Była to moja pierwsza styczność z twórczością pani Reichter i już jestem pewna, że ją uwielbiam. Autorka w zjawiskowy sposób potrafi przekazać uczucia, a to one są w tej książce najważniejsze. Styl pani Reichter jest bardzo płynny i niewymuszony. Najzwyczajniej w świecie poczułam się, jakbym była w kinie i oglądała wszystko oczami autorki – a świat miłości Bradina i Ally jest piękny, wzruszający i czasami skłaniający do refleksji.
To kolejny aspekt tej książki – refleksyjność. Jednak nie sprzedawana w nachalnej formie pouczania, a skłaniająca do wyciągnięcia własnych wniosków. Widać, że książka jest pisana dość dorosłym stylem, choć dla nastolatek przeznaczona.
Ostatnia spowiedź wciągnęła mnie już od pierwszych słów:
„I oto jestem. Chodzę ulicami miasta, które znam tak dokładnie. Mijam kawiarenki i sklepy. Kolejne migające szyldy zmieniają się przed moimi oczami jak wtedy, kiedy przechodziłam obok nich codziennie. Wędrowałam tą samą drogą przez lata. Trzy lata. Trzy lata mojego życia. Tak ważne i tak nieznaczące. Trzy już nie dziecięce lata, choć jeszcze nie do końca dorosłe.
Idę, a ludzie mijają mnie tak zwyczajnie, nie zatrzymują wzroku, w natłoku swoich spraw śpieszą się gdzieś, pokonują kolejne metry, a ja z nimi. Moja ręka, złożona w jego dłoni, prawie się nie zaciska. Jakbym go nie czuła. Jakby szedł niby ze mną, niby obok, ale był dokładnie tak samo obcy, jak ci bezimienni, mijający nas przechodnie.(…)”
Tu byłam kupiona.
A na końcu płakałam jak dziecko.

Czekam na tom II.

Była to moja pierwsza styczność z twórczością pani Reichter i już jestem pewna, że ją uwielbiam. Autorka w zjawiskowy sposób potrafi przekazać uczucia, a to one są w tej książce najważniejsze. Styl pani Reichter jest bardzo płynny i niewymuszony. Najzwyczajniej w świecie poczułam się, jakbym była w kinie i oglądała wszystko oczami autorki – a świat miłości Bradina i Ally...