Zbyt pośpieszna podróż z północy na południe. Autor autostopem i pieszo przemierza Wielkie Równiny, terytorium dawnej francuskiej Luizjany i Teksasu: od Dakoty Północnej, przez cały zachodni skraj Midwestu (Środkowego Zachodu) aż po Oklahomę, „Lone Star State” i brzegi Rio Grande. Odwiedza więc głęboką prowincję – z dala od blasku Nowego Jorku, Chicago i Los Angeles. Eskapada Wolfganga Buschera rozpoczyna się późną zimą 2010 i kończy jeszcze przed nastaniem astronomicznego lata. Jednak ziemię i ludzi poznaje się długo, a autor nadał swej wyprawie dosyć duże tempo. Co można zaobserwować w ciągu dwóch-trzech miesięcy? Dużo i mało zarazem. Autor mimo wielu okazji do ciekawych rozmów, szybko je zarzuca bądź w ogóle ich nie podejmuje. Raczy nas tylko zalążkami dialogów, które niewiele nam mówią i idzie sobie dalej, jakby najistotniejszy był ruch. Pęd. Byle naprzód. Z tego powodu książka wypada nieco blado – owszem, napisana jest bardzo ładnym językiem: są poetyckie opisy, gawędziarskie uwagi i elementy eseju historycznego, ale brakuje tu ciekawych dialogów, rozmów z ludźmi którzy daliby świadectwo czym jest XXI-wieczna amerykańska prowincja. Zamiast tego autor nadmiernie eksponuje własną osobę. Aby książką była lepsza, interakcje z miejscowymi powinny być częstsze, głębsze i szerzej przedstawione czytelnikowi. To chyba go najbardziej interesuje.
Polskie tłumaczenie Katarzyny Weintraub jest bardzo atrakcyjne literacko i starannie wykonane. Dobrze dobrano polskie odpowiedniki wyrażeń i zachowano sens myśli autora. Tytuł „Hartland: pieszo przez Amerykę” jest dokładnym przekładem oryginału („Hartland: Zu Fuss durch Amerika“). W polskiej tradycji translatorskiej istnieje w tej materii bardzo duża swoboda, i taki przejaw normalności, będący poszanowaniem intencji autora, jest miłą odmianą. Tytułowy Hartland to nie tylko jedno z miejsc odwiedzonych przez autora, tutaj to także określenie środkowych stanów które przemierza (tj. Heartland). Podtytuł „pieszo przez Amerykę” jest trochę mylący, bo autor nie stroni od czterech kółek: korzysta z podwózek życzliwych ludzi, część drogi pokonuje wozem który ma odstawić na posesję właściciela, korzysta nawet z autokaru. „Autostopem i pieszo przez Amerykę” – taki podtytuł byłby bardziej na miejscu.
Po lekturze ciężko porzucić wrażenie że głównym celem autora była droga, akt podroży znad kanadyjskiej granicy aż po Meksyk, Najważniejsze nie zostało zatem oddane. Analogiczną koncepcją na książkę miał swego czasu Jacek Hugo-Bader: jego „Dzienniki kołymskie” zawierają wszystko to czego zabrakło „Hartlandowi”. Bader miał dla swych rozmów czas. Chciał słuchać i rozmawiać.

Zbyt pośpieszna podróż z północy na południe. Autor autostopem i pieszo przemierza Wielkie Równiny, terytorium dawnej francuskiej Luizjany i Teksasu: od Dakoty Północnej, przez cały zachodni skraj Midwestu (Środkowego Zachodu) aż po Oklahomę, „Lone Star State” i brzegi Rio Grande. Odwiedza więc głęboką prowincję – z dala od blasku Nowego Jorku, Chicago i Los Angeles....