„Zemsta ubiera się u Prady.” Tytuł, na który oczekiwałam już od lipca. Książka, do której premiery w zasadzie skreślałam dni – bo pierwsza część zrobiła na mnie niesamowite wrażenie. Pierwsza publikacja, o której myślałam, czy nie kupić jej w przedsprzedaży. W końcu, dziewiątego października tego roku utrzymana w czarnej tonacji okładka z charakterystycznym, czerwonym butem na obcasie pokazała się na półkach księgarnianych. Wyszłam na chwilę z pracy do pobliskiego „Empiku” , wydawałam prawie czterdzieści złotych i wreszcie mam. Moja własna, osobista. Potem odłożyłam na kilka dni na półkę (niespecjalnie miałam czas na czytanie) po to, aby nareszcie do niej wrócić. Pochłonąć całą w zaledwie dwa dni.. i zastanowić się, czy to aby na pewno było to, czego oczekiwałam.

Przede wszystkim, pierwsze rozczarowanie przeżyłam w kwestii wizualnej. Niby nie powinno się oceniać literatury zgodnie z takimi kryteriami, jednak tym razem to było dla mnie silniejsze. Papier zdecydowanie gorszy, niż ten, na którym wydano poprzednie pozycje pani Weisberger, okładka – niby ciekawa, niby ta czerń z czerwienią powinna kojarzyć się z piekłem ale jak dla mnie , coś tu jest nie tak. Później przeczytałam kilka recenzji osób, które miały możliwość styczności z „Zemstą” już wcześniej. W jakiś sposób psychicznie przygotowałam się w ten sposób na pewnego rodzaju zawód, ale nie odstraszyły mnie od lektury – w końcu wydałam na ten cel swoje pieniądze.

Wydaje mi się, że autorce w pewnym momencie skończyły się pomysły na Andy. Niby jest teraz dojrzalsza, bardziej stanowcza, asertywna i generalnie inna niż w poprzedniej części, ale nadal potrafi zirytować. I o ile w „Diable..” Miranda była wykreowana wręcz mistrzowsko, to tutaj czytelnik ma wrażenie, że faktycznie (zgodnie z tym co kilkakrotnie było już sugerowane) jest to dość nieudolna próba zemsty na Amy Wintour. I teraz już sama nie wiem, co o tym wszystkim myśleć, bo tak naprawdę wątek naczelnej „Runway’a” jest tylko poboczny, a sama książka w zasadzie traktuje o czymś innym. Wydaje mi się, że opowieść bardziej wpisuje się w kanon powieści o bogatych młodych mężatkach z małymi dziećmi, niż tworzy kontynuację poprzedniej części. Jeśli chodzi natomiast o język, to raczej jestem zwolenniczką narracji pierwszoosobowej niż opisywania zdarzeń z perspektywy „trzeciego”. Szkoda, że pani Weisberger nie pociągnęła dalej historii w sposób, w jaki robiła to wcześniej. W kwestii stylistyki natomiast jak dla mnie zastrzeżeń nie ma.

Podsumowując: przeczytać warto, ale przysłowiowego „szału nie ma”. Przypuszczam, że większość bibliotek zdążyła już się zaopatrzyć w ten tytuł, także prędzej czy później większości zainteresowanych uda się na niego trafić. Powieść oceniłam jako dobrą, ale to chyba bardziej ze względu na sentyment względem poprzednich pozycji tej Pani. Pewnie odłożę ją na półkę i przez dłuższy czas po nią nie sięgnę, mimo iż spędziłam z nią kilka dość przyzwoitych godzin; zwyczajnie, w stosunku do tego, na co tak naprawdę pisarkę stać historia jest zwyczajnie słaba i większość czytelników będzie ją oceniała właśnie przez pryzmat poprzedniej części.

„Zemsta ubiera się u Prady.” Tytuł, na który oczekiwałam już od lipca. Książka, do której premiery w zasadzie skreślałam dni – bo pierwsza część zrobiła na mnie niesamowite wrażenie. Pierwsza publikacja, o której myślałam, czy nie kupić jej w przedsprzedaży. W końcu, dziewiątego października tego roku utrzymana w czarnej tonacji okładka z charakterystycznym, czerwonym butem...