Ze zbiorami krótkich form – bez względu na to do jakiego gatunku należą – bywa przeróżnie. Zazwyczaj zbiory te są mocno nierówne – są momenty świetne, są średnie, są kiepskie. Magdalena Samozwaniec tego nie uniknęła ale w jej przypadku dużo bardziej ujęło mnie coś innego.

Samozwaniec przytacza nam w „Pięknej pani i brzydkim panu” mnóstwo anegdot na różne tematy. Są na różnym poziomie, na ogół świetne, ale parę nudnych mielizn też się znalazło. Co mnie ujęło i spodobało się to fakt, że Samozwaniec to genialna obserwatorka tego, co ją otacza, a przede wszystkim skupia się na ludziach i ich zachowaniach. I bardzo trafnie, idealnie w punkt je opisuje, wyśmiewa. Bezlitośnie wyzłośliwia się jeśli chodzi o czyjeś wady i przywary, nie oszczędzając nikogo, a zwłaszcza siebie, bo zauważyłem, że z kogo jak z kogo, ale z siebie Samozwaniec zawsze śmiała się najgłośniej. Miała jednak dystans do siebie babka, nie można jej tego odmówić.

Dużo tu historii prawdziwych, jako, że jestem świeżo po lekturze „Marii i Magdaleny”, która, jakby nie było, jest książką autobiograficzną. Wiele historii z tej książki autorka przytacza w „Pięknej pani…” w charakterze anegdot. Czasem opierają się na zwykłym stwierdzeniu faktu, czasem są zabawną naganą ludzkich zachowań, niektóre to słodko – gorzkie refleksje na przeróżne tematy, inne zaś cechują się zwykłym dowcipem sytuacyjnym.

Świetny, zabawny, inteligentnie napisany misz – masz. Polecam.

Ze zbiorami krótkich form – bez względu na to do jakiego gatunku należą – bywa przeróżnie. Zazwyczaj zbiory te są mocno nierówne – są momenty świetne, są średnie, są kiepskie. Magdalena Samozwaniec tego nie uniknęła ale w jej przypadku dużo bardziej ujęło mnie coś innego.

Samozwaniec przytacza nam w „Pięknej pani i brzydkim panu” mnóstwo anegdot na różne tematy. Są na...