Kocham książki, które mnie zaskakują. Z biegiem czasu jest ich coraz mniej, a prawdę mówiąc zdarzają się niezwykle rzadko. Uwielbiam moment, w którym autor książki otwiera przede mną drzwi do krainy, której moja wyobraźnia nigdy sama by nie zrodziła. Uczucie lepsze niż …, tutaj sami dopiszcie brakujące słowo. Właśnie skończyłam czytać książkę cudowną, unikatową i w całości wyjątkową. Ja jej nie przeczytałam, ja ją pochłonęłam, albo, jak kto woli połknęłam. Jestem jednak zła, ponieważ nikt mnie nie uprzedził, żeby lektury nie zaczynać wieczorem, bo inaczej wstanę rano niewyspana. Więc ja Was rzetelnie uprzedzam, jeżeli nie chcecie kolejnego dnia podtrzymywać oczu na zapałkach to nie bierzcie Przędzy ze sobą do łóżka. Oznajmiam, Gennifer Albin odpowiedzialna jest za moje worki pod oczami. Teraz bije się z myślami czy przeklinać ją za to czy raczej dziękować, bowiem lektura była tego warta.

Zacznijmy jednak od nakreślenia fabuły, ta bowiem zaskakuje i zostawia konkurencyjne gatunkowo książki daleko w tyle. Powieści dystopijne już dawno podbiły serca czytelników. Moda na młodzieżowe antyutopie przyszła wraz z Igrzyskami śmierci i trwa do dziś. Niestety, nieczęsto czytelnicy mogą się cieszyć powiewem świeżości, ponieważ całość opiera się na utartym schemacie. Gennifer Albin udowodniła, że nie powiedziano w tej kwestii jeszcze ostatniego słowa. Stworzyła świat pełen intryg i tajemnic, gdzie Gildia sprawuje władzę absolutną.

Mieszkańcy żyją w świecie wykreowanym przez władzę, a właściwie przez Prządkę. Jest to kobieta, która posiada dar kształtowania czasoprzestrzeni, który przejawia się w możliwości manipulowania nićmi życia. Każdego roku Glidia wybiera młode dziewczyny, które wyróżniają się talentem – te zostają Kądzielniczkami. Glidia kreuje przed nimi wizję dostatku i władzy, nic dziwnego, że wiele z nich wychowuje się tylko po to, aby służyły światu. Główną bohaterką Przędzy jest Adelice, która posiada niezwykły dar tkania bez przędzy, jej zdolności są ponadprzeciętne, jednak jej rodzice starają się ją uchronić przez nieuniknionym. W wyniku tragicznych wydarzeń dziewczyna zostaje przyparta do muru, nie ma wyboru musi służyć Glidii. Jednak trafiając do akademii nie zamierza wyrzec się własnego ja i postanawia podjąć cichą walkę z despotycznym przywódcą. Czy uda jej się przeżyć, czy może zostanie zgładzona? Kto jeszcze będzie uczestniczył w tej walce o władzę? Jak poradzi sobie w nowych okolicznościach, kto stanie po jej stronie? Na usta ciśnie się szereg niewiadomych, jednak nie zdradzę nic więcej.

Co tu dużo mówić autorka mnie zaskoczyła. Świat przez nią wykreowany, w którym Kędzelniczki tkają pogodę czy jedzenie, usuwają osłabione nici w postaci chorych ludzi, mnie zadziwił. Można by przypuszczać, że dzięki takiej manipulacji na świecie zapanuje ład i harmonia, jednak są rzeczy nie do przeskoczenia. Niemniej jednak jestem pełna podziwu na wyobraźni, jaką ma Gennifer Albin. Na uwagę zasługuje też fakt, że bohaterowie nie ją jednorodną masą. Czytając książkę nie do końca zdajemy sobie sprawę, kto jest sprzymierzeńcem, a kto wrogiem Adelice. Każdy w bohaterów ma swoje pobudki i można by przypuszczać, że nie opowiada się za żadną ze stron, dbając o własne bezpieczeństwo. Wydawałoby się, że powieść młodzieżowa będzie schematyczna, a bohaterowie jednobarwni, nic bardziej mylnego. Już sama główna bohaterka dostarcza tylu emocji, że nie potrzeba by było nic więcej, tymczasem autorki to nie zadowoliło. Postawiła na całą plejadę bohaterów, którzy odciskają swoje piętno na fabule.

Szczerze mówiąc ja nie dopatrzyłam się wad, minusów czy jakiś mankamentów. Dla mnie powieść jest niesamowita w każdym calu, idealnie trafiła w moje gusta. Jeżeli chcecie podążać wraz z Adelice po grząskim gruncie to zachęcam do sięgnięcia po Przędzę. Dziewczyna ma charakterek, jest zabawna, a w jej wypowiedziach znajdziecie nutkę ironii, a nawet jadu. Najfajniejsze w tym jest to, że Przędza to dopiero pierwszy tom, więc tak naprawdę wszystko dopiero się zaczyna.

Kocham książki, które mnie zaskakują. Z biegiem czasu jest ich coraz mniej, a prawdę mówiąc zdarzają się niezwykle rzadko. Uwielbiam moment, w którym autor książki otwiera przede mną drzwi do krainy, której moja wyobraźnia nigdy sama by nie zrodziła. Uczucie lepsze niż …, tutaj sami dopiszcie brakujące słowo. Właśnie skończyłam czytać książkę cudowną, unikatową i w całości...