Być może autor faktycznie powinien iść za radą wydawcy - by nazwać tę książkę Nieśmiertelny Gen - gdyż główne niezrozumienie tej książki bierze się z jej tytułu (i jest zapewne powielane przez ludzi, którzy tylko na przeczytaniu tytułu skończyli). Gdyby zaznajomili się chociaż z pierwszymi rozdziałami, zrozumieliby, że samolubny gen to nie gen samolubności. Geny są samolubne z definicji: istnieją te, które potrafią odpowiednio długo trwać i się kopiować. Jednak nie zawsze oznacza to, że osobnik jest egoistą; przeciwnie, wielokrotnie osobnik wykazuje zachowanie altruistyczne, poświęcając życie, by chronić pozostałych, co można łatwo zaobserwować np. u pszczół czy mrówek. Jednak z punktu widzenia genu jest to zachowanie samolubne, gdyż poświęcając jedną kopie tego genu, ratuje się tych kopii tysiące.
Dawkins wyjaśnia nam szczegółowo, że dobór naturalny to nie dobór na poziomie osobniczym (ani tym bardziej grupowym czy gatunkowym), lecz na poziomie genów. Ewolucja przedstawiona jest jasno jako proces, w którym selekcjonowane są fragmenty informacji genetycznej potrafiącej skutecznie się replikować, wobec tego działającej w interesie tej, samolubnej, replikacji.

O tej książce napisano już tak wiele, że wchodzenie w szczegóły uważam za zbędne. Wskażę tylko, co czytelnik, poza samymi teoriami na temat samolubnych genów, między innymi w książce znajdzie:
- hipoteza nt. powstania pierwszych replikatorów;
- współdziałanie genów między sobą w puli genowej;
- formowanie się pierwszych złożonych organizmów;
- strategie ewolucyjnie stabilne pod kątem agresji, pokoleń oraz płci;
- memy jako nowe replikatory, których nośnikami są ludzkie umysły;
- teoria gier jako matematyczne rozwinięcie teorii samolubnych genów;
- wprowadzenie do rozszerzonego fenotypu, czyli wpływu genów na środowisko

Książka, którą trzeba przeczytać, nawet jeśli nie jest się zainteresowanym biologią - dla samego faktu, by odpowiedzieć sobie na pytania: "skąd się wzięło życie?" czy "co my tu robimy?". Jedna z tych, które opisują rzeczywistość tak dokładnie, że dla wielu będzie zupełnie nowym spojrzeniem na nią. Jest też wspaniałą odtrutką od zalewu pseudo-humanistycznych książek, gdzie mody, teorie i hipotezy stawiane przez autorów zmieniają się bezustannie, zostawiając czytelnika z rosnącym bałaganem w głowie. "Samolubny Gen" powinien być przerabiany w szkole jako lektura obowiązkowa; jestem przekonany, że dla rozwoju młodego człowieka byłby znacznie lepszym wyborem, niż większość obecnych. Nie dość, że zainteresowałby go nauką w znacznie większy sposób niż zwykłe chodzenie na lekcje, to również pozwoliłoby mu odróżnić, co jest naukowym faktem, a co tylko wymysłem autorów.

I choć dla wielu bycie nośnikiem genów, ich jakże skomplikowaną maszyną przetrwania i reprodukcji, może wydawać się zimne, straszne i może nawet nie do przyjęcia, Dawkins zawsze stawia na pełną intelektualną uczciwość, bez żadnego ideologicznego zabarwienia. Albo stawiamy na naukę, jako jedyną opcję prawidłowego poznania Wszechświata, świata oraz nas samych, albo zostajemy przy mitach, baśniach i siłach nadprzyrodzonych.

Jednakże gdy minie się granicę tego, w co większość ludzi wierzy, okaże się, że "prawda jest bardziej niezwykła niż fantazja".

Być może autor faktycznie powinien iść za radą wydawcy - by nazwać tę książkę Nieśmiertelny Gen - gdyż główne niezrozumienie tej książki bierze się z jej tytułu (i jest zapewne powielane przez ludzi, którzy tylko na przeczytaniu tytułu skończyli). Gdyby zaznajomili się chociaż z pierwszymi rozdziałami, zrozumieliby, że samolubny gen to nie gen samolubności. Geny są...