Psychologia socjalizmu (1902) zajmuje się nie tylko psychologicznym portretem socjalnych demagogów i ich mało rozgarniętych słuchaczy. Przedstawia też doktryny socjalistyczne, a socjalizm konfrontuje z życiem gospodarczym epoki. Okres przed I wojną światową uchodzi zwykle za epokę "dzikiego kapitalizmu". Tymczasem był to w wielu krajach czas wysokich ceł, dotacji, idiotyzmu biurokratycznego i wpływowych związków zawodowych. Jego ostra krytyka mentalności i etatyzmu ówczesnej Francji w wielu punktach pasuje do Polski obecnej (przy podobnym wtedy poziomie życie: znośna dniówka robotnika 5 franków i takaż cena tańszej pary butów). Przewidywał trafnie upadek roli Europy, poza Niemcami, widział potęgę Ameryki i ekspansję gospodarczą Dalekiego Wschodu. W Europie oczekiwał krwawych przewrotów socjalistycznych, a na całym świecie- większych wojen. Zgadywał groźbę interwencji państwa oraz rosnące problemy ze społecznie nieprzystosowanymi.
W analizach tych łączył podejście klasycznej ekonomii wolnorynkowej z wyczuleniem na rolę czynnika ludzkiego, indywidualne zdolności i społeczną współpracę. Wiedział, że siła ciążenia starych nawyków, szkodliwe interwencje państwa, uwarunkowania kulturowe i pragnienia irracjonalne- a także zwykła głupota- sprawiają łącznie, że ludzi różnią się znacznie od idealnego modelu homo oeconomicus.