Szczerze, to nie czytałam zbyt wiele recenzji tej książki, nim się za nią zabrałam. Te do których zajrzałam, przeleciałam pobieżnie aby przypadkiem nie popsuć sobie zabawy, lub nie nakreślić sobie konkretnej wizji. Bo to, że ją przeczytam było bardziej niż pewne, po pierwsze wysokie oceny, po drugie wytłuszczone słowa na odwrocie „Ostatniej spowiedzi” krzyczały do mnie, miłośniczki skomplikowanych romansów, że to coś dokładnie dla mnie. Jakież było moje zaskoczenie, kiedy okazało się, że książka oferuje zdecydowanie więcej … no ale od początku.

Bohaterów spotykamy w bardzo skomplikowanym dla nich okresie. Bradin – dziewiętnastoletnia gwiazda rocka, zmęczony popularnością, marzy o normalności. Chwyta się każdej nadarzającej okazji, która da mu choć chwilę życia jakie wiódł nim stał się tym kim jest. Nie narzeka na sławę, w końcu robi to co kocha, ale nie ukrywa że jest to męczące, zwłaszcza dla kogoś w jego wieku, kogoś kto potrzebuje więzi, przyjaźni a na swojej drodze spotyka tylko ludzi którzy pragną z nim być ze względu na jego popularność. To boli kiedy nie możesz tak po prostu komuś zaufać i wszędzie węszysz podstęp. I wtedy na swojej drodze spotyka Ally.
Allison wraca po kilku latach pobytu w stanach do Francji. Doświadczyła tam czegoś co zmieniło ją na bardzo głębokim poziomie. Jako siedemnastolatka wdała się w romans z mężczyzną który zdeptał jej miłość. Teraz wraca do Paryża, do chłopaka którego wybrała jej matka, do kogoś przy kim czuje się bezpiecznie bo skoro go nie kocha, to on nie może jej zranić. Czekają na nią studia, nowe mieszkanie w Lyonie i bezpieczny związek. I wtedy na swojej drodze spotyka Bradina.

Te krótkie, wspólne, kilka godzin, na lotnisku w Ostrawie, w oczekiwaniu na poranny lot budzi między tą dwójką coś niespodziewanego. Ona nie rozpoznaje w nim gwiazdy, co jest dla niego spełnieniem marzeń i okazją do normalności, on jest dla niej tylko przelotną znajomością i świadomość, że nigdy więcej się nie spotkają sprawia, że Ally się otwiera – ma okazję ponarzekać na swojego chłopaka. To właśnie przy Bradinie uświadamia sobie, że ten który na nią czeka, jest kimś kogo nigdy by sobie nie życzyła, jest bezpieczny chroni ją przed zawodem, bólem i rozdarciem lecz prócz tego jest dla niej nikim, obcym – większą więź czuje między sobą i tym dopiero co poznanym chłopakiem, niż między sobą a Christophem, z którym jest tyle czasu. Żegnając się z Bradem nachodzi ją dziwne pytanie: „Jak się czujesz, kiedy wiesz, że coś tracisz? Uciekasz od tego biegiem czy stąpasz powoli? Szła, słysząc stukot swoich butów […] Jej kroki były zdecydowane, gdy oddalała się pośpiesznie.” * Ona wybrała bezpieczeństwo, Bradin cale szczęście nie miał zamiaru tak tego zostawić. Nie powiedział jej kim naprawdę jest, co gorsze – okłamał ją, ale był pewien, że to co zrodziło się między nimi jest czymś wyjątkowym, on czuł się przy niej niezwykle, niezwykle normalnie. Nie mógł tego stracić.

Nie napiszę, że historia jest wyjątkowa, ale z romansami tak to już jest i łatwo jest się w nich doszukać czegoś co już się zna i co już gdzieś tam było. Prawda jest jednak taka, że nigdy też nie napiszę, że historia ta jest banalna, bo nie ma w niej niczego oklepanego. Od skomplikowanych postaci, poprzez uczucia którymi się darzą aż do tego co przyjdzie im doświadczyć – to wszystko daje wrażenie trzymania dzieła dopracowanego i dobrze przemyślanego. Autorka stworzyła postacie pełnowymiarowe, które – jestem przekonana – sama serdecznie pokochała. To co zaserwowała bohaterom nie jest łatwe i pewnie dlatego jest takie boleśnie prawdziwego. Uczucie które zrodziło się między Ally i Bradem jest ogromnym bodźcem dla obojga, ale kiedy on kocha, tak po prostu, szczerze i całym sercem, ona walczy ze swoimi demonami. O ile by było prościej, gdyby był to zwykły chłopak, nie gwiazda – gwiazda którą kochają miliony, a ona jest tylko jedną wśród nich i nie ma w niej zupełnie niczego wyjątkowego. Bo, uwierzcie mi, tak łatwo jest się zakochać w tym chłopcu, jest w uroczy sposób smutny a jednocześnie tak ogromnie spragniony życia, do tego chyba nigdy nie spotkałam kogoś kto tak szanuje drugą osobę,tak szanuje uczucia swoje i innych, aż trudno chwilami uwierzyć, że to jeszcze nastolatek. Poza tymi właśnie, poważnymi momentami jest tak uroczo chłopięcy, cieszy się z dobrego jak przysłowiowy szczeniak jego radość była okropnie zaraźliwa. I tu muszę wspomnieć o Tomie, jego starszym bracie, z którym wspólnie spełniają swe muzyczne marzenie. Łączy ich wyjątkowa więź, ten rodzaj braterstwa który uwielbiam, wręcz kocham. Kłócą się non stop, ale zawsze jeden pilnuje pleców drugiego, a zwłaszcza Tom Bradina, jest dla niego wsparciem i zawsze służy swym większym doświadczeniem. Tom przykuł moją uwagę od samego początku, stał się „moim” bohaterem, gdybym miała wybrać kogokolwiek z zespoły to byłby właśnie on. Nie pytajcie dlaczego, przeczytacie – zrozumiecie – bo ciężko jest to opisać.

Choćbym bardzo chciała nie potrafię oddać słowami jaka jest ta książka. Budzi wiele emocji i choć dość szybko domyśliłam się zakończenia, to bardzo długo wmawiałam sobie zupełnie inne, a to dlatego że tak mocno się wczułam. Autorka nie próbowała tak naprawdę niczego ukrywać, dała czytelnikowi wskazówki, przez co okropnie spotęgowało to moje uczucia przy ostatnich rozdziałach :) Prócz tego którędy poprowadziła historię podobał mi się również to jak to zrobiła. Pióro ma delikatne, obrazowe przez co przez książkę mknie się jak przez dobry film. Taki który daje do myślenia, który pełen jest pytań zadanych nie bezpośrednio do czytelnika, ale mimo tego w dziwny sposób wymusza od niego odpowiedz, a nie zawsze są to pytania łatwe.
Ciekawym zabiegiem jest również sugerowanie przez autorkę podkładu muzycznego do niektórych scen, sama nie miałam okazji tego zrobić, ale myślę że nadrobię.

Jeśli ktoś się jeszcze nie domyślił, to książkę oczywiście szczerze polecam :) Warto choćby dla poznania tych wyjątkowych postaci, owszem daleko im do ideałów i to właśnie dzięki temu mogą stać się dla Was bliscy. Do tego specyficzny klimat i „miłość, która się nigdy nie powtórzy bo nie ma najmniejszej szansy na powtórzenie rzeczy tworzących zupełność.”* Z niecierpliwością będę wyglądać zapowiedzi kolejnego tomu, mam nadzieję że szybko to nastąpi.

*cytaty pochodzą z książki

Rewelacyjna to chyba najlepsze dla niej określenie. Poza tym trafia do ulubionych ;) Polecam!

Szczerze, to nie czytałam zbyt wiele recenzji tej książki, nim się za nią zabrałam. Te do których zajrzałam, przeleciałam pobieżnie aby przypadkiem nie popsuć sobie zabawy, lub nie nakreślić sobie konkretnej wizji. Bo to, że ją przeczytam było bardziej niż pewne, po pierwsze wysokie oceny, po drugie wytłuszczone słowa na odwrocie „Ostatniej spowiedzi” krzyczały do mnie,...