Wilczyce, czyli debiut prozatorski Anety Borowiec – redaktor naczelnej Wysokich Obcasów Extra, to dobry kawałek literatury dla kobiet. Jest tu trochę związkach, przyjaźni, zdradzie, odrzuceniu, a przede wszystkim – o rodzinie.

Natalia Niekomska pracuje jako archiwistka, ma narzeczonego, lubi planować i nienawidzi swojej matki: "Tysiące drobnych rzeczy złożyło się na ten wielki żywy pomnik nienawiści. Lekceważące milczenie, wzniosła obojętność, dystans nie do przekroczenia i pieszczoty przeznaczone jedynie dla psa układały się latami w to monumentalne dzieło." Jej kontakt z matką ogranicza się do bezosobowych krótkich rozmów odbywanych podczas niezręcznego czekania na powrót ojca: "Natalia od lat najciekawsze – i jedyne – dyskusje ze swoją matką toczyła w głowie. Tam podważała żelazną logikę jej milczenia, bezgłośnie zadawała mordercze ciosy i zbierała owocne żniwo swojej oczywistej przewagi." Przez całe dzieciństwo ojciec pozostawał dla Natalii namiastką normalnej rodziny, kiedy dziewczyna zastanawiała się dlaczego jej mamusia jest inna niż wszystkie. Chłód bijący od wyniosłej kobiety, której imię figuruje w metrykach Natalii, przeszywał na wskroś jej zagubione, dziecięce serce. Nic nie zmieniło się przez 30 lat. Maria Niekomska nadal jest tylko posągową figurą niezdolną do wyrażania choćby cienia empatii i miłości względem jedynej córki.

Coś jednak zmieniło się w życiu głównej bohaterki, nastał punkt zwrotny, bez którego nie powstałaby ta książka. Natalia musiała wrócić do przeszłości, do Wilczyc, bo tak nazywa się mała wioska, w której dom mają jej dziadkowie – rodzice Marii. Tytuł powieści Anety Borowiec niewątpliwie nawiązuje do tej niewielkiej miejscowości, ale równie dobrze mógłby obrazowo oznaczać postawę wszystkich kobiet, o których napisano tą historię. Natalia, jej przyjaciółki, matka Maria, babcia Natalii i wszystkie krewne z rodziny, których losy panoramicznie przedstawione zostały w powieści to Wilczyce przez duże W, kobiety o silnych osobowościach. Jednak wielopokoleniowa rodzina nie zawsze okazuje się doskonałą ostoją. Czasami tam, gdzie powinien być raj znajduje się piekło. Dla Natalii odkrycie jednej z największych tajemnic rodzinnych okaże się jedyną możliwą drogą do zrozumienia i oswojenia własnej matki.

W jednym z wywiadów udzielonych niedługo po wydaniu Wilczyc, Aneta Borowiec przyznała, że jej książka miała być „miła, lekka i przyjemna”. Wilczyce nie należą do ciężkostrawnej literatury, nie przygniatają mnogością wątków, ani językowymi dywagacjami. Ale jest w tej powieści coś, co nakazuje odrzucić etykietkę babskiego czytadła. Może dlatego, że wątpliwości i rozterki Natalii wcale nie są takie trywialne jak się wydaje, a Wilczycom daleko jest do sielskiej wsi, tak często przedstawianej we współczesnych powieściach dla kobiet jako miejsce, gdzie rozwiążą się wszystkie twoje problemy. Wilczyce są wyjątkowe, ale ich błogi spokój okazuje się tylko przykrywką dla głęboko skrywanych tajemnic. Mimo to, w powieści Anety Borowiec jest miejsce na radość i prostotę – ta druga, okazuje się ostatecznie świetnym antidotum na wszelkie smutki : "Nie wszystko co ma sens w życiu przychodzi po trudzącej walce z febrą i depresją jednocześnie. Przecież cieszą nas proste rzeczy – dobra kawa z przyjaciółką, zimna lemoniada latem. Słodycz przebija przez gorycz. Dosłownie i w przenośni.[1]"


[1] Fragment wywiadu udzielonego Gazecie.pl przez Anetę Borowiec.

Wilczyce, czyli debiut prozatorski Anety Borowiec – redaktor naczelnej Wysokich Obcasów Extra, to dobry kawałek literatury dla kobiet. Jest tu trochę związkach, przyjaźni, zdradzie, odrzuceniu, a przede wszystkim – o rodzinie.

Natalia Niekomska pracuje jako archiwistka, ma narzeczonego, lubi planować i nienawidzi swojej matki: "Tysiące drobnych rzeczy złożyło się na ten...