Książki mogą wzruszać i pobudzać wielkie emocje, o tym wie każdy, kto czyta. Natomiast to, co dzieje się z czytelnikiem w momencie sięgnięcia po opowieść pisaną przez samo życie, opowieść opartą na faktach jest bardzo trudne do opowiedzenia.

Można by powiedzieć, że takie historie są najlepsze… ale jednak wolałabym wierzyć, że to, o czym przeczytałam w książce „Oślepiona” Tiny Nash jest fikcją literacką. Niestety cała historia jest najprawdziwszą prawdą, która porusza czytelnika do głębi, sprawiając, że łzy płyną strumieniami i trudno uwierzyć w tak straszne okrucieństwo.

Tina wychowuje sama dwóch synów, jest młodą mamą i w sumie jej życie wcale nie jest takie złe. Pewnego dnia spotyka znajomego sprzed lat – Shane’a. Zakochuje się w nim, pomimo jego przeszłości, która pozostawia wiele do życzenia. Chciałabym w tym momencie napisać, że zaczyna się piękna historia dwójki zakochanym w sobie osób, ale niestety los napisał Tinie zupełnie inny scenariusz.

W momencie, w którym na drodze młodej kobiety stanął Shane jej dotychczasowe życie ulega całkowitej zmianie, od tej chwili zaczyna się tragedia…

Wielkie uczucie doprowadza do czynów, których nie jest w stanie zrozumieć normalny człowiek. Ataki agresji Shane’a stają się coraz bardziej odważne, każdy kolejny sprawia, że Tina cierpi, a jej ciało jest bardziej okaleczone. Interwencje policji, prośby i groźby rodziny są niczym wobec miłości i obietnic, która składa swojej ofierze kat.

Nie jestem w stanie policzyć, nie pamiętam ile szans dostał Shane od swojej ukochanej kobiety. Niemniej jednak jestem pewna, że żadnej nie wykorzystał. Potrafił jednak wykorzystać swoją partnerkę do tego stopnia, że 20 kwietnia 2011 roku przez dwanaście godzin znęcał się nad nią, aż w końcu wbił jej palce w oczy, zostawiając ją na podłodze...

Moja wyobraźnia w tym momencie oszalała. Nie byłam w stanie ogarnąć tego, o czym przeczytałam, nie mogłam pozbyć się obrazka cierpiącej kobiety. Słyszałam przeokropny krzyk, czułam cierpienie i żal, ale nadal nie mogłam pojąć co się stało, jak można być takim potworem?

Okropnie prawdziwą książkę przeczytałam. Opowiada o tragedii, maltretowaniu, ale i o wielkiej miłości, a może bardziej uzależnieniu i strachu przed samotnością? Sama już nie wiem, ponieważ trudno zrozumieć stanowisko cierpiącej kobiety, która wciąż wybacza i wciąż daje kolejną szansę. Czy była aż tak naiwna?

„Oślepiona” nie jest książką łatwą, prostą i przyjemną. Trudno jest czytać z ciągle płynącymi łzami. Trudno jest zrozumieć i znaleźć się w sytuacji Tiny. Z drugiej strony po zakończeniu próbowałam jako kobieta i jako matko zrozumieć zaistniałą sytuację - nie potrafiłam, ponieważ nie jestem w stanie nawet pomyśleć o tym, że mogłabym już nigdy więcej nie zobaczyć własnego syna.

Nie wiem czy polecać czy odradzać tę książkę. Trudno polecać tak okrutną historię, ale może uchroni ona kogoś przed tragedią, może zmusi do racjonalnego myślenia, a może po prostu stanie się historią, dzięki której ktoś doceni to, co ma i przestanie narzekać na los i na życie.

Iwona Migowska