Badou ledwo co pojawia się na kartach mangi, a już pakuje się w jakieś kłopotliwe bagno. Wraz z kumplem (i główną postcią) Heinem znajdują dzieciaki, które „nieco” się różnią od ich ludzkich braci. Wraz z odkryciem tych rzadkich wyników eksperymentów bezpańskie psy wikłają się w sprawy mafii. Na domiar złego do akcji włącza się tajemniczy Giovanni, a młoda Naoto również nie próżnuje i poszukuje zabójcy, który dzierży ten sam miecz, co ona. Dziwnym trafem ścieżki bohaterów krzyżują się… Na rozpierduchę nie trzeba długo czekać.

W pierwszym tomie „DOGS: Bullets & Carnage” ewidentnie widać przewagę akcji nad fabułą. Już na początku rudowłosy Badou ma kłopoty – i to nie byle jakie. Większość problemów rozwiązuje siłowo, również Heine nie stroni od przemocy. Zarówno postaci pierwszoplanowe, jak i te, które specjalnego wpływu na rozwój fabuły nie mają, często leją się po pyskach, mając nadzieję na pozytywny obrót spraw. Co nie zawsze wychodzi, lecz dzięki temu pojawiają się zalążki fabuły. W pierwszej części intryga ta nie jest jeszcze mocno zarysowana, lecz postaci Giovanniego, Naoto, a przede wszystkim Badou i Heine’a jasno dają czytelnikowi do zrozumienia, że jeszcze nie jedno wywiną, a w mandze sporo namieszają. Miejmy nadzieję, że w kolejnych tomach fabuła zostanie rozwinięta.

Spotkałam się z opiniami, że fani „Gangsta” mogą bez problemu sięgnąć po dzieło Shirow Miwa. Jest w tym trochę prawdy. Będąc po lekturze pierwszego tomu „Gangsty” mogę śmiało powiedzieć, że przy obu tych tytułach świetnie się bawiłam. Należy jednak zaznaczyć, że „DOGS” to manga, w której nie odrzuca się elementów fantastycznych. Już w czasie pierwszej „przepychanki” zauważamy, że bohaterowie „DOGSów” to przeciętnych szaraków nie należą. Warto o tym pamiętać, chcąc sięgnąć po mangę Shirow Miwa. Nie jest to absolutnie wada – w tym wypadku to zaleta.

Postaci wykreowane przez Shirow Miwa są bardzo wyraziste i zapadają w pamięć. Serca płci pięknej zapewne wykradną Badou i Heine – typowi bad boys. Natomiast najbardziej intrygujący są bohaterowie, którzy jeszcze nie zdążyli dorzucić swoich trzech groszy do całości utworu. Warto wspomnieć, że postaci posługują się dość wulgarnym językiem – słowa na „k” pojawiają się dość często, lecz nie przeszkadzają w odbiorze mangi. Wulgaryzmy dodają realności, Heine i jemu podobni nie są tylko patyczakami na papierze. W mandze nie zauważyłam literówek, interpunkcja także nie kuleje, nieprzetłumaczonych onomatopei nie zarejestrowałam. Wszystko cacy.

Kreska mangaki jest bardzo przyjemna – delikatna, choć zarysy bohaterów są ostre. Szczególnie przyłożono się do projektów ubrań i broni. Autor na szczęście wiedziała, że istnieje coś takiego jak anatomia, więc postaci nie są karykaturalne. Jednak widać tę manierę charakterystyczną dla niektórych seinenów – wychudzenie, ostre rysy, wysoka sylwetka – co niekiedy wygląda nienaturalnie. Na szczęście nie jest to rażące.

Wydawnictwo Waneko zdecydowało się na powiększony format, na czym zyskała manga. Błyszcząca, czerwona obwoluta z Heinem na przodzie ładnie się prezentuje – nie jest zbyt wymyślna, a mimo wszystko przyciąga wzrok. Drukarnia również stanęła na wysokości zadania – nie ma błędów na czarno-białych stronach, kolorowe, znajdujące się w środku mangi, też nie są w żadnym razie zepsute. Piątka z plusem za wydanie.

Swoją przygodę z „DOGS: Bullets & Carnage” powinni zacząć fani seinenów i mangi „Gangsta”. Wystarczy nie przestraszyć się (jeszcze) szczątkowej fabuły i dać się ponieść Badou i Heinemu, którzy zadbają o czytelnika i zapewnią kilka chwil dobrej zabawy.

Za możliwość przeczytania pierwszego tomu „DOGS: Bullets & Carnage” dziękuję wydawnictwu Waneko.

Gumiguta

Badou ledwo co pojawia się na kartach mangi, a już pakuje się w jakieś kłopotliwe bagno. Wraz z kumplem (i główną postcią) Heinem znajdują dzieciaki, które „nieco” się różnią od ich ludzkich braci. Wraz z odkryciem tych rzadkich wyników eksperymentów bezpańskie psy wikłają się w sprawy mafii. Na domiar złego do akcji włącza się tajemniczy Giovanni, a młoda Naoto również nie...