Skłamałbym pisząc, że odkąd pamiętam byłem fanem zespołu. Coś tam znałem, coś tam słyszałem, ale pierwsze ciężkie dźwięki brzmiały inaczej. Na szczęście, przekonałem się do zespołu na M dość szybko. M. była zawsze, przynajmniej takie miałem odczucie. Poznawałem zespół, który miał już ugruntowaną pozycję na scenie, a jej legendarny status powodował, że właśnie dlatego podchodziłem nieco jak pies do jeża - kilku takich legend nie trawię lub co najwyżej są mi obojętne.
Koncept książki dotyczy właśnie początków, czy też może pierwszych kilku lat funkcjonowania zespołu. Jak reagowano na ukazywanie się kolejnych płyt - to uważam za najciekawsze. Wszak, jak już wspomniałem, muzyka ta była dla mnie od zawsze, i choć trafiała do mnie, to do czasu nie rozumiałem zachwytów nad przełomem, ale też i później (i teraz) trudno mi sobie wyobrazić tę różnicę, jaką robiły Master of Puppets czy Kill 'em All.
Nieco przybliża tę kwestię omawiana pozycja. Pozycja jednak niezadowalająca i - przynajmniej mnie - niesatysfakcjonująca. Czemu?
Mam wrażenie, że mimo wszystko traktuje te wczesne lata dość pobieżnie - może nie te najwcześniejsze, genezis samego zespołu, ale już później, okres w którym M. zyskiwała coraz lepszy status nie tylko w metalu. To raz.
Dwa - zbyt częste powtórzenia. Autor co jakiś czas przypomina, kto był największą inspiracją dla małego Duńczyka i jego wyższego kolegi z Kaliforni. Czytanie n-ty raz, że to Diamond Head, Motorhead i inne zespoły może wskazywać na pewien pośpiech w pisaniu lub/i pewną dozę niechlujności przy pisaniu i redagowaniu. Nie są to jedyne powtórzenia, ale najczęstsze. Mnie to w pewnym momencie nawet zaczęło irytować.
Irytuje również trzeci aspekt - autor stara się niemiłosiernie wszystko szufladkować. Tutaj thrash, tutaj speed, tutaj speedo-thrash... Z ostatnim przykładem może trochę przesadziłem, ale ogólnie Autorowi dość ciężko pozbyć się nadmiernego kategoryzowania.
Z punktem trzecim wiąże się punkt czwarty - stosunek Autora do zespołu i jego muzyki. Często odnosiłem wrażenie, że jest niekiedy aż nazbyt bałwochwalczy; tyczy się to przede wszystkim opisów kolejnych utworów z pierwszych czterech płyt. Poza tym nadmierne epatowanie epitetami typu: legendarny, kultowy, Wielka Czwórka itp. itd. Uznaję, że to mało profesjonalne, powielające obiegowe opinie schematy zbyt często używane w dziennikarstwie muzycznym (moim zdaniem St. Anger nie jest fatalną płytą! choć najlepszą też nie). Trzymanie pewnego dystansu wpłynęło by lepiej na jakość tekstu, przynajmniej w moim odczuciu.
Niemniej jednak, cieszę się, że przeczytałem tę książkę i wróciłem do czasów, kiedy to właśnie ten zespół był Tym Zespołem, w sumie: dalej jest, choć musi tolerować i inne. No ale to, co najlepsze w M., to właśnie Te Cztery Płyty, tutaj się zgadzam w stu procentach.
Książka dobra na sam początek poznawania historii czterech kolesi z Kalifornii (i Danii), jeśli ktoś miał w ręce inne książki o M., to potraktuje pewnie tę pozycję raczej w ramach ciekawostki (zdjęcia!).

Skłamałbym pisząc, że odkąd pamiętam byłem fanem zespołu. Coś tam znałem, coś tam słyszałem, ale pierwsze ciężkie dźwięki brzmiały inaczej. Na szczęście, przekonałem się do zespołu na M dość szybko. M. była zawsze, przynajmniej takie miałem odczucie. Poznawałem zespół, który miał już ugruntowaną pozycję na scenie, a jej legendarny status powodował, że właśnie dlatego...