Porozmawiajmy o talentach.
O ile mi wiadomo, każdy człowiek posiada własny, unikalny dar prosto od Boga i to tylko od niego [człowieka] zależy, jak ten dar wykorzysta. I czy go w ogóle zauważy. Niektórzy ludzie przez całe życie próbują dowiedzieć się prawdy o sobie, ale tak naprawdę szukają talentu, czegoś, w czym są dobrzy i co sprawi, że będą zabierali się za to coś z uśmiechem. Ja na przykład kocham pisać, mój sąsiad tańczy jak marzenie, a przyjaciółka tworzy przecudowne obrazy. Nauczyciel z Poznania gra na pianinie, a Radek spod okolic Lublina rozkłada i składa wyścigowe modele samochodów. Pan z przystanku jest bardzo wrażliwy i czuły, a pani z tramwaju próbuje zawsze i wszystkim pomagać. Jacob Preston również otrzymał dar, który nieco różnił się od talentów reszty ludzi. Poprzez dotyk potrafił odczytać przeszłość. Kiedy Jacob styka się z metalem innym niż platyna, słyszy różnego rodzaju pieśni opiewające dzieje nie tylko wytopu i powstania tegoż metalu, ale również historię człowieka, który nosi dany np. żelazny zegarek.
Pan Preston dostał jeszcze jeden talent związany z dotykiem. Potrafi sprawić, że będąca pod nim kobieta, wręcz wije się z rozkoszy. Zanim jednak będzie mogła spędzić noc z Jacobem musi być entuzjastyczna, nieco znużona swoim życiem i, przede wszystkim, zamężna. W końcu jaki mężczyzna w sile wieku chciałby utrzymywać niechcianą kochankę albo wdawać się w niepotrzebne romanse, miłostki i… uczucia?
Niestety, jak to w życiu bywa, spokojny świat Jacoba Prestona zaczyna się nagle rozwalać. Szczególnie gdy na horyzoncie pojawia się piękna wdowa, Julianne Cambourne, która pragnie jedynie dowieść prawdy i nie zostać znowu biedną aktorką bez przyszłości. Po prawie dwóch latach żałoby, kobieta postanawia wreszcie się za siebie wziąć. Z racji tego, że lord Algernon, jej były i prawie dwa razy starszy małżonek, przygarnął ją pod swoje skrzydła prosto z trupy teatralnej, kobieta postanowią udowodnić, że jego śmierć nie ma nic wspólnego z samobójstwem. Chce się odwdzięczyć za dobro, które dzięki niemu doświadczyła. A przy okazji pragnie odnaleźć szósty miecz z kolekcji, sprzedać go i się wzbogacić.
Dlatego właśnie potrzebuje usług pana Prestona. Z początku chodzi wyłącznie o „użyczenie” paranormalnego daru, lecz wraz z trwaniem przygody pomiędzy głównymi bohaterami zaczyna się coś rodzić. Może nie jest to od razu wielka miłość, ale z pewnością ziarenko pożądania wypuściło swoje korzenie, którymi powoli acz zdecydowanie zaczęło ich oplatać.
Ale zmieńmy na chwilę temat. Może tym razem porozmawiajmy o magii?
Czy jest osoba, która wierzy w to nadnaturalne zjawisko? Może znalazłby się ktoś, kto ją na co dzień praktykuje? Nie? A znacie kogoś takiego? Jeżeli dalej odpowiedź brzmiałaby nie, w takim razie Was zaskoczę, bo ja znam. I nie jest to pojedyncza osoba, ale cały Zakon.
Druidzi.
Obecność grupy uprawiającej pogańskie praktyki przyjęłam ze zdziwieniem, ale i radością, bo historia Jacoba i Julianne zaczynała mieć coraz mniej styczności z rzeczywistością. W trakcie czytania zastanawiałam się, jak autorka pociągnie wątek z tą celtycką kulturą, wyobrażając sobie naprawdę wiele przeróżnych scenariuszy. Nigdy bym jednak nie pomyślała, że do Zakonu Druidów będą należeli ludzie pragnący albo władać światem i być nieśmiertelnymi, albo rozpylać afrodyzjak i patrzeć, jak w pozostałych członkach rodzą się zwierzęce instynkty, które prowadzą prosto do… orgii.
Historia jest doprawdy mocna i zdecydowanie przeznaczona dla osób pełnoletnich. Najpiękniejsze w niej nie są wątki erotyczne, tylko prawdziwość charakterów bohaterów i niezwykle interesujące, magiczne przygody, w które się pakują. Czytelnik styka się również z próbą walki rozumu z sercem. Pani Mia Marlowe udowadnia, że nawet najbardziej sprzeciwiające się uczuciom osoby i tak na końcu dadzą ponieść się sile miłości, która nie będzie patrzyła na ilość pieniędzy, kochanek czy wykonywaną pracę.
Porozmawiajmy po raz ostatni.
Tym razem o Was, osobach, które jeszcze nie zdecydowały się na zapoznanie z Dotykiem łajdaka, tomem drugim serii Dotyk. Mam prosty sposób, by zachęcić do sięgnięcia po serię. Będzie to zwyczajne przytoczenie słów z okładki:
Sceny miłosne nakreślone z takim żarem, że całe strony zajmują się ogniem…

Porozmawiajmy o talentach.
O ile mi wiadomo, każdy człowiek posiada własny, unikalny dar prosto od Boga i to tylko od niego [człowieka] zależy, jak ten dar wykorzysta. I czy go w ogóle zauważy. Niektórzy ludzie przez całe życie próbują dowiedzieć się prawdy o sobie, ale tak naprawdę szukają talentu, czegoś, w czym są dobrzy i co sprawi, że będą zabierali się za to coś z...