Z Twórczością Debbie Macomber miałam do czynienia jedynie raz, czytając "Spokojną przystań", dzięki której pokochałam styl pisania autorki oraz sposób kreowania bohaterów. Jak tylko zobaczyłam w zapowiedziach najnowszą powieść jej autorstwa stwierdziłam, że muszę koniecznie ją przeczytać, a dodatkowo mieć w swojej domowej biblioteczce, co się też stało :) Jestem szczęśliwą posiadaczką owej książki wydanej z dbałością o każdy szczegół przez Wydawnictwo Literackie, któremu chylę czoła i biję brawo za fachowo wykonany przysłowiowy kawał dobrej roboty! Okładka wprost cudowna, początek każdego rozdziału upiększony motywem róży, numer strony z symbolem listka nawiązujące do tematyki, poza tym duży druk ułatwiający czytanie. Wszystkie aspekty sprawiają, że trzymanie powieści w dłoniach należy do nadzwyczajnych przyjemności.

Jo Marie Rose boryka się ze śmiercią męża Paula, którego poznała dopiero w wieku trzydziestu siedmiu lat. Była to późna miłość, ale uważała go za swoją idealną drugą połówkę, tym trudniej było jej pogodzić się ze stratą. Zginął na misji przed pierwszą rocznicą ślubu, co samo w sobie było tragiczne. Jo Marie nie chciała wychodzić za mąż za kogokolwiek bez miłości jedynie dla zapewnienia sobie stabilizacji czy wygody. Była wybredna w tej kwestii, nie godziła się na żadne ustępstwa i półśrodki, jakby podświadomie czekała na Paula. Małżeństwo trwało krótko, ale było szczęśliwe, pełne obietnic i nadziei na pomyślną przyszłość, jednak zostało zakończone przez okrutne przeznaczenie. Bohaterka zmagając się z rozpaczą podejmuje decyzję o przeprowadzce, nowym początku w innym miejscu, gdzie nie nękałby ją ból straty, ale by mogła z dystansem spojrzeć na własne życie. Wiedziona impulsem kupuje uroczy pensjonat w miasteczku Cedar Cove 'Różana Przystań' i próbuje zmierzyć się z codziennością.

Przyjmuje pod swój dach pierwszych gości, którzy również potrzebują emocjonalnego wsparcia. Josh Weaver przyjechał na wieść o poważnej chorobie swego ojczyma, z którym wiążą się traumatyczne wspomnienia, zaś Abby Kincaid przybywa na ślub brata do rodzinnego miasta, które przez lata omijała szerokim łukiem, obwiniając się o śmierć najbliższej przyjaciółki. Każdy z nich dźwiga własny bagaż bolesnych doświadczeń próbując uwolnić się od grzechów przeszłości. Czy zwalczą wewnętrzne poczucie porażki? W pensjonacie wszystko jest możliwe. Zmarły Paul wydaje się czuwać nad żoną, chronić z zaświatów wysyłając dobrych i sympatycznych ludzi. Abby słyszy głos swej zmarłej przyjaciółki nawracającej ją na właściwy sposób postrzegania wydarzeń z przeszłości. Josh nawiązuje nić porozumienia z ojczymem, ale zyskuje dodatkowo miłość nadzwyczajnej kobiety. Jo Marie adoptuje ze schroniska pieska, który także musi wyleczyć swe rany. Czy mógł znaleźć lepsze, bardziej idealne miejsce do tego celu?

Debbie Macomber swoją powieścią wysoko ulokowała poprzeczkę. Bohaterowie stworzeni na jej potrzeby są jak najbardziej autentyczni, mają predyspozycje do egzystowania w naszej rzeczywistości. Prędko ich polubiłam, co było niezwykle proste. Fabuła została osadzona w realnym świecie, przedstawia zaciszny zakątek w pensjonacie, gdzie chciałby się znaleźć prawie każdy z nas. Ciekawy sposób narracji sprawił, że łatwiej utożsamiłam się z postaciami, poznałam ich wnętrze, ukryte motywy i myśli. Autorkę charakteryzuje lekkość pióra, co zaznaczam zdecydowanie na plus. W literaturze często spotykam motyw zaczynania wszystkiego od nowa, będący następstwem jakichś traumatycznych przejść, przyznam, że celowo go poszukuję, jednak z radością przyznaję, że powieść ma w sobie coś wyjątkowego, jest daleka od banalnych szczegółów, co pozostaje niekwestionowaną zasługą pisarki.

"Pensjonat wśród róż" to wielowątkowa powieść obyczajowa z domieszką spirytystycznych detali, bo do takich zaliczam słyszenie głosu nieżyjącej przyjaciółki Abby, czy duchową obecność Paula, co niejednokrotnie wyczuwała Jo Marie. Mieszanka naprawdę szczególna. Przedstawia walkę człowieka z demonami przeszłości, konieczność wybaczania oraz pogodzenie się z odejściem bliskiej osoby. To ciepła opowieść o miłości, przyjaźni, nadziei i rozpaczy, którą przeczytałam z szeroką gamą niesamowitych wrażeń. Autorka nie wykreowała idealnych ludzi, związków czy świata. Postawiła na realizm, co mi się bardzo spodobało, dlatego uważam, że powieść trafi w gust każdego, nawet czytelnika z wygórowanymi oczekiwaniami.

Moja ocena: 5/5

Z Twórczością Debbie Macomber miałam do czynienia jedynie raz, czytając "Spokojną przystań", dzięki której pokochałam styl pisania autorki oraz sposób kreowania bohaterów. Jak tylko zobaczyłam w zapowiedziach najnowszą powieść jej autorstwa stwierdziłam, że muszę koniecznie ją przeczytać, a dodatkowo mieć w swojej domowej biblioteczce, co się też stało :) Jestem szczęśliwą...