W jakimś kościele na końcu świata Heinz modli się do boga. Zrobi wszystko w zamian za spełnienie swojego marzenia. Jego prośba zostaje wysłuchana, ponieważ z obrazka rzeczywiście wychodzi istota boska, która oferuje mężczyźnie realizację pragnienia. W zamian za to Heinz musi przekonać pewnego trojańskiego księcia, że istnieje wyjście z ogrodu bogów, w którym znalazł się wbrew swojej woli.
O tym opowiada pierwsza część mangi, która stara się jeszcze udawać, że ma jakąkolwiek fabułę. Druga część jest z kolei zbitkiem mało znaczących scen, które można podsumować jednym zdaniem: "Apollinowi bardzo się nudziło".
Chociaż nawet nuda ma swoje plusy.
Cieszę się, że manga obrała sobie za tło mitologię grecką, ponieważ jest to temat niszowy. Ta występująca w mandze ma mało wspólnego z pierwowzorem, o czym wspomina sama autorka.
Wszystko, co boskie jest tutaj piękne. Są piękni bogowie, piękny ogród i piękny książę Troi jako boska zabawka. Nawet rozdziały nazywają się ładnie, ponieważ zostały określone mianem Epeisodionów. Jednak ani rysunki, ani urokliwe nazwy nie nadrobią braków fabularnych. Po lekturze pozostaje wrażenie zmarnowanego potencjału, ponieważ dobrze napisana historia z takimi rysunkami robiłaby ogromne wrażenie. Szkoda, że wyszło jak wyszło.

W jakimś kościele na końcu świata Heinz modli się do boga. Zrobi wszystko w zamian za spełnienie swojego marzenia. Jego prośba zostaje wysłuchana, ponieważ z obrazka rzeczywiście wychodzi istota boska, która oferuje mężczyźnie realizację pragnienia. W zamian za to Heinz musi przekonać pewnego trojańskiego księcia, że istnieje wyjście z ogrodu bogów, w którym znalazł się...

Kolejna pozycja w stylu "Oh! Jaka śliczna kreska! Ale historia trochę o niczym". Niby bardzo ładnie narysowane, ale ani nie wciąga, ani nie ciekawi co stanie się z postaciami dalej. Bardziej czytałam dla łądnych obrazków, niż ciekawej historii.

Kolejna pozycja w stylu "Oh! Jaka śliczna kreska! Ale historia trochę o niczym". Niby bardzo ładnie narysowane, ale ani nie wciąga, ani nie ciekawi co stanie się z postaciami dalej. Bardziej czytałam dla łądnych obrazków, niż ciekawej historii.

Jak na mangę o Olimpie przystało bohaterowie to mityczne postaci jak Apollon czy Ganimedes. Apollo jest wyniosły jak zawsze, a Ganimedesa dopadła potężna depresja. Obydwoje piękni, młodzi i kosmicznie znudzeni życiem. Apollon aż tak bardzo, że bawi się uczuciami innych i wciąga niczego nie podejrzewającego Heinza w świat ogrodu greckich bogów. A kimże jest Heinz? Zwykłym śmiertelnikiem, który chciał wymodlić sobie przychylność boską. Wprawdzie modlił się w chrześcijańskiej świątyni, ale czy to przeszkadza bogowi innego wyznania spełniać prośby wiernych drugiego?

Więcej na http://www.monime.pl/olimpos-manga/

Jak na mangę o Olimpie przystało bohaterowie to mityczne postaci jak Apollon czy Ganimedes. Apollo jest wyniosły jak zawsze, a Ganimedesa dopadła potężna depresja. Obydwoje piękni, młodzi i kosmicznie znudzeni życiem. Apollon aż tak bardzo, że bawi się uczuciami innych i wciąga niczego nie podejrzewającego Heinza w świat ogrodu greckich bogów. A kimże jest Heinz? Zwykłym...

Pora odkopać studencką miłość - pomyślałem, i powziąłem postanowienie, by od czasu do czasu chwytać jakąś mangę. Po Olimpos sięgnąłem ze względów czysto estetycznych - nawet najlepsza historia nie ocali kiepsko narysowanej mangi, a Olimpos od pierwszych do ostatnich stron dosłownie lśni! Wszystko jest tu pełne szczegółów, kreska zręczna, niemalże pląsająca ze strony na stronę, więc i widoki i postaci cieszą oko.

