.

Otóż P.K. nie potrafi okazywać ani rozpoznawać uczuć. Ludzie, którzy słyszą, jak spokojnie, bez emocji, mówi o śmierci rodziców lub innych kłopotach uważają, że żartuje lub kłamie.

A oto mój Problem: nie potrafię rozpoznać, czy ktoś uśmiecha się szczerze, czy fałszywie. Rozróżniam tylko trzy emocje: radość, strach i gniew. A czasem nawet i to mi się miesza.
No i czasem nie rozpoznaję ludzi, których znam. Jeśli ktoś zapuści włosy albo brodę całkiem się gubię.
To mój Cierń: ludzie są dla mnie zagadką.
A teraz przez to zginę.

28 września 1862 roku zaczyna się cała opowieść. Pinky został uwięziony w szybie kopalni srebra w Comstock i stamtąd opisuje nam całą swoją historię. Jego prawdziwy ojciec był kolejowym detektywem. W pewnym momencie ich życia opuścił jego oraz jego matkę, która nazywała się Kuca na Pniu i pochodziła z plemienia Siuksów. Kiedy chłopiec miał kilka lat jego tato zginął. Po tym, jak zamordowano jego prawdziwą matkę został przygarnięty przez Evangelinę i Emmeta.

Żyło mu się bardzo dobrze. Do czasu, kiedy pewnego dnia, 26 września 1862, P.K. wchodzi do domu i zastaje martwego ojca oraz ledwie żywą matkę. Ostatnimi słowami Evangeline przekazała mu, iż trzech desperado, czyli najgorszych bandytów, poszukuje jego woreczka na lekarstwa. Znajduje się tam wszystko, co otrzymał od matki, tej prawdziwej. Pinky ucieka z miasta chociaż po piętach depczą mu mordercy. Zmuszony uciekać uczy się nikomu nie ufać. Zrozumiał, że w Virginia City każdy dba tylko o siebie.

Bardzo polubiłam Jace'a pokerową twarz. Był moim ulubionym bohaterem od samego początku do końca. Bardzo świetnie czytało się zapiski chłopca z XIX wieku. Biorąc tą książkę do ręki nie spodziewałam się, że tak mnie wciągnie historia P.K. Z czystym sercem mogę ową książkę polecić każdemu. Nie jestem miłośnikiem westernów ani Dzikiego Zachodu, jednak Sprawa trzech desperado naprawdę mnie urzekła i z chęcią przeczytam następne części.

Trzeba przyznać, że książka jest całkowicie nie w moim stylu. Przypomina też literaturę bardziej dziecięcą, niż taką, w którą się zwykle zagłębiam. Co mnie jednak do niej przekonało? Pierwsze zdanie książki.

Nazywam się P.K. Pinkerton i nie dożyję końca tego dnia.

Interesujące, prawda? W przedmowie dowiadujemy się również, iż historia została odnaleziona przez autorkę w...