Każda książka ma w sobie cząstkę jej twórcy. Mniejszą lub większą. Prawdziwą lub zafałszowaną. Wystarczy, aby autor zastanowił się, która będzie stanowić kanwę powieści. Może fragment, a może całe życie. I zaczyna snuć opowieść. Dobrze, gdy czytelnik będzie za nią podążał. Zechce przekonać się czy to co pisarz zawarł w swej książce jest warte trudu jej przeczytania.
Zdecydowałam się na wspomnienia Raami i na jej opowieść o Kambodży z okresu wojny domowej. Na historię opowiedzianą przez dziecko, którego życie zmieniło się z minuty na minutę. Ze wspaniałego i szczęśliwego domu została wraz rodziną skazana na długą wędrówkę oraz pobyt w różnych miejscach, które miały pełnić rolę schronienia. Stopniowa utrata bliskich i pogarszające się warunki bytowe wyznaczają jej los. Trwa wojna domowa. Zmienia się świat i ludzie. Królują inne wartości, które zmuszają do walki o przetrwanie. Potem można czekać na śmierć lub ucieczkę.
Książka poprzez los jednostek obrazuje nam dramat Kambodży pod panowaniem „Organizacji”. Bez zbędnego patosu i z należytym umiarkowaniem. Jest swoistym pamiętnikiem – wspomnieniem, którego nie powinno się mieć.

Każda książka ma w sobie cząstkę jej twórcy. Mniejszą lub większą. Prawdziwą lub zafałszowaną. Wystarczy, aby autor zastanowił się, która będzie stanowić kanwę powieści. Może fragment, a może całe życie. I zaczyna snuć opowieść. Dobrze, gdy czytelnik będzie za nią podążał. Zechce przekonać się czy to co pisarz zawarł w swej książce jest warte trudu jej przeczytania....