Lata temu ta maleńka książeczka urzekła mnie. We wrześniu wyjeżdżając do Sardynii buszowałam w bibliotece w poszukiwaniu czegoś do czytania w podróży. Kryterium: lekkie w plecaku. Wyciągnęłam z półki "Niewidzialne miasta" Italo Calvino i w pierwszych dwóch zdaniach książki znów przeczytałam oczarowana: "Nie jest powiedziane, że Kubłaj-chan wierzy we wszystko, co mu opowiada Marco Polo, opisując miasta, które odwiedził podczas swoich misji, ale bez wątpienia władca Tatarów słucha młodego Wrnecjanina pilniej i uważniej niż któregokolwiek ze swoich posłów czy wysłanników. W życiu monarchy jest chwila, która przychodzi w ślad za uczuciem dumy z ogromu podbitych terytoriów, po melancholii i uldze wywołanej świadomością, że już wkrótce zrezygnujemy z poznawania ich i pojmowania, odczucie niby pustki, które ogarnia nas pewnego wieczoru, wraz z zapachem słoni po deszczu i popiołu drzewa sandałowego stygnącego w kadzielnicach".
Książkę kończą słowa o piekle, w którym żyjemy. O naszych wyborach, by w nim mniej cierpieć. Stając się jego częścią lub rozpoznając "co i kto pośród piekła piekłem nie jest, i utrwalając to i rozprzestrzeniając". Tak kończy się dialog Wielkiego Chana z Marco, a w nim opisy niezwykłych miast. Jak ze snów.

Gdy czytałam tę książkę pierwszy raz, chciało mi się do nich, do miast i pragnień, miast i pamięci, miast i znaków dopisać swoją wizję miasta.
Tym razem ją dopisałam. Oto ona. Posłuchaj, Wielki Chanie, mojej opowieści:
Kiedy mieszkańcy tego miasta stają na progu swych domów i podnoszą nogę, by pójść dalej, przed nimi otwiera się przepaść. Gdy robią krok w jej kierunku, pod ich stopą zamienia się ona w gładką drogę. W powietrzu.
W tym mieście między człowiekiem, a człowiekiem rozpięto linie. Po nich idą w swoim kierunku. Gdy to, co ich łączy jest jeszcze słabe, pełne wahań, idą ku sobie balansując ramionami po mocno napiętej linie. Jeśli siebie już wybrali, obiecali sobie wieczność, choćby na jakiś czas, biegną do siebie lekko. Po pajęczynie.
Pewnego dnia i liny i pajęczyny zrywają się i gdy na progu domu otwiera się pod ich stopami przepaść, robią krok i spadają w samotność.

Echo Hersylii?:)

Przeczytajcie i opowiedzcie Wielkiemu Chanowi o swoim mieście.

Lata temu ta maleńka książeczka urzekła mnie. We wrześniu wyjeżdżając do Sardynii buszowałam w bibliotece w poszukiwaniu czegoś do czytania w podróży. Kryterium: lekkie w plecaku. Wyciągnęłam z półki "Niewidzialne miasta" Italo Calvino i w pierwszych dwóch zdaniach książki znów przeczytałam oczarowana: "Nie jest powiedziane, że Kubłaj-chan wierzy we wszystko, co mu opowiada...