„Sprawy Sherlocka Holmesa” to dziewiąty tom, zbiór dwunastu opowiadań. Ukazane są tutaj historie, które obrazują szczytową formę w karierze genialnego detektywa Sherlocka Holmesa. Narratorem zwykle jest Watson, wierny kronikarz, ale czasami „mówi” sam Sherlock (np. w „Żołnierz o bladej twarzy”). Watson często był pożywką dla umysłu detektywa, stymulował go, taką skromną rolę odgrywał w ich związku.

Wg mnie najlepszym opowiadaniami są:
- Wampir z Sussex,
- Żołnierz o bladej twarzy,
- Thor Bridge (ale tutaj domyśliłam się rozwiązania),
- Zdziwaczały profesor- ukazujące, że rozwiązania najpoważniejszych kwestii, może zależeć od na pozór błahych detali,
- Shoscombe Old Place.

Sherlock, jak to on, jest bardzo skryty, bo bezpiecznie jest tylko wtedy, gdy nikt nie wie o jego planach, nawet Watson. Jego mieszkanie na Baker Street, stanowi punkt wyjścia tak wielu przygód. Zdarzało się, że przestępcy inaczej płacili za swoje czyny, nie zawsze kończyli w areszcie, a czasem detektyw tylko poznaje prawdę, jak np. w „Zawoalowanej lokatorce”- smutnej ludzkiej tragedii, bez popisu błyskotliwości Holmesa.

Nie podobały mi się natomiast opowiadania pt. „Wybitny klient” oraz „Diament korony”. Pierwsze, ponieważ w sumie nie zawierało w sobie żadnej zagadki do rozwiązania; drugie- miałam wrażenie, że czytelnik poznaje je od środka.
„Kiedy nastąpi zmiana punktu widzenia, okoliczność, która tak bardzo świadczyła o winie, staje się wątkiem prowadzącym do prawdy”.

Nie jest to mój ulubiony zbiór przygód o zagadkach Holmesa, ale jego fanom, jeśli ciekawią ich, sprawy które on rozwiązuje, mogę polecić. Mają swój, staroświecki urok, gdzie bohaterem jest „nieśmiertelny” bohater, a sprawiedliwość zwycięża nad zbrodnią.

„Sprawy Sherlocka Holmesa” to dziewiąty tom, zbiór dwunastu opowiadań. Ukazane są tutaj historie, które obrazują szczytową formę w karierze genialnego detektywa Sherlocka Holmesa. Narratorem zwykle jest Watson, wierny kronikarz, ale czasami „mówi” sam Sherlock (np. w „Żołnierz o bladej twarzy”). Watson często był pożywką dla umysłu detektywa, stymulował go, taką skromną...