Już tytuł każe spodziewać się spotkania z grecką mitologią. Dostajemy tutaj nieco zmienioną historię Ganimedesa, wybranka bogów, porwanego z ludzkiej rzeczywistości. Bogowie, jak bogowie - nudzą się, wszak wieczność to ciężki kawałek chleba - a trudno o lepszą rozrywkę niż plątanie ludzkich losów. I tak Ganimedes, piękny trojański książę staje się zabawką w myśl kaprysu Apolla, poznajemy jego historię i to, jak z czasem coraz bardziej gaśnie w nim nadzieja. Całość nie jest może przesadnie złożona i skomplikowana, a narracja jest lekka i śledzi się ją z przyjemnością, jednak ten motyw boskiej igraszki każe zatrzymać się na chwilę.

Całość robi przyjemne wrażenie, nie dłuży się, raczej lekko przepływa przed oczami. Nie wnosi wiele, ale i wiele nie wymaga, uczciwie. Ach! I jest jeszcze scena pojawienia się Zeusa - niby znikąd i bez przyczyny, robi jednak wielkie wrażenie.

Pora odkopać studencką miłość - pomyślałem, i powziąłem postanowienie, by od czasu do czasu chwytać jakąś mangę. Po Olimpos sięgnąłem ze względów czysto estetycznych - nawet najlepsza historia nie ocali kiepsko narysowanej mangi, a Olimpos od pierwszych do ostatnich stron dosłownie lśni! Wszystko jest tu pełne szczegółów, kreska zręczna, niemalże pląsająca ze strony na...

Ta manga nie zachwyci Cię przez fabułę pełną zwrotów akcji i nieprzewidywalnych zdarzeń. Mimo tego przyjemnie się ją czyta i zmusza do refleksji. Człowiek zamknięty w klatce bez wyjścia to nie tak często poruszana tematyka. Polecam jako miłe oderwanie się od przygodówek.

Ta manga nie zachwyci Cię przez fabułę pełną zwrotów akcji i nieprzewidywalnych zdarzeń. Mimo tego przyjemnie się ją czyta i zmusza do refleksji. Człowiek zamknięty w klatce bez wyjścia to nie tak często poruszana tematyka. Polecam jako miłe oderwanie się od przygodówek.

Wieczność jest tym, o czym pozornie marzymy. Staramy się przedłużać nasze życie na wiele sposobów – czy to poprzez częstsze badania, czy też zdrowszy odżywianie. Co jednak by się stało, gdyby nagle odnaleźć miejsce, gdzie czas nie płynie i faktycznie… można żyć wiecznie? Na to pytanie próbuje odpowiedzieć Aki.

Starożytność to moja ulubiona epoka odkąd tylko pamiętam. Od zawsze pasjonowały mnie stare dzieje, gdzie dopiero kształtowały się podwaliny kultury i ogółem – nasza cywilizacja. Z wielką chęcią sięgam po każdą pozycję związaną z tym okresem – czy to historycznie, czy mitologicznie. Nie mogłam zatem powstrzymać się przed zakupem „Olimposa” – dwutomowej historii, która kusiła zgrabnym opisem i iście śliczną okładką.

Ganimedes to książę, którego uroda mogłaby zawstydzić najbardziej przystojnych bogów. Być może to właśnie ona przyniosła mu zgubę. Młody książę bowiem zostaje porwany przez niezwykle kapryśnego boga – Apolla. Ganimedes zostaje uwięziony w Ogrodzie Bogów – krainie, gdzie ciemne, rozgwieżdżone niebo i białe kwiaty ciągną się aż po horyzont. Nie mogąc znaleźć drogi ucieczki, książę traci nadzieje na prawdziwą wolność. Aż pewnego dnia w Ogrodzie Bogów pojawia się ktoś jeszcze – Heinz, młody chłopak poszukujący starożytnych ruin. Apollo podobno wskazał mu wyjście z tajemniczego świata. Czy Ganimedes uwierzy, iż po tylu latach niewoli może odzyskać wolność?

Koncept na tę mangę bardzo mnie zaintrygował. Od dawna nie spotkałam się z podobną tematyką w japońskim komiksie – a nawet śmiało powiem: nigdy. Pod tym względem Aki całkowicie zdobyła moje serce. Żałuję, iż w pierwszym tomie autorka nie postanowiła bardziej zainteresować potencjalnego czytelnika. Przez połowę „Olimposa” bowiem nie działo się wiele – a wydarzenia były potraktowane bardzo delikatnie. Dopiero pod koniec akcja nabrała tempa, którego mi brakowało i… wiele zmieniła w mojej ocenie.

Aki nie zdołała rozwinąć pomysłu „Olimposa” w pierwszej części. Widać jednak – zwłaszcza po dość tajemniczym zakończeniu – iż jej koncept może zaskoczyć w bardzo pozytywny sposób. Mangaka bowiem – chociaż nie pokusiła się o wyjaśnienie kilku kwestii – pozostawiła bardzo intrygujące elementy, które same w sobie zachęcają do sięgnięcia po drugi tom.

Myślę, iż nie tylko mnie do „Olimposa” przyciągnęła naprawdę magiczna okładka – o bardzo delikatnej i kobiecej kresce. Przyznam, iż środek nie zmienił mojego zdania, a także nie rozczarował. Obrazy bowiem są naprawdę śliczne – sensualne, lekkie i subtelne. Kreska była bardzo cienka i gładka, co tworzy magiczną atmosferę. Nie brakuje również w tych rysunkach odpowiedniej dozy ekspresji.

Same postacie były dość dobrze dopracowane. Kapryśny bóg Apollo szczególnie podbił moje serce – był kontrowersyjny i bardzo ciekawski na swój, boski sposób. Z jednej strony wydawał się być typem wiejskiego żartownisia, z drugiej zaś zadziwiał swoimi przemyśleniami i niejaką bezwzględnością. Ta dwoistość jego natury były niesamowicie intrygująca.

Również Ganimedes – podobnie ważna postać – nie został pominięty przy kreśleniu charakterów. Był to chłopak bardzo piękny, ale również… tchórzliwy i dziewczęcy. Gdy porównujemy jego obraz sprzed uwięzienia, a w trakcie niego – a mamy taką możliwość – widać zatrważającą zmianę, jaka w nim zaszła.

Nie jestem pewna, czy jestem całkowicie usatysfakcjonowana tym, co zastałam w pierwszym tomie „Olimposa”, jednak na pewno Aki zaintrygowała mnie na tyle, by zadawać pytanie – co dalej? Z pewnością jest to dobra manga, po którą powinni sięgnąć osoby zainteresowane starożytnością – mimo dość znaczących zmian w mitologii. Jest to nowe, świeże spojrzenie na religię i historię – w dodatku w bardzo ładnej oprawie graficznej.

Pozdrawiam

Wieczność jest tym, o czym pozornie marzymy. Staramy się przedłużać nasze życie na wiele sposobów – czy to poprzez częstsze badania, czy też zdrowszy odżywianie. Co jednak by się stało, gdyby nagle odnaleźć miejsce, gdzie czas nie płynie i faktycznie… można żyć wiecznie? Na to pytanie próbuje odpowiedzieć Aki.

Starożytność to moja ulubiona epoka odkąd tylko pamiętam. Od...

Ciężko ocenić, bo spodziewałam się czegoś lepszego... Kreska śliczna, ale fabuła/postaci do bani, szczególnie dla fana mitologii, który wie ile rzeczy nie pasuje. Szkoda czasu.

Ciężko ocenić, bo spodziewałam się czegoś lepszego... Kreska śliczna, ale fabuła/postaci do bani, szczególnie dla fana mitologii, który wie ile rzeczy nie pasuje. Szkoda czasu.

Ładne rysunki, ale fabuła do kitu. Nie lubię takich filozoficznych zagadek, ale jak sama autorka napisała chciała ładnie rysować.

Ładne rysunki, ale fabuła do kitu. Nie lubię takich filozoficznych zagadek, ale jak sama autorka napisała chciała ładnie rysować.

"Z tego, co słyszę sporo sobie wmówiłeś na mój temat. A czy ty masz dowód na to, że twoje przekonania są zgodne z prawdą?"

Bardzo luźna i uwspółcześniona interpretacja mitu o Ganimadesie.

"Z tego, co słyszę sporo sobie wmówiłeś na mój temat. A czy ty masz dowód na to, że twoje przekonania są zgodne z prawdą?"

Bardzo luźna i uwspółcześniona interpretacja mitu o Ganimadesie.