Mackiewicz fascynuje mnie niezmiennie. Był bal, to szkice, gdzie autor rozprawia się z historią XIX wieku po swojemu. Tłumaczy, opowiada, fascynuje. Czasem ubarwia. Tłumaczy co z czego wynikało i na co miało wpływ. W swoją opowieść wplata anegdoty, które jeszcze bardziej pozwalają wczuć się w opisywany przez autora okres. Cały Mackiewicz. Nie zawsze się z nim zgadzam, ale nawet jeśli tak nie jest, „wysłuchanie” odmiennego zdania od takiego człowieka jest bezcenne, bo zawsze podparte uzasadnieniem, faktami, wydarzeniami i ich skutkami a jak wiadomo, każda dyskusja rozwija.
Jedyne co mnie irytuje, to posłowia, umieszczane przez wydawcę na końcu każdej z książek Mackiewicza. Naprawdę, nie rozumiem co wydawca chce uzyskać? Ot, kilkunastostronicowy słowotok, nie wnoszący nic do tematu, pokazujący niby to wielką wiedzę autora posłowia, korygującego Mackiewicza, czasami nawet karcącego, że nie ujął wszystkiego co ważne. No cóż, w mojej ocenie Mackiewicz pisze jasno i precyzyjnie, przy czym arena jego wędrówek jest ściśle określona i to co dzieje się poza nią, po prostu nie należy do tematu, który porusza. W posłowiu możemy min przeczytać następujące zdanie: „Sceptycznie (Mackiewicz) oceniał zaangażowanie się Polaków po stronie Francji, wykorzystywanie ich przez Cesarza Francuzów, lekceważenie przez niego możliwości odbudowy Polski”. Ależ nic bardziej mylnego! Nie znalazłem na stronach opisywanej książki nic takiego. Wręcz przeciwnie. Mackiewicz opisuje jak Cesarz próbował odbudować Królestwo na wiele sposobów, a w momencie kiedy inne mocarstwa powiązały mu ręce w przededniu powstania styczniowego, czytamy: „Nie mogąc nic dla Polaków wskórać, Napoleon III przestrzegał Polaków jak mógł, i wzywał ich do umiarkowania”. Mackiewicz widział możliwość odbudowy właśnie u boku Francji, zresztą chcieli tego sami Francuzi, gdzie sprawa polska była bardzo popularna. Niestety często plany trzeba rewidować, bo dla władcy najważniejszą sprawą jest dbanie o interesy swojego kraju a nie trzymanie się ślepo obietnic danych innym. I to u Mackiewicza jest zawsze podkreślane. Sceptycznie podchodził do tego co zawsze, naszej ślepej wiary w obietnice obcych mocarstw, nie oglądanie się na rozwój wypadków, brak elastyczności w przymierzach itd. Itp. Zresztą Mackiewicz naszą bezgraniczną wiarę w obietnice polityków innych mocarstw uważa za grzech narodowy. Niestety z tekstu autora posłowia, wynika nagana takiego postępowania. No cóż. Mackiewicz rozumie jak uprawia się politykę. Wie, jaka to gra. Widocznie profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego tego nie wie. Jest sentymentalny i romantyczny. Takiemu pojmowaniu polityki Mackiewicz także poświęcił wiele swoich tekstów, zresztą „Był bal” także się do tego w pewnym momencie odnosi.

Mackiewicz fascynuje mnie niezmiennie. Był bal, to szkice, gdzie autor rozprawia się z historią XIX wieku po swojemu. Tłumaczy, opowiada, fascynuje. Czasem ubarwia. Tłumaczy co z czego wynikało i na co miało wpływ. W swoją opowieść wplata anegdoty, które jeszcze bardziej pozwalają wczuć się w opisywany przez autora okres. Cały Mackiewicz. Nie zawsze się z nim zgadzam, ale...