Losy głównych bohaterów, choć ich historia wciąga, nie są istotne. Są jednostkowe i niepowtarzalne, a na dodatek to, co ich spotyka, nie poddaje się jednakowej ocenie. I wreszcie, z czym autor się nie kryje zostały wymyślone, trochę dlatego, że bohater pojawił się w wyobraźni Kundery i coś trzeba było z nim zrobić, ale chyba przede wszystkim by stanowić ilustrację tego, co myśli pisarz o życiu, pisaniu, polityce, kondycji człowieka. Uwydatniona w tytule antynomia lekkie - ciężkie jest motywem, który przewija się w wielu rozważaniach. A snują się one na tle wydarzeń z 1968 roku w Pradze i czasach późniejszych. Więc oprócz filozoficznych pytań daje nam Kundera wgląd w los, rozterki tych, którzy tych wydarzeń byli świadkami. W tej książce znaleźć można wiele, ale dla mnie właśnie te rozważania najbardziej zainteresowały. To jest cenne w twórczości Hrabala i Kundery - próba zmierzenia się z latami komunizmu. W naszej literaturze nie widzę dzieła, które podołałoby tej tematyce. Pisarze uciekają w margines, rzeczywistość wykrzywioną alkoholem, nędzą, wulgarnością. Czesi potrafili podjąć tę tematykę ze zrozumieniem i serdecznością dla człowieka, a jednocześnie wnikliwie.

Losy głównych bohaterów, choć ich historia wciąga, nie są istotne. Są jednostkowe i niepowtarzalne, a na dodatek to, co ich spotyka, nie poddaje się jednakowej ocenie. I wreszcie, z czym autor się nie kryje zostały wymyślone, trochę dlatego, że bohater pojawił się w wyobraźni Kundery i coś trzeba było z nim zrobić, ale chyba przede wszystkim by stanowić ilustrację tego, co...