Kiedy zdecydowałam się zrecenzować książkę Niny Reichter nie wiedziałam, na co się piszę. Spodziewałam się schematycznego, współczesnego romansu, a w zamian za to dostałam... No właśnie, co? Przyznam, że skusiłam się wieloma pozytywnymi recenzjami na portalu lubimyczytac.pl i z rosnącą ciekawością wyczekiwałam, aż powieść przywędruje do mojego domu. No i się doczekałam.

"568 897 znalazło tu miłość, która nie ma początku i nie zazna końca. Miłość stworzoną z setek zdań i tysięcy słów, zmieniających jedno z tak wielu w jedno jedyne. Miłość, która nigdy się nie powtórzy, bo nie ma najmniejszej szansy na powtórzenie rzeczy tworzących zupełność.
8796 z nich nigdy nie zapomni momentu, kiedy spłynęła potokiem słów, łez i ludzi."

Nina Reichter - zawsze przy swoich tekstach dodaję notkę biograficzną o autorze. Tym razem nie znalazłam niestety niczego takiego, ale muszą wystarczyć Wam moje słowa. Nina Reichter jest W-S-P-A-N-I-A-Ł-Ą pisarką.

Przyznam się bez bicia, że zdarza mi się wyszukiwać informacji o różnych aktorach, wokalistach czy zespołach. Problem tylko w tym, że czasami w mojej głowie rodzi się przekonanie, iż nie są to ludzie tacy jak Wy czy ja, tylko maszyny zaprogramowane na zarabianie pieniędzy. Nie potrafię sobie wyobrazić, że kochają, lubią czy są smutni, bo coś im nie wyszło. Media kreują gwiazdy show-biznesu jako idealne postacie, do których bardzo trudno dorównać zwykłym szarym ludziom. Dlatego chciałam poznać drugą stronę tego wszystkiego. Drugą stronę medalu.

Bradin Rothfield jest gwiazdą. I to nie małą. Kobiety z całej Europy znają twarz tego niezwykłego dziewiętnastolatka. Wokalista, wraz z zespołem Bitter Grace, podróżuje po świecie, by spełniać swoje marzenie o karierze muzycznej. Jednak i on od czasu do czasu potrzebuje wytchnienia. Pewnego chłopak spóźnia się na przesiadkę i spędza kilka godzin na lotnisku. Lecz Bradin nie wiedział, iż będą to najniezwyklejsze godziny w jego życiu. Spędza je w towarzystwie Ally Hannigan, kobiety, która nie rozpoznaje w młodzieńcu idola nastolatek. Niestety. Spotkanie dobiega końca, a para zdaje sobie sprawę, iż nie spotkają się już nigdy więcej, ponieważ czują, że coś tworzy się między nimi.

„NASZ jeden dzień będzie trwał zawsze, dopóki ono bije dla ciebie...”

Jak już wspominałam - spodziewałam się schematycznego romansu. Spotykają się, idą ze sobą do łóżka, ona się zakochuje i tak dalej, i tak dalej. Każdy z Was pewnie zna ten wzór. Jednak bardzo mnie zaskoczyło, iż tak wcale nie było. W rękach trzymałam romantyczną i wzruszającą opowieść o miłości, którą dzielą kilometry, różnią oczekiwania rodziny, a także utrudniają niewyjaśnione sprawy.

Ogromnym zaskoczeniem były dla mnie postacie. Pani Reichter stworzyła bohaterów jako ludzi czujących, kochających, inteligentnych, nieidealnych. Nie miałam do czynienia z wymuskanym rockmanem czy infantylną nastolatką. Jedno określenie, jakim mogłabym ich obdarować: idealnie nieidealni. Od dziś modlę się, by autorzy brali przykład z Pani Niny i tworzyli takie postacie jak Bradin, Ally, Tom czy Bobi. Jestem w stu procentach pewna, że gdyby tak się stało to czytelnictwo w Polsce wzrosłoby w zastraszającym tempie.

„Bo gdy mówi serce, muzyka milknie a słowa bledną...”

Nie chciałabym, żebyście pomyśleli, że jest to pusta opowieść o miłości. Bo "Ostatnia spowiedź" wcale taka nie jest. Główni bohaterowie muszą zmierzyć się z wieloma problemami, które oddzielają ich od siebie. Kłamstwo, oczekiwania rodziców Ally, zazdrość, niezakończone związki - te wszystkie czynniki powodują, że kartki przelatywały mi między palcami jak wiatr, a ja nie potrafiłam powstrzymać się przed brnięciem dalej i dalej i dalej w fabułę. Niesamowita powieść, której nie da się powtórzyć.
Ja przysięgam, że jeszcze wielokrotnie po nią sięgnę i nawet jeżeli moje półki będą się uginały pod stosami dobrych książek to ta, właśnie ta, będzie tą jedną jedyną, do której inne nigdy nie dosięgną poziomem.

Znalazłam tylko jedną rzecz, która spowodowała pewnego rodzaju zdziwienie na mojej twarzy. Zarówno Ally jak i Brade nie zachowywali się jak dziewiętnastolatkowie, czasami miałam wrażenie, że są o wiele starsi.

Nina Reichter pisze lekko, a zarazem bardzo wciągająco. Ani się obejrzałam, a przewracałam ostatnie strony tej porywającej historii. "Ostatnia spowiedź" ma tylko jedną, lecz gigantyczną wadę, której na razie nie da się rozwiązać. Odległa data premiery drugiego tomu. Nieoficjalnie jest to maj/czerwiec roku 2013, ale ja mam nadzieję, iż druga część będzie dostępna o wiele, wiele wcześniej, ponieważ już nie mogę się doczekać.

"Spokój. Spokój jest jak ulotna mgła, zbyt rzadko przebiegająca przez pasmo życiowych zmagań. Nie da się jej pochwycić ani zobaczyć, nie da się zatrzymać na dłużej, kiedy już zniknie bezpowrotnie, rozmyta wiatrem niepewności. Ale jest. Bywa. Daję siłę w najmniej oczekiwanym momentach. Spokój to chwilowa niezmienność i niezmącona wiara, nieoceniona możliwość zyskania perspektywy. Spokój to pewność, że pochwycisz moją rękę, gdy wyciągnę ją do ciebie."

Ocena: 6/5, 11/10, a właściwie - poza skalą.

Kiedy zdecydowałam się zrecenzować książkę Niny Reichter nie wiedziałam, na co się piszę. Spodziewałam się schematycznego, współczesnego romansu, a w zamian za to dostałam... No właśnie, co? Przyznam, że skusiłam się wieloma pozytywnymi recenzjami na portalu lubimyczytac.pl i z rosnącą ciekawością wyczekiwałam, aż powieść przywędruje do mojego domu. No i się doczekałam.



...