Zawiodłam się.
Nie była wciągająca i plot mi nie przypadł do gustu.
Pobieżnie przejrzałam większość i nie planuję już sięgać po 3 część tej sagi.
Nie polecam.

Zawiodłam się.
Nie była wciągająca i plot mi nie przypadł do gustu.
Pobieżnie przejrzałam większość i nie planuję już sięgać po 3 część tej sagi.
Nie polecam.

Świetnie napisana kontynuacja...

Świetnie napisana kontynuacja...

w sumie książka o niczym.

w sumie książka o niczym.

Jedna decyzja na zawsze odmieniła jej życie- po porzuceniu pracy dla Mirandy Priestly Andy w końcu może odetchnąć pełną piersią i pomyśleć tylko o sobie. Praca w prestiżowym miesięczniku mody Runway nauczyła ją jednego- nie ma rzeczy niemożliwych, każdy cel można osiągnąć, trzeba być tylko wystarczająco zdeterminowanym. W końcu czuję się spełniona, ma kochającego mężczyznę u boku i świetnie prosperującą firmę, a niebawem czeka ją życiowa rewolucja. Razem z Emily prowadzi ekskluzywny magazyn ślubny Plunge i planuje własne wymarzone wesele. Na drodze do szczęścia Andy kolejny raz staje Miranda Priestly, tym razem mając dla swojej byłej asystentki propozycję nie do odrzucenia…

Oczarowana filmem z Meryl Streep i Anne Hathaway w rolach głównych, od lat przymierzałam się do zapoznania się z pierwszą częścią bestselerowego cyklu Lauren Weisberger. Ostatecznie książki Diabeł ubiera się Prady nie przeczytałam i raczej już nigdy nie przeczytam. Zdecydowałam się na wysłuchanie drugiej części tylko ze względu na fakt, że lektorką okazała się Anna Dereszowska, której interpretacje bardzo sobie cenię. Sama książka mnie nie porwała, była monotonna i na swój sposób nijaka. Główna bohaterka, którą w filmie podziwiałam za hart ducha i przebojowość, w książce była wyblakła i była wręcz nijaka. Czułam się, jakbym śledziła jeden z odcinków Seksu w wielkim mieście w nieco okrojonej formie z dużo mniejszą dawką emocji. Przez większą część książki praktycznie nic się nie działo, nie licząc ckliwych miłostek, których nie trawię, ona były do bólu przytaczające. Pod koniec zaczął się groteskowy melodramat, który okazał się dla mnie sporym rozczarowaniem.

Myślałam, że mam do czynienia z magiczną historią, z której wyciągnę niejeden morał, niestety okazało się inaczej. Większą część fabuły zajmuje dokładna relacja z życia głównej bohaterki i egzystencjalnej rewolucji, z jaką musi się zmierzyć, jej wizja macierzyństwa, zmiany w relacji z mężem oraz toksyczna relacja z teściową. Postać Emily stanowi tylko dodatek i w zasadzie nic nie wnosi do historii poza nieprzyjemnym rozstrojem nerwowym, jaki autorka zaserwowała czytelnikom na sam koniec. Nie przepadam za miałkimi scenariuszami po których pozostaje niesmak, dlatego żałuję, że sięgnęłam po ten tytuł. Jedynym plusem tej pozycji była genialna interpretacja Anny Dereszowskiej, która mimo mizernej treści, w sposób interesujący przedstawiła tę historię. Nie rozumiem za bardzo tak chaotycznego zakończenia, które nijak nie pasowało do tego rodzaju lektury.

Zazwyczaj kontynuacje są lepsze od pierwszych tomów, niestety tym razem było inaczej. Lauren Weisberger nie popisała się kreatywnością, zabrakło iskry, która mogłaby rozpalić fabułę i dodać historii tej jakże potrzebnej pikanterii. Czuję się na tyle rozgoryczona i w pełni rozczarowana, raczej już nigdy nie sięgnę po książki tej autorki. Nie polecam.

Jedna decyzja na zawsze odmieniła jej życie- po porzuceniu pracy dla Mirandy Priestly Andy w końcu może odetchnąć pełną piersią i pomyśleć tylko o sobie. Praca w prestiżowym miesięczniku mody Runway nauczyła ją jednego- nie ma rzeczy niemożliwych, każdy cel można osiągnąć, trzeba być tylko wystarczająco zdeterminowanym. W końcu czuję się spełniona, ma kochającego mężczyznę...

Nie dotrwałam do końca, a zazwyczaj kończę rozpoczęte książki nawet jeśli mnie nie wciągają. Wytrzymałam około 140 stron praktycznie o niczym, za to z infantylną, durną do granic możliwości i zachowującą się w absurdalny sposób główną bohaterką. Resztę książki na wszelki wypadek przekartkowałam, jednak nie znalazłam tam niczego co by zmieniło mój odbiór.

Nie dotrwałam do końca, a zazwyczaj kończę rozpoczęte książki nawet jeśli mnie nie wciągają. Wytrzymałam około 140 stron praktycznie o niczym, za to z infantylną, durną do granic możliwości i zachowującą się w absurdalny sposób główną bohaterką. Resztę książki na wszelki wypadek przekartkowałam, jednak nie znalazłam tam niczego co by zmieniło mój odbiór.

Pierwsza część została w pamięci. Drugą chcę jak najszybciej zapomnieć. Nudy.

Pierwsza część została w pamięci. Drugą chcę jak najszybciej zapomnieć. Nudy.

Dluzylo sie i to bardzo.

Dluzylo sie i to bardzo.

Ledwie udało mi się ja skończyć... średnia. Wręcz ciężka

Ledwie udało mi się ja skończyć... średnia. Wręcz ciężka

Tytuł i opis sugeruje zupełnie coś innego niż to co zastajemi w książce. Mirandy tam nie ma praktycznie wcale. Jest głównie we wspomnieniach Andy, które i tak rozlewają się na pół książki razem z jej przemyśleniami co bardzo mnie męczyło podobnie jak ilość kupek, śpioszków, mleczka, zupek etc. oraz żenującego do granic możliwości zachowania głównej bohaterki, która żaliła się na całe swoje jakże ciężkie życie..

Tytuł i opis sugeruje zupełnie coś innego niż to co zastajemi w książce. Mirandy tam nie ma praktycznie wcale. Jest głównie we wspomnieniach Andy, które i tak rozlewają się na pół książki razem z jej przemyśleniami co bardzo mnie męczyło podobnie jak ilość kupek, śpioszków, mleczka, zupek etc. oraz żenującego do granic możliwości zachowania głównej bohaterki, która żaliła...

Długo zastanawiałam się czy od razu wziąć się za drugi tom o Andrei Sachs, ale postanowiłam być wierna swojej tradycji, że po pierwszym tomie zawsze czytam drugi (o ile oczywiście go mam na półce). „Diabeł ubiera się u Prady” po prostu mnie rozczarował. Sporo mnie kosztowało żeby skończyć tę część, więc obawiałam się mocno o drugą, ale przyświecała mi myśl, że skończę i już nigdy do niej nie wrócę.
I już od samego początku wiało nudą. Andy to była w teraźniejszości, to zachwalę opowiadała, dlaczego Lily wybyła na drugi koniec Ameryki, jak zostawił ją bez słowa Alex i tak dalej. Pierwsze sto stron dzieje się podczas jej ślubu z Maxem Harrisonem. Oczywiście jest złowieszcza teściowa, która toleruje Andy tylko, dlatego, że dziesięć lat temu była asystentką Mirandy Priestly. Ogólnie wiało nudą i nie widziałam sensu, dlaczego został napisany tom drugi. Andy dalej marudziła i za bardzo się wszystkim przejmowała. Mimo wszystko brnęłam dalej, bo jestem czytelniczą masochistką i zawsze kończę zaczętą książkę.
Chociaż oczekiwałam Mirandy na każdej stronie to dostałam ją w szczątkowych ilościach. W zasadzie głównym wątkiem były sprzeczki Andy i Emily odnośnie sprzedaży ich gazety. Ubodła mnie głupota zwolnionej przez Mirandę za nic Em, która, gdy ponownie w jej życiu pojawiła się Miranda była gotowa wejść jej… no tam, gdzie plecy kończą swą nazwę.
I może oceniłabym książkę na tym samym poziomie, gdyby nie ogromna wpadka autorki. Najstarszy syn siostry Andy w pierwszym tomie miał na imię Isaak, aby w tym nosić Jonah. Bardzo Mie to zdenerwowało. Bo nie wiem jak we własnej książce można popełnić taki błąd. Pokazuje jak dla mnie fakt, że książka była pisana po prostu dla kasy i na fali pierwszego tomu.
Powieść idealnie pokazuje, że ludzie nie zmieniają się od tak. Dla Mirandy nawet chęć kupienia gazety Andy i Emily nie była wystarczającym powodem do przewartościowania swoich priorytetów. Wcale się nie dziwię się, że Andy za nic nie chciała z nią pracować drugi raz. W tym jedynym elemencie pokazała, że uczy się na błędach.
Podsumowując, bo to będzie krótka recenzja. Nie czuję klimatu, bo sam styl nie był zły, ale bohaterki były okropnie skonstruowane.

Długo zastanawiałam się czy od razu wziąć się za drugi tom o Andrei Sachs, ale postanowiłam być wierna swojej tradycji, że po pierwszym tomie zawsze czytam drugi (o ile oczywiście go mam na półce). „Diabeł ubiera się u Prady” po prostu mnie rozczarował. Sporo mnie kosztowało żeby skończyć tę część, więc obawiałam się mocno o drugą, ale przyświecała mi myśl, że skończę i już...