Człowiek żyje, wznosząc bariery, poza które zakazuje sobie wychodzić: za nimi są wszystkie stworzone przez niego potwory. Wierzymy, że są straszne, niepokonane, tymczasem tak nie jest. Wystarczy znaleźć w sobie odwagę, aby stawić im czoło, a okazują się o wiele słabsze, niż nam się wydawało. Maleją, rozwiewają się wolno. Aż w końcu zastanawiamy się, czy w ogóle istniały.

Człowiek żyje, wznosząc bariery, poza które zakazuje sobie wychodzić: za nimi są wszystkie stworzone przez niego potwory. Wierzymy, że są st...

Człowiek żyje, wznosząc bariery, poza które zakazuje sobie wchodzić: za nimi są wszystkie stworzone przez niego potwory .

Człowiek żyje, wznosząc bariery, poza które zakazuje sobie wchodzić: za nimi są wszystkie stworzone przez niego potwory .

Kiedy zrobiło się ciemno, wróciłam do środka. Nie zapaliłam światła. Nie dlatego, że chciałam się ukryć – kamery nie odróżniają dnia od nocy – po prostu odkąd żyłam na własny rachunek, przywykłam po zapadnięciu nocy chodzić w mieszkaniu po ciemku. Lubię ciemność: przestrzeń pierzcha, przedmioty znikają, na oczy opada miękkość, koi je, oczyszcza ze śmieci światła, ktore składa na nie dzień.

Kiedy zrobiło się ciemno, wróciłam do środka. Nie zapaliłam światła. Nie dlatego, że chciałam się ukryć – kamery nie odróżniają dnia od nocy...