Ponad rok temu w Polsce został wydany 10 tom Sagi o Fjälbacce, o której wspominałam Wam tutaj już nie raz. Bardzo ją lubię i aż sama się dziwię, że jeszcze nie przeczytałam najnowszej części, którą przecież mam w domu. Postanowiłam w tym roku to naprawić, ale ponieważ zapomniałam sporo treści z poprzednich części, obiecałam sobie każdego miesiąca przeczytać chociaż jedną z nich. Dzięki temu w styczniu przypomniałam sobie Księżniczkę z lodu.

Nie wiem już, który raz to czytałam. Trzeci? Czwarty? Za każdym razem mam ten sam problem z tą powieścią: po jakimś czasie nic z niej nie pamiętam. Naprawdę. Jedyne, co zostaje mi w głowie to ofiara, którą znaleziono w wannie z podciętymi nadgarstkami. To wydarzenie z początku książki, bo przecież jej spora część to śledztwo, podczas którego Erika oraz policjanci próbują odkryć, kim jest morderca. Z drugiej strony, czy jest to koniecznie wada książki? Przecież mogę do niej wracać i za każdym razem być tak samo zaskoczona, gdy w końcu czytelnik poznaje tożsamość mordercy.

Powieść można podzielić na dwie części: Jedną z nich jest śledztwo. Czytelnik poznaje policjantów i częściowo zarysy ich charakterów. Na razie są podane ogólnie, z wyjątkiem Bertila i Patricka, których poznajemy lepiej. Dzięki temu, że znam dalsze części cyklu, wiem jak rozwinęli się ci bohaterzy i powrót do pierwszej części był małym szokiem, przede wszystkim w przypadku Bertila ;) Oczywiście zostały opisane ich metody pracy, a właściwie głównie Patricka, fajne jest to, że nie są mistrzami dedukcji i nie rozwiązują zagadki w 5 minut, tylko potrafią coś przeoczyć, a w pewnym momencie zaskoczyć i coś ważnego przychodzi im na myśl, co mieli właściwie tuż przed nosem. Swoje śledztwo prowadzi również Erika, jako osoba prywatna nie ma tyle możliwości, co policja, jednak dzięki temu, że ludzie ją znają, a ona sama jest ciekawska i drąży temat, często więcej się dowiaduje.

Druga część jest obyczajowa, skupiona głównie na Erice. Sporo dowiadujemy się o jej życiu, jak i życiu jej siostry Anny. Każda z nich ma jakieś swoje perypetie życiowe, nie mogło też zabraknąć romansu. Myślę, że również dlatego ta seria jest tak lubiana przez wielu czytelników. Dzięki sporym objętościom książek, znalazło się tu miejsce na wszystko, bez poczucia chaosu. Pomieszanie gatunków wychodzi jej na dobre, szczególnie że później sięgałam po książki, głównie po to, by poznać dalsze losy Eriki i innych, a sprawa kryminalna była sprawą drugorzędną. Oczywiście, jeśli ktoś nie będzie się trzymać chronologii książek, to te obyczajowe wątki mogą znudzić albo zirytować, dlatego to nie seria na wyrywki. Lepiej trzymać się kolejności.

Camilla nie boi się podjąć trudnych tematów, co również jest sporą zaletą książki. W pierwszej części znajdziemy wątki o zdradzie, przemocy domowej, molestowaniu seksualnemu, alkoholizmie… i oczywiście samo morderstwo ma logiczne wytłumaczenie, poznajemy motywy mordercy. Dla mnie to spora zaleta całej sagi.

Spora część bohaterów, przede wszystkim tych, którzy przewijają się przez całą sagę, wywołuje jakieś emocje u czytelnika. Niektórych od razu polubiłam, innych wręcz przeciwnie, są tacy, których zachowanie strasznie mnie irytuje… Dla mnie to ogromna zaleta, bo nic nie jest gorszego niż książka, w której bohaterowie są obojętni…

Księżniczkę z lodu czyta się szybko, do tego niesamowicie wciąga. Najlepiej się zabrać za nią, kiedy możecie poświęcić kilka godzin na czytanie ;) Serdecznie polecam każdemu fanowi zagadek kryminalnych i obyczajówek, a ja mam nadzieję, że w tym miesiącu dam radę przeczytać Kaznodzieję :)

Więcej moich opinii na www.innaodinnych.com

Ponad rok temu w Polsce został wydany 10 tom Sagi o Fjälbacce, o której wspominałam Wam tutaj już nie raz. Bardzo ją lubię i aż sama się dziwię, że jeszcze nie przeczytałam najnowszej części, którą przecież mam w domu. Postanowiłam w tym roku to naprawić, ale ponieważ zapomniałam sporo treści z poprzednich części, obiecałam sobie każdego miesiąca przeczytać chociaż jedną z...