Powtórzę to, co mówię niemal za każdym razem kiedy mam przeczytać Sandemo. Bardzo chciałabym polubić tę autorkę. I za każdym razem, a podejść miałam już kilka, daję jej szansę. Do tej pory bywało różnie z tym „lubieniem”.
Jasnowłosa to opowieść o dziewczynie, która wraz z szwedzkimi chłopami została przesiedlona na rozkaz Carycy Katarzyny na południe Ukrainy, gdzie zakładają małą osadę. Lisa, samotna, opuszczona sierota mieszka kątem u rodziny Koppersów. Odizolowana od świata zewnętrznego, ukryta w swoim własnym, opiekuje się znalezionym nad rzeką zmaltretowanym Kozakiem. Ma 14 lat i silny pocałunek jaki Wasyl wyciska na jej ustach, przeraża ją i ucieka. Gdy wraca dwa dni później, wpada w ręce Tatarów, u których wychowywana jest w niewoli przez cztery kolejne lata. W drodze do tatarskiego chana, dochodzi do ataku. Atakującym jest oczywiście Wicia – maltretowany Kozak. Brutalna, bezwzględna maszyna do zabijania. Bestia topiąca smutki w litrach alkoholu i łóżkach przygodnych kobiet.
Ot, opowieść. Nie powiem, że jakaś specjalnie zła, nie powiem tez, że wybitnie dobra. Króciutka, taka do kawy ze słodkim ciastem, które może choć odrobinę osłodzi brutalne życie bohaterów.
Ale muszę przyznać, że w tej swoistej prostocie Jasnowłosa podobała mi się. Począwszy od młodziutkiego, naiwnego dziecka, aż po kobietę w którą przemieniła się Lisa. Dorosłą, piękną, odważną z wielką wiarą w bohatera swoich dziecinnych marzeń. Podobała mi się konfrontacja marzeń i wyobrażeń Lisy i Wici. I ta dorosłość z naiwnością dziecka jakie mieszały się w bohaterce.
Przeskoki emocji bohaterów, na jednej stronie od wielkiej miłości, do wściekłości, od głaskania do uciekania, mogą męczyć. W pewnym momencie nie wiedziałam już czy to dzieci z piaskownicy czy dorosłe osoby. Pewna infantylność również zadziwia, ale też bym się specjalnie nie czepiała.
Sam Wicia też nie jest zły, choć nakreślony szalenie mocno i wyraźnie. Zresztą całość oparta jest na zasadzie silnych kontrastów. W tak krótkiej formie jest dla mnie w porządku, choć pewnie w dłuższej musiałabym ponarzekać.
Co mnie zdziwiło, to brak przytłaczającego smutku, który zawsze kojarzył mi się z Sandemo. Jest brutalna walka, odcinanie głów, walka o wolność, ale nie wyniosłam z tej opowieści poczucia przygnębienia i mega smutku.
Jak ktoś kupi te emocje na talerzu, bohaterów w których dziecko walczy z dorosłym, a miłość jest równie częsta jak nienawiść na jednej stronie, to będzie zadowolony.

Ja nie byłam rozczarowana.

Powtórzę to, co mówię niemal za każdym razem kiedy mam przeczytać Sandemo. Bardzo chciałabym polubić tę autorkę. I za każdym razem, a podejść miałam już kilka, daję jej szansę. Do tej pory bywało różnie z tym „lubieniem”.
Jasnowłosa to opowieść o dziewczynie, która wraz z szwedzkimi chłopami została przesiedlona na rozkaz Carycy Katarzyny na południe Ukrainy, gdzie